Rozdział 2: Teren wroga

Pełnia szczęścia

Część 1

Rozdział 2: Teren wroga

Następnego dnia Hermiona obudziła się wcześniej niż zazwyczaj. Mimo faktu, że to Malfoy został jej szefem, była podekscytowana. Zaczynała swoją pierwszą w życiu pracę. Z drugiej strony towarzyszył jej strach. Nie była pewna, czy poradzi sobie z Malfoyem u boku. Powszechnie było wiadomo, że pracodawcą był bardzo wymagającym i żadna poprzedniczka na jej stanowisku nie wytrzymała dłużej niż miesiąc. Gdyby jej udało się przebić rekordzistkę, byłaby z siebie niewyobrażalnie dumna. Z oczywistych powodów, było to prawie niewykonalne.

Na pół godziny przed wyjściem z domu, dziewczyna stanęła przed szafą. Miała ochotę przekląć Malfoya. Nie musisz wyglądać jak zakonnica codziennie... I jeszcze zasugerował, żeby nosiła kolorowe rzeczy. Wyjęła z szafy czarne, eleganckie spodnie. Większy problem miała z bluzką – właściwie, to ona nie miała zbyt wiele kolorowych rzeczy. To znaczy, miała, owszem, ale nie były one zbyt eleganckie lub były zbyt grube, aby móc założyć je w lato. Dziewczyna miała tak ogromny dylemat, że ochota na przeklęcie Malfoya stawała coraz większa i bardziej realna.

– Co ty się tak modlisz przed tą szafą? – Usłyszała za sobą głos przyjaciółki, która właśnie weszła do ich pokoju. – Ty nigdy nie masz problemu z wybieraniem ubrań.

Hermiona westchnęła ciężko. Tutaj rudowłosa miała rację.

– No tak, ale jak Malfoy każe ci się ubierać nie jak zakonnica i na kolorowo, to można mieć dylemat, tym bardziej, jak się nie ma w czym wybrać – wyżaliła się. 

– Czekają cię poważne zakupy – stwierdziła oczywisty fakt.

– To akurat zdążyłam zauważyć. – Przeczesała włosy, wpatrując się w szafę jak głodny w pustą lodówkę. Niestety, intensywność spojrzenia nie sprawiła, że szafa się zapełniła. Wręcz przeciwnie, wydawała się być coraz bardziej pusta. – I co ja mam teraz zrobić?

– Nie zapominaj, że jesteś czarownicą, w dodatku cholernie dobrą. – Ginny chwyciła elegancką, białą bluzkę z krótkim rękawem, wykonaną z delikatnego, przewiewnego materiału. – Czaruj, kochana.

Panna Granger spojrzała oniemiała na przyjaciółkę. To było to!

– Że też sama na to nie wpadłam! – Wzięła swoją różdżkę, która leżała na pościelonym łóżku. Potem panna Weasley podała jej bluzkę, a szatynka jednym sprawnym zaklęciem zmieniła jej kolor z białego na pastelowy błękit. – Matko, Ginny, zginęłabym bez ciebie! Dziękuję...

– Proszę bardzo – odpowiedziała, siadając na swoim rozgrzebanym łóżku. – Zastanawia mnie tylko, dlaczego wzięłaś sobie słowa Malfoya tak do serca. 

Hermiona położyła bluzkę obok spodni, spoglądając na Ginny. Myślała, ze sprawa była dosyć oczywista, ale najwyraźniej się myliła. Odłożyła różdżkę na parapet, a z szafki wzięła szczotkę i zaczęła rozczesywać włosy.

– Malfoy czepia się dosłownie szczegółów. Wiesz, wolę już mu pójść na rękę i posłuchać jego nakazów, aniżeli słuchać przez kilka godzin jego głupich uwag o to, jak źle wyglądam. Właściwie, to w ten sposób chronię własną psychikę. – Wzięła gumkę i związała włosy w takiego samego kucyka, jak poprzedniego dnia. Ginny pokiwała, doskonale rozumiejąc dziewczynę. 

Hermiona wyszła z pokoju, zabierając ze sobą ubrania. Chwilę później wróciła, tym razem już ubrana, trzymając w dłoniach dwie pary butów. W lewej miała swoje ulubione, czarne balerinki, w prawej czarne szpilki, które kupiła na Bal Absolwentów. Spojrzała na Ginny z wyrazem twarzy, mówiącym, że nie może się zdecydować.

– Które? – spytała. Rudowłosa kiwnęła w stronę szpilek. Szatynka popatrzyła na buty, wzdychając ciężko. – Nie, umrę w tych butach, zakładam balerinki – stwierdziła, po czym wsunęła buty na stopy. Ginny przewróciła oczami. Nie rozumiała, po co pytała ją o zdanie, skoro i tak podjęła własną decyzję. Szatynka nie zauważyła gestu przyjaciółki, bo w tym czasie wzięła swoją ukochaną czarną torebkę, którą miała ze sobą poprzedniego dnia. – Trzymaj za mnie kciuki. – Już miała wyjść, kiedy rudowłosa ją zatrzymała.

– Jeszcze kopniak na szczęście! – zawołała. Hermiona odwróciła się tyłem do niej i sekundę później poczuła ból w tylnych partiach swojego ciała.

– Ała, to bolało! 

– Nie marudź, im większy kopniak, tym większe szczęście. Cześć.

Hermiona wydostała z pokoju. Zanim jeszcze wyszła z domu, zajrzała do kuchni, gdzie chłopaki jedli śniadanie. Harry był już kompletnie ubrany, Ron natomiast siedział jeszcze w piżamie. 

– Ja już idę – powiedziała.

– Nie daj się temu zawszonemu durniowi – nakazał Ron z pełnymi ustami. Herniona pokręciła głową. Nieważne, ile razy tłumaczyła mu, że nie mówi się z pełnymi ustami, on zawsze robił swoje.

– Harry, powodzenia na testach – zwróciła się do Pottera.

To był ten dzień, kiedy miał zdobyć uprawnienia. Hermiona wierzyła w swojego przyjaciela, bo był wręcz stworzony do tej pracy. Na kursach radził sobie najlepiej z całej grupy. Jedynym wyjątkiem były negocjacje, w których najlepszy okazał się być Ron. To właśnie dlatego przeniesiono go. Jak się okazało, z nauką języków też nie miał większych problemów. Dziewczyna cieszyła się z jego sukcesu, chociaż nawet miesiąc wcześniej nie mogłaby uwierzyć, że Ron mógłby zostać ambasadorem w Niemczech. Dla niej to była abstrakcja.

– Dzięki – odpowiedział Harry z uśmiechem.

– A ty Ron pamiętaj, że jutro wyjeżdżasz i dziś musisz się spakować.

– Ta, pamiętam – mruknął, po czym wziął kolejny gryz kanapki.

– No to cześć. – Uśmiechnęła się w ich kierunku.

– Pa, Hermiona! – Usłyszała chóralny głos chłopaków, po czym wyszła z mieszkania.

.*.*.*.*.

Teodor postawił kubek parującej kawy na biurku. Z teczki wyjął dokumenty, które kończył wypełniać poprzedniego wieczora w domu. Spojrzał na zegarek – była za dziesięć ósma. Chłopak westchnął ciężko, po czym usiadł na swoim fotelu. Upił łyk kawy, a potem rozsiadł się wygodniej, kładąc swoje nogi na biurku, obok papierów. Był wykończony, ponieważ do późna w nocy siedział nad tymi głupimi dokumentami, co mógłby spokojnie zrobić w godzinach pracy, gdyby Draco nie skrzeczał mu jak zwykle za uchem. Chciał wykorzystać ostatnie dziesięć minut świętego spokoju i spożytkować je na ostatni odpoczynek. Nott ziewnął głośno i ponownie brał kubek do ręki, kiedy drzwi do jego gabinetu otworzyły.

– Cześć – powiedział Draco, zamykając drzwi za sobą. 

– Cześć – odparł niechętnie. Ujrzawszy nieprzychylne spojrzenie blondyna, zdjął nogi z biurka. W tym czasie Malfoy przesunął krzesło stojące w rogu gabinetu do biurka i usiadł na przeciwko Notta. – Jeżeli masz mi narzekać lub coś, to wyjdź. Możesz umówić się z Astorią, ona też jest twoją przyjaciółką i także może słuchać twych wszystkich problemów.

– Nie po to przyszedłem – warknął. – Słuchaj, dużo masz dziś roboty?

– Tak się składa, że trochę mam. Wczoraj prawie niczego nie zrobiłem i jeszcze brałem papiery do domu. A co?

Draco skrzywił się nieznacznie.

– Chciałbym, abyś przedstawił Granger firmę.

W Teodorze wręcz się zagotowało. Popatrzył na swojego przyjaciela morderczym spojrzeniem i początkowo nic nie mówił. Miał cichą nadzieję, że Draco przemyśli to, co powiedział i zmieni zdanie. To jednak nie nastąpiło – blondyn wciąż z nadzieją wpatrywał się z nadzieją w Notta, oczekując pomocy. Chłopak wziął kubek i upił kolejny łyk. Każda sekunda niepewności działała na jego korzyść, bo mina Draco coraz bardziej rzedła. Kiedy odstawił naczynie na stare miejsce, odezwał się:

– Nie. Ma. Mowy. – wycedził przez zęby.

– Ale dlaczego? Jestem...

– Tak, tak, tak – przerwał mu. – Jesteś moim szefem i powinienem wykonywać twoje zalecenia. Ale nie zrobię tego, to twoja broszka, stary. Zawsze to ty oprowadzałeś swoje nowe sekretarki po firmie i teraz też to zrobisz. Dzisiaj jest piątek, chcę odwalić swoją robotę, której jest dużo przez wczorajsze zaległości, które narobiłem sobie dzięki twojej uprzejmości i mieć święty spokój w domu. Byłbym wdzięczny, gdybyś zrobił to sam. I niewiele mnie obchodzi, że nie lubisz Granger. Jesteś dorosły, musisz się w końcu ogarnąć. Podejdź do relacji z nią czysto profesjonalnie – powiedział Teodor, wyrzucając z siebie to, co miał mu do powiedzenia.

– Jesteś okropny – stwierdził Draco bez cienia zawahania. – Ale... Muszę przyznać, masz rację. Profesjonalizm jest tym, czego mi w obecnej sytuacji bardzo potrzeba.

– Ja zawsze mam rację.

– Jaki ty skromny – prychnął. – W każdym razie, dzięki za pom... – Pokręcił głową, jakby chciał zbesztać samego siebie. – Wróć! Dzięki za niezły ochrzan. Przyjemniutki początek dnia. – Jego głos brzmiał ironicznie, ale Nott znał go zbyt długo, by pomyśleć, że jego słowa w niego ugodziły. Nie w Malfoya, którego opinia innych ludzi na jego temat zbytnio nie obchodziła.

– Lepiej idź, bo wybiła ósma, twoja nowa pracownica zapewne na ciebie czeka.

.*.*.*.

Hermiona weszła do budynku Malfoy Company. Czuła się trochę pewniej niż wczoraj, ale nadal doskwierały jej pewnego rodzaju wątpliwości. Głośno wypuściła powietrze, po czym wkroczyła do windy. Spojrzała w lustro zamontowane w środku. Nie wyglądała źle i miała na sobie jakiś kolor. Teoretycznie Malfoy nie miał się do czego przyczepić... Ale tylko teoretycznie. Dziewczyna obróciła się. W momencie, kiedy drzwi się zatrzaskiwały, czyjaś dłoń im przeszkodziła. Metal ponownie rozstąpił się, a do windy weszła kobieta – na oko czterdziestoletnia. Miała poważny, wręcz zabójczy wyraz twarzy i przy tym wyglądała na znudzoną. Jej włosy były czarne i idealnie proste. Sięgały ramienia, a prosto ścięta grzywka przykrywała całe czoło aż do brwi. Jej oczy były niebieskie, a wąskie usta pomalowała na krwistoczerwony kolor. Szatynka poczuła się jeszcze bardziej nieswojo w jej towarzystwie. 

– Podaj... – zaczął damski głos windy, ale kobieta przerwała mu.

– Dziesiąte – warknęła. Wtedy obróciła głowę w bok, dostrzegając Hermionę.

– Dzień dobry – powiedziała, próbując uśmiechnąć się szczerze, ale wyszło jej to dosyć koślawo.

Akurat w tym momencie drzwi windy uchyliły się.

– Nowa? – Jeszcze raz obrzuciła ją krytycznym spojrzeniem. Była jawnie niezadowolona. – Powodzenia – rzekła całkowicie nieszczerym głosem, po czym wyszła z windy. Panna Granger zrobiła to zaraz po niej i ku swojemu niezadowoleniu zauważyła, że Malfoy widział sytuację w windzie. Blondyn uśmiechnął się kpiąco.

– Chyba nie spodobałaś się Teresie – stwierdził, jakby z nutką zadowolenia w głosie. Hermiona uniosła brew. Malfoy, dostrzegając jej gest, pokręcił głową i westchnął głośno. – To dobrze – powiedział chwilkę później. – Jej nic się nie podoba. Taki ma... um... urok.

– Urok? Czyś ty oszalał? Ona wygląda jakby chciała mnie zabić – oświadczyła Hermiona.

Blondyn roześmiał się, po czym otworzył największe drzwi na korytarzu – te same, co Nott poprzedniego dnia – i wszedł do środka. Dziewczyna powtórzyła krok za nim i zamknęła drzwi za sobą. Potem dostrzegła, że Malfoy stał obok wejścia do jego gabinetu i dłonią „zapraszał" ją do środka. Potem usiedli przy biurku. Hermiona miała deja–vu – towarzyszyły jej te same uczucia, gabinet wyglądał tak samo. Właściwie, jedynym, co w tym krajobrazie się nie zgadzało, to strój chłopaka. Dzisiaj miał białą koszulę i ciemnozielony krawat z cienkimi srebrnymi paskami. Ślizgon z krwi i kości. I z ubioru.

– Dzisiaj troszkę napracujesz, podziękuj swojej poprzedniczce – stwierdził na samym początku Draco. – Opowiem ci trochę o firmie, przedstawię wszystko co i jak, a potem... – Zawahał się, jakby nie wiedział, co powiedzieć. – A potem weźmiesz się do pracy – dodał po chwili. – Tutaj opowiem ci o kilku piętrach, na które nie będziesz mieć wstępu. – I zaczął opowiadać.

Jak się okazało, firma Malfoya wcale nie była duża. W całym dziesięciopiętrowym budynku znajdowało się wszystko – zarówno produkcja, jak i zarząd. Na pierwszym piętrze były kanciapy sprzątaczek oraz szatnie dla twórców eliksirów, gdzie mogli zostawić swoje rzeczy przed rozpoczęciem pracy. Na drugim znajdowały się wszystkie składniki potrzebne do warzenia eliksirów. Tam również był gabinet zaopatrzeniowca – według Malfoya, rzadko kiedy można było go spotkać w firmie, bo większość czasu spędzał na czarodziejskich rynkach i ulicy Pokątnej, szukając potrzebnych składników w jak najlepszej cenie i dobrej jakości. Oprócz tego tam był gabinet uzdrowicielski, na wypadek, gdyby komuś coś się stało. Na trzecim piętrze warzone były eliksiry lecznicze – m.in. Eliksir Pieprzowy, eliksir na kaca oraz inne, które można było uzyskać bez recepty. Na czwartym piętrze warzone były eliksiry wspomagające urodę. Z tego, co powiedział jej Malfoy, można tam było znaleźć wszystko. Naprawdę wszystko – zwłaszcza, że tego typu substancji było niewiele. Piąte piętro zostało przeznaczone na eliksiry, które wpływały ma emocje, a przykładowo był to Eliksir Spokoju czy Eliksir Rozpaczy. Szóste piętro należało do warzenia eliksirów, których nie dało przypisać się do żadnej konkretnej kategorii, takich jak Veritaserum. Na siódmym piętrze znajdował się cały asortyment. Całe piętro było w półkach pełnych eliksirów gotowych do wykorzystania. Na piętrze ósmym znajdowało się centrum wysyłkowe. W środku była mała sowiarnia (o czym Hermiona nie wiedziała, ponieważ zewnętrzny wygląd firmy nie wskazywał, że coś takiego znajduje się w środku), weterynarz oraz kilka pracownic przyjmujących i realizujących zamówienia. Między dwoma ostatnimi poziomami były schody, aby pracownicy nie musieli ciągle zajmować windy.

– Na te piętra nie masz wstępu – powiedział Draco, kiedy wszystko jej przedstawił. – Właściwie, to wstępu tam nie ma nikt, nie licząc mnie i Notta.

– A dlaczego Nott ma tam wstęp? – spytała, nie bardzo myśląc nad tym, co robi. Malfoy uniósł brew.

– Jeżeli ktokolwiek mi powie, że jesteś ponadprzeciętnie inteligentna, to osobiście śmiechem go zabiję.

– Ale ja wcale nie jestem głupia, tylko mało obeznana. To mój pierwszy dzień w mojej pierwszej pracy. Nie oczekuj, że będę znała całe Malfoy Company, kiedy przebywam tu niecałą godzinę.

– Nott jest kierownikiem. Odpowiada za to, żeby wszystko tam grało. Musi więc czasem tam zaglądać – powiedział Draco, teatralnie przewracając oczami. – Okazjonalnie odpowiada także za znalezienie nowej sekretarki, przyjmuje zgłoszenia i zaprasza na rozmowy.

– To on do mnie napisał w sprawie rozmowy, tak? – Hermiona spojrzała na niego uważnie. Wiedziała, że to nie Malfoy wysłał jej zaproszenie na rozmowę.

– Tak – warknął chłopak, zmęczony pytaniami. – A teraz wstawaj, pokażę ci piętra... To znaczy, piętro, na które masz wstęp.

Blondyn zgrabnie wstał ze swojego miejsca i ruszył ku drzwiom. Otworzył ją i ruchem ręki wyprosił ją ze swojego gabinetu. Potem poszli do windy. Szybko nacisnął guzik i w tym momencie metalowe wejście rozsunęło się. Bez słowa weszli do środka.

– Podaj... – zaczął damski głos.

– Dziewiąte – rzucił, wciskając dłonie do kieszeni.

Hermiona spojrzała na niego, ale szybko odwróciła wzrok. Była pod wrażeniem, jak można wyglądać elegancko i tak naturalnie. Szybko jednak uświadomiła sobie, że nie znała innego Malfoya. Zawsze miał na sobie eleganckie rzeczy. Nawet w czasie Bitwy o Hogwart miał na sobie garnitur, co dla niej było absurdem. Współczuła mu – ona najlepiej czuła się w swoich ulubionych ubraniach, które z elegancją niewiele miały wspólnego. A on? On wydawał się być urodzony do noszenia garniturów, krawatów. Uroki szlachetnego pochodzenia. Kiedy doszła do takiego wniosku, zbeształa się za swoje myśli. Nie powinien obchodził ją wygląd Malfoya. I tego zamierzała się trzymać.

Blondyn wyszedł z windy, a ona ruszyła za nim. Znaleźli się na jasnym korytarzu. Podobnie, jak na piętrze dziesiątym, zaraz przy metalowych drzwiach, po lewej, znajdowały się białe drzwi.

– Tu jest łazienka – rzekł Draco, widząc jej spojrzenie. – Na górze jest tak samo.

– Nie do końca. Na górze są cztery pary drzwi. Tutaj są tylko trzy. Co tutaj jest? – Zerknęła na niego. Wypuścił głośno powietrze. 

– Tutaj – wskazał drzwi po lewej, znajdujące się pośrodku korytarza – jest sala konferencyjna. Ale ciebie powinny bardziej interesować te drzwi i to, co się za nimi znajduje.– Podszedł do wejścia, które znajdowało się naprzeciwko sali konferencyjnej. Ponownie nacisnął klamkę i wpuścił ją do środka. Następnie wszedł za nią.

Hermiona rozejrzała się. Pomieszczenie było podłużne, a wielkością przypominało gabinet jej i Malfoya, tylko bez ściany rozdzielającej dwa pokoje. Po jej prawej stronie znajdowało się kilka kanap i stolików. Obok jasnych siedzeń stało parę wysokich fikusów podobnych do tego z jej gabinetu. Już wiedziała, że to miejsce na odpoczynek. Potem swój wzrok przeniosła na lewo. W drugiej części pomieszczenia znajdowało się kilka szafek kuchennych, lodówka, czajnik, zlew oraz kuchenka z piekarnikiem.

Jeszcze tego mi brakowało, żebym mu robiła obiadki – pomyślała rozgoryczona. Ignorowała palący wzrok Malfoya. W końcu, kiedy cisza stała się zbyt gęsta, jej szef chrząknął i odezwał się:

– To jest pomieszczenie do odpoczynku. Stąd te kanapy i stoliki. W czasie przerwy tutaj zbierają się warzyciele i inni pracownicy. Tutaj mogą zjeść, odpocząć... Rozumiesz? – Kiwnęła na te słowa. – W kuchni będziesz mi robiła kawę. To też zrozumiałe, tak?

– Malfoy, za głupią mnie masz? – spytała, patrząc na niego wrogim spojrzeniem. On tylko się roześmiał.

– Wiesz, zauważyłem u ciebie tendencję do ciągłego zadawania pytań, często bardzo głupich. A ja nie lubię, kiedy ktoś pyta się o coś zbyt często – stwierdził, wzruszając ramionami. – Po prostu dbam o swoje zdrowie psychiczne.

– Jasne – mruknęła cicho, myśląc, że blondyn jej nie dosłyszał, co nie było prawdą. On po prostu tego nie skomentował, przypominając sobie, że ma zachowywać się profesjonalnie i nie wywoływać kłótni. A musiał przyznać, że to było trudne.

– Twoim obowiązkiem jest także dbanie o to, żeby nie zabrakło kawy, herbaty, cukru i soli. 

– Moim? – zdziwiła się. – A czy tym nie powinien zajmować się zaopatrzeniowiec?

– Jak mu powiedziałem, żeby kupował tego typu bzdury, to mnie ochrzanił i powiedział, że nie po to się zatrudniał na tym stanowisku, żeby latać po Pokątnej i kawy szukać. Więc teraz będziesz to ty.

– Rozumiem – odparła. Zdziwiło ją, że zwykły zaopatrzeniowiec rządził Malfoyem. To było zaskakujące.

– Dobra, wracamy na górę. Nic więcej tutaj nie masz do oglądania.

Chwilę później wrócili na piętro dziesiąte. Tym razem jednak nie weszli do gabinetu, a zostali na korytarzu. Jak się okazało, Hermiona miała rację i rzeczywiście białe drzwi prowadziły do łazienki. Potem Malfoy wskazał jej kolejne wejście, po czym z zadowoleniem uśmiechnął się pod nosem.

– Tutaj urzęduje ta milusia pani, którą dziś spotkałaś w windzie. – Panna Granger ledwie dostrzegalnie skrzywiła się. – Nazywa się Teresa Hunter i jest najlepszą księgową pod słońcem.

– Nie martwi cię to, że ciągle wygląda, jakby miała kogoś zabić? – wyrwało się jej. Blondyn cmoknął, jakby okazywał znudzenie lub degustację niewiedzą dziewczyny.

– Jak jej płacisz ciężkie pieniądze, to dla ciebie tak nie wygląda – stwierdził beznamiętnie. – Po pierwszej wypłacie też będziesz dla mnie jak owieczka.

Niedoczekanie twoje – pomyślała szybko. Malfoy uniósł brew. Przez głowę Hermiony przebiegła myśl, że może powiedziała to na głos, ale szybko ją odrzuciła. Gdyby tak faktycznie było, rzuciłby jej jakąś wredną uwagę. A on po prostu wyciągnął rękę w stronę wejścia, znajdującego się naprzeciwko windy.

– Tu urzęduje Nott. Tak jak ci już wspominałem, on dba o to, aby moje eliksiry były jak najlepsze. – Blondyn zmarszczył czoło, jakby nagle coś go zdenerwowało. Wtedy Hermiona dostrzegła, że z boku szklanych drzwi dostrzegalny był cień. Malfoy powoli ruszył w kierunku wejścia, a jego eleganckie buty wydawały cichy stukot. – Ale w tej chwili zamiast ciężko harować, sterczy pod ścianą i namiętnie podsłuchuje. Nieprawdaż, Teodorze?

W tej chwili chłopak chwycił klamkę, po czym szybkim, zdecydowanym ruchem otworzył drzwi. Rzeczywiście, Nott stał nonszalancko oparty ramieniem o framugę. W ręce trzymał kubek. Wcale nie przejął się faktem, że został przyłapany na gorącym uczynku, tylko dalej uśmiechał się pod nosem. Wyglądał na zadowolonego.

– Ja tylko sprawdzam twój profesjonalizm, przyjacielu – odparł gładko, a następnie upił łyk napoju z zielonego kubka.

– W takim razie szykuj szklankę, bo wracam do siebie. Przez drzwi nic nie usłyszysz – warknął. Nott tylko uśmiechnął.

– Jasne, szefuńciu, już pędzę – stwierdził ironicznie. Draco zamknął drzwi, a Nott stał na swoim starym miejscu. Blondyn przewrócił oczami, ale nie skomentował zachowania Teodora. Zamiast tego wraz z Hermioną wszedł do jej gabinetu.

– Tutaj, jak zapewne zdążyłaś się domyślić, bo w końcu ty to ty, jest twoje królestwo. – Włożył rękę do kieszeni i wyciągnął z niej różdżkę. Machnął nią szybko i zdecydowanie. Drzwi do jego gabinetu uchyliły się, a w stronę biurka Hermiony leciała wysoka kupka papierów. Po kilku sekundach spoczęła na ciemnym blacie. – Posegreguj to. Tam, gdzie jest czerwony krzyżyk, dokument jest do zniszczenia, a tam gdzie jest żółta karteczka, masz zrobić kopię i mi ją przynieść.

Hermiona popatrzyła na kupkę dokumentów. Z daleka to wyglądało, jakby na jednej kupce położono ze trzy ryzy papieru. Podeszła do biurka i usiadła na czarnym fotelu.

– Dlaczego tego jest aż tyle? – spytała chłopaka, który już miał zamiar odejść. Blondyn przewrócił oczami.

– Ostatnie dwie sekretarki były dosyć leniwe, a przez ostatni tydzień w ogóle żadnej nie miałem. W każdym razie, miłej zabawy życzę. – Uśmiechnął się zgryźliwie, po czym zniknął za drzwiami.

Panna Granger wstała z fotela i podeszła do szafy, gdzie stało multum segregatorów w różnych kolorach. Przeniosła wszystkie i położyła je na biurku. Odetchnęła głośno, po czym sięgnęła po pierwszą kartkę. Nawet nie zdążyła na nią zerknąć, kiedy drzwi się uchyliły a w nich pokazał się Malfoy. 

– Granger, zapomniałbym – zaczął, zwracając jej uwagę na siebie. – Zrób mi kawę. Mocna, czarna, sypana, dwie łyżki cukru. Będziesz wiedziała, jaki kubek. – I zatrzasnął drzwi za sobą.

.*.*.

Hermiona zamknęła żółty segregator. Popatrzyła na kupkę, którą kilka godzin temu dostała od Malfoya. Z pewnością posegregowała więcej niż połowę, ale i tak zostało jej zbyt wiele, aby skończyć to dziś. Miała cichą nadzieję, że może jednak jej się uda, kiedy rezygnowała z przerwy, która była między godziną dwunastą, a trzynastą, ale tak się nie stało. Zerknęła na zegarek, który zawsze nosiła na lewym nadgarstku. Dochodziła godzina piętnasta. Dziewczyna przeciągnęła się i zaczęła sprzątać biurko. Segregatory odłożyła do szafki, pozostałe papiery poukładała w trzy kupki – do posegregowania, zniszczenia i skopiowania. I wtedy zawołał ją Malfoy:

– Granger, chodź tu!

Mam nadzieję, że nie chce pić czwartej kawy – pomyślała szatynka, po czym przewróciła oczami. Blondyn był uzależniony od kawy i to poważnie. Ale Hermiona musiała przyznać, że kubek miał ładny – srebrny, z czarnym napisem „Ja tu jestem Panem". To znaczy, był ładny, ale nie licząc owego nadruku. Weszła do gabinetu szefa. Blondyn wskazał jej fotel, ten sam, który zajmowała podczas rozmowy o pracę. Usiadła niepewnie, bo sądząc po jego minie i okolicznościach, miał jej coś do powiedzenia.

– I jak ci poszło? – spytał na sam początek. Zajrzał do kubka i skrzywił się. Był prawie pusty. 

– Dobrze – odparła gładko. Draco kiwnął.

– To powiem szybko, bo chcę żebyś już stąd wyszła i dała mi święty spokój – zaczął. Jego uwaga sprawiła, że Hermiona zacisnęła usta, ale nic nie powiedziała. – W poniedziałek masz się ubrać powabnie i seksownie.

Oczy Hermiony rozszerzyły się do wielkości galeona. Dziewczyna nie dowierzała w to, co powiedział Malfoy, ale uważała, że stanowczo przegiął. Nie miał prawa rządzić jej wyglądem, bo to była jej prywatna sprawa!

– Że co? – wykrztusiła po chwili.

– Serio, ja też nie mam pojęcia, jak tego dokonasz, z tym wyglądem możesz tylko pomarzyć, ale...

– Nie o to mi chodziło, bara... – Przerwała w połowie słowa, przypominając sobie, kim Malfoy był dla niej w tej chwili. Zagryzła wargę, jakby to miało jej pomóc.

– Dokończ, Granger – warknął blondyn. Niepewnie pokręciła głową. Malfoy podniósł kubek i wziął mały łyk kawy.

– Nie możesz rządzić tym, jak wyglądam – stwierdziła chwilę później, nabierając odwagi.

Jej głos był zaskakująco spokojny, jak na złość, którą odczuwała. Spojrzała twardo w oczy Malfoya. Przez chwilę toczyli ze sobą cichą walkę. W pewnym momencie Draco uśmiechnął się pod nosem, czego kompletnie nie rozumiała Hermiona. Chłopak rozsiadł się wygodniej w fotelu, nadal uśmiechając się, tylko tym razem szerzej i bardziej wrednie.

– Ach, już rozumiem – odparł. – Ty myślisz, że to dla mnie.

– A niby dla kogo?

Malfoy roześmiał się. Jego głos był zimny, ale – o dziwo – słychać było w nim dozę radości.

– Dla mnie, Granger, nieważne, co z sobą zrobisz, zawsze jesteś brzydka – stwierdził gładko. Hermiona zarumieniła się. W końcu nie codziennie ktoś w twarz mówi ci, że nie jesteś urodziwa. – Myślałem, że jesteś taka wścibska i zejrzałaś już każdy najmniejszy kąt w gabinecie, a tu taka niespodzianka. Nie zaglądałaś w kalendarz, prawda?

– Nie – odpowiedziała.

– Czyli nie widziałaś, że ósmego lipca, w poniedziałek, o dziesiątej, mamy spotkanie? – spytał.

– Nie.

– O matko, Granger, co ci zrobili w tym Hogwarcie, że nie wpychasz swego ciekawskiego kinola wszędzie, gdzie się da?  – Malfoy pokręcił głową głową, po czym wziął kolejny łyk z resztek swojej kawy. – Od zawsze wiedziałem, że ta buda jest po prostu chora, ale...

– Przestaniesz? – warknęła. Chciała wyjść z tego biura jak najszybciej się dało. Poza tym nie mogła słuchać, jak obrażał najlepszą szkołę na świecie.

– W poniedziałek spotykamy się z Jenkinsem – zaczął ponownie. – On sam jest starym prykiem, ale nadal uwielbia kobiety, młode kobiety, jeśli mam być szczegółowy. – Bezwiednie zaczął stukać palcami w podłokietnik krzesła, na którym siedział. – W skrócie, chcę mu wydrzeć lokal na Pokątnej w możliwie jak najniższej cenie, a ty masz go rozproszyć.

Hermiona niepewnie popatrzyła na Draco. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Westchnęła głośno.

– Zrobię to – odparła. 

– Nie masz wyjścia – zauważył. – Możesz już iść. Do poniedziałku – dodał, chwytając swoje czarne pióro i przyciągając jakiś dokument do siebie. W tym czasie dziewczyna wstała i odeszła w kierunku drzwi. Kiedy dotknęła klamki, również się pożegnała:

– Do poniedziałku.

.*.

Kiedy tylko wróciła z pracy, trójka jej przyjaciół rzuciła się na nią, jak sępy. Byli wręcz głodni informacji. Usiedli więc w kuchni, a Ginny dała Hermionie obiad. Dziewczyna opowiedziała im wszystko od samego początku, aż do końca – wliczając w to rozmowę z Malfoyem. Kiedy Harry i Ron usłyszeli o prośbie jej szefa, zdenerwowali się. Ginny miała minę pokerzysty. Hermiona szybko im wytłumaczyła, po co owy zabieg. Nadal nie byli zadowoleni, sądząc, że chociaż jako biznesmen Malfoy nie będzie oszustem, a okazało się, że był. Być może nawet większym.

Potem Hermiona zażądała sprawozdania z testu Harry'ego. Chłopak zdał, nawet śpiewająco. Tak jak się spodziewano, był najlepszy z całej grupy. W poniedziałek miał przepracować swój pierwszy dzień.

Kiedy skończyli rozmawiać, Ron poprosił Hermionę o pomoc w pakowaniu. Oczywiście, tak jak przewidywała, niczego nie zrobił, a zaklęciem pakującym też nie operował zbyt umiejętnie. Do godziny dziesiątej w całym mieszkaniu panował okropny rejwak, wszędzie leżały rzeczy Rona, a on latał to w jedną, to w drugą stronę, szukając nowych rzeczy. W końcu spakował się do dwóch wielkich walizek i wszyscy, wyczerpani jego szykowaniem się, położyli się spać.

Następnego dnia wstali wcześnie, szybko zjedli śniadanie i teleportowali się do Ministerstwa Magii. Na korytarzu nie było żywej duszy. Widok był to imponujący, ponieważ do tej pory znajdowali się w Ministerstwie w godzinach pracy, kiedy przepchnięcie się przez główny korytarz z dwoma wielkimi walizkami byłoby ciężkie. W duchu wszyscy dziękowali Kingsleyowi, że wyjazd zaplanował na sobotę.

Kiedy dotarli do gabinetu Kingsleya, pierwszym, co dostrzegli, to wysoki, wybrakowany wazon. Świstoklik. Wtedy perspektywa wyjazdu Rona stała się być bardziej realna niż do tej pory. Przywitali się z mężczyzną, który następnie odsunął się w kąt, aby dać im chwilę na pożegnanie się z przyszłym ambasadorem.

– Dobrze, została minuta – odezwał się Minister, spoglądając na zegarek. – Ron, pamiętasz wszystkie instrukcje, które ci dałem?

– Oczywiście, wszystkie po kolei – odparł chłopak z uśmiechem. 

– To dobrze. Już tam na ciebie oczekują. – Uśmiechnął się pocieszająco, kiedy dostrzegł, że ręce rudowłosego zaczynają drżeć. Ron dotknął wazonu, a wskazówka zegara wyznaczająca ilość sekund zbliżała się coraz bliżej dwunastki.

– Ron, pamiętaj, że masz często pisać. Szczególnie do mamy, wiesz, jak przeżywa twój wyjazd – powiedziała szybko Ginny.

– Będę. – Tylko tyle zdążył rzec, bo świstoklik wystartował. W gabinecie zapadła chwilowa cisza. 

Hermiona poruszyła się jako pierwsza, zwracając się do Ministra Magii:

– Kingsleyu, moglibyśmy porozmawiać?

Czarnoskóry przytaknął. W tym czasie Hermiona spojrzała na Harry'ego i Ginny. Oboje zrozumieli, że to miała być konwersacja w cztery oczy.

– To my... E... My już sobie pójdziemy – rzekł Harry, po czym chwycił dłoń i ruszyli w stronę wyjścia. – Cześć – powiedział, gdy miał już zamiar zamykać drzwi.

– Cześć – pożegnała się również rudowłosa. Oboje wyszli, zostawiając Kingsleya i Hernionę samych. Mężczyzna wskazał dziewczynie krzesło stojące naprzeciwko jego biurka. Zajęła je o wiele pewniej niż to w gabinecie Malfoya. Właściwie, to chyba już zawsze będzie się czuła u niego jak intruz.

– Chyba wiem, o czym chcesz ze mną porozmawiać – odparł Kingsley, siadając na swoim fotelu. – I, niestety, nadal nie jestem w stanie ci pomóc, Hermiono. Bardzo mi przykro.

– Czyli naprawdę nie dla mnie żadnej pracy w Ministerstwie? – Panna Granger spuściła wzrok. Spodziewała się tego.

– Żadnej – przyznał smutnym tonem. – Po wojnie było kilkanaście wolnych posad, ale na tych miejscach zostali zatrudnieni uczniowie, którzy nie wrócili do Hogwartu oraz czarodzieje, którzy postanowili wrócić do Wielkiej Brytanii. Ale słyszałem, że znalazłaś pracę.

Hermiona skrzywiła się nieznacznie. Nie za bardzo chciała o tym mówić, bo jej praca nie była szczytem marzeń. Ufała jednak Kingsleyowi, dlatego przemogła się i lekko przytaknęła głową potwierdzająco.

– Zgadza się – odpowiedziała. – Pracuję w Malfoy Company jako...

– ... sekretarka młodego Malfoya – dokończył za nią. Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona. – Malfoy poszukuje osób tylko na tą posadę. Ma niesamowitego pecha, jeżeli chodzi o sekretarki. Jego firma, mimo poważnego kryzysu, prosperuje świetnie i szybko się rozwija. Swoją drogą, ciekawi mnie twój wybór, Herniono. Nie sądziłem, że będziesz chciała pracować u niego.

– Można powiedzieć, że jestem zdesperowana – przyznała. – Aktualnie mam naprawdę niewielkie oszczędności i mieszkam u Harry'ego i Ginny. Chciałabym się usamodzielnić. Nie mogę wiecznie u nich mieszkać, a im szybciej coś zarobię, tym szybciej wynajmę mieszkanie. – Przerwała na chwilę, jakby zastanawiała się, czy to, co powie, będzie właściwe. – Firma Malfoya to jedyne miejsce, gdzie poszukiwana jest osoba, która ma pracować za biurkiem. W innych miejscach musiałabym pracować fizycznie, a nie jestem do tego stworzona. A te lżejsze posady zostały już zajęte. Ale kiedy Malfoy mnie zwolni, a zrobi to na pewno, wtedy będę zmuszona złapać się czegokolwiek – dodała niezadowolona. 

– Poradzisz sobie Hermiono – powiedział Kingsley z uśmiechem. – Ty zawsze sobie radzisz. Z Malfoyem pójdzie ci dobrze. Oboje jesteście zdesperowani. Ty chcesz pracować, on poszukuję idealnej pracownicy. Jestem pewien, że później wszystko będzie dobrze.

– Mam nadzieję – odpowiedziała.

Jeszcze chwilę porozmawiała z mężczyzną, a potem wyszła z jego gabinetu. Słowa Shacklebolta niesamowicie ją pokrzepiły. Czuła się zdecydowanie lepiej. Wierzyła w to, że poradzi sobie z Malfoyem, niezależnie od wszystkiego.

Czytaj dalej

___________________

Cześć!

Mam nadzieję, że nowy rozdział Wam się spodobał! :D Wiem, że niewiele sie dzieje, ale chciałam, abyście poznali Malfoy Company. Ale mogę wyznać, że w następnym rozdziale wydarzy się więcej! :3

Czy tylko ja nie mogę uwierzyć, że lipiec minął tak szybko? Jak z bicza strzelił... Nie mogę przyzwyczaić się do myśli, że już niedługo szkoła :(

Pozdrawiam serdecznie,

Feltson

Ps. Pod ostatnim rozdziałem zapomniałam Wam podziękować! Blog przekroczył już 100 tysięcy wyświetleń! Jestem przeogromnie szczęśliwa, bo nigdy bym się nie spodziewała takiego sukcesu...

Dlatego ten rozdział jest dedykowany każdemu, kto czyta ❤