Rozdział 21: Pozorna cisza przed burzą

Zenit skrajnych uczuć

Rozdział 21: Pozorna cisza przed burzą

Uczucie: Zaskoczenie, ból, nieświadomość

Nie wiadomo kiedy i nie wiadomo jak, ale wiadomość o związku Amber i Blaise’a rozniosła się niczym świeże bułeczki. Zewsząd napływały do nich gratulacje, życzenia wytrwałości, miłości, szczęścia. Oboje przyjmowali to z uśmiechem, cierpliwie dziękując za zainteresowanie, chociaż wcale go nie potrzebowali. Draco był zdenerwowany na swojego przyjaciela, ponieważ nie powiedział mu o miłości do Amber. Draco dowiedział się o niej dopiero wtedy, kiedy Tracey podbiegła do niego na pierwszej przerwie i z zachwytem spytała:

– Hej, Draco, czy to prawda, że Zabini jest z Parker?

Blondyn popatrzył na nią jak na głupka. Pierwszy raz o tym słyszał i nie wiedział skąd wziął się taki pogląd, ale jedno było pewne – musiał kłamać. Cokolwiek by nie powiedział, wyszłoby to na złe dla niego, dlatego musiał wykazać się swoim bogatym intelektem, wrodzonym sprytem i nabytą sztuką dyplomacji.

– Nie sądzę, żeby to był twój interes, Davids – rzekł sucho, jednak jej to nie zraziło. Uśmiechnęła się szeroko, na co chłopak miał ochotę się skrzywić.

– Och, czyli to prawda?

– Tego nie powiedziałem.

– Nie musiałeś – stwierdziła, po czym palcem zgrabnie pokazała mu, żeby się odwrócił.

A to zdradziecka świnia – pomyślał, kiedy zobaczył swojego przyjaciela, idącego z Amber za rękę. Nic mu nie powiedział, że mieli się ku sobie i – co gorsza – nie wspomniał, że byli razem! Teraz wiedział, co to znaczy dowiedzieć się czegoś ostatnim… Tylko, że chyba była różnica między pocałunkiem, a związkiem! Tak nie mogło być! Blondyn poważnie się zdenerwował, a to nie oznaczało niczego dobrego. 

Na szczęście – albo i nie – pierwszą lekcją była transmutacja, na której nie siedział z Blaisem. Z drugiej strony, zamiast niego była Granger, więc to też nie najlepiej. Chociaż... Dziewczyna nie była taka zła. Owszem, siedzenie z nią wiało nudą – nie można było z nią rozmawiać na lekcji. Jedyną osobą, do której się odzywała, była profesor Levis. W akcie desperacji połączonej z nudą czasem odzywał się do Goyle'a, ale szybko ową rozmowę ucinał. Nie mógł znieść wymiany zdań z tym półgłówkiem. Nie miał pojęcia, jakim cudem jeszcze kilka lat temu normalnie z nim konwersował... O ile tak można nazwać ciągły monolog Draco, przerywany gdzieniegdzie krótkim „aha" Crabbe'a lub Goyle'a.

Lekcje dłużyły się blondynowi niemiłosiernie. Niemal całą transmutację spędził na – jak to określiła w myślach Hermiona, patrząc na jego poczynania – bezsensownym marnowaniu pergaminu i atramentu. Zawzięcie rysował różne rzeczy, zaczynając od słodkich kwiatków, kończąc na czaszkach. Tylko co jakiś czas spoglądał na drzemiącego Gregory'ego, któremu co jakiś czas głowa opadała na ramię chłopaka.

– Może byś posłuchał? – zaproponowała Hermiona Malfoyowi, kiedy ciągłe trząchanie ławką ją zdenerwowało. Chłopak właśnie dokańczał malunek przedstawiający... Właściwie, to nie do końca było wiadomo, co to przedstawiało. Uśmiechnięta twarz wraz z dwoma nożami w ręce wskazywały na to, że ilustracja prawdopodobnie przedstawiała psychopatę, ale z blondynem nigdy nic nie wiadomo. – To raczej bardziej ci się przyda niż jakieś psychiczne rysunki – dodała skrzywiona.

– Nigdy nie mów nigdy, Granger – rzekł blondyn patrząc na swoje dzieło. – Być może sprzedam to za krocie. Ostatnio im obraz brzydszy, tym droższy...

– A jak byś to nazwał? – spytała z kpiącym uśmiechem. Po raz pierwszy wdała się z chłopakiem na jakąkolwiek dyskusję na transmutacji od czasu ich wspólnego szlabanu.

– Prawdziwe ja Malfoya – warknął.

– Coś jesteś dzisiaj nie w sosie – stwierdziła, patrząc na niego z uniesioną w geście zniesmaczenia, brwią. Właśnie zamalowywał uśmiechniętą buźkę z dziwnymi iskierkami w oczach. Bynajmniej to nie były iskry szczęścia.

– Skąd taki pomysł? – spytał. Akurat w tym momencie w pergaminie zrobiła się mała dziura, szybko powiększona przez niego piórem. Kartka była już w dwóch kawałkach.

– Masz rację, tylko mi się zdawało – stwierdziła, wzruszając ramionami.

Potem wcale nie było lepiej. Blondyn był niewyobrażalnie zły na Blaise'a. Niby to zwykły związek (och, czyżby?) ale bolało go to, że o wszystkim dowiedział się ostatni, w dodatku od Davids. Wkurzało go także, że Diabeł jest aż tak niedomyślny. Kiedy zaczepiał go na lekcjach, dawał się spławić jadowitym: Cśśś, słucham. Narzekał na Goyle'a, że był głupi, podczas, gdy Zabini wcale nie był lepszy. Malfoy rzadko kiedy słuchał na lekcjach tak uważnie, żeby nie móc rozmawiać. Tylko Pansy była na tyle domyślna, żeby wiedzieć, o co mu chodzi. 

Kiedy po lekcjach przyszła do niego do dormitorium, właśnie odrabiał lekcje. Był to swego rodzaju dziwny widok, ponieważ trudno było go zmusić do zrobienia ich. A jednak siedział i pisał esej na eliksiry, całkowicie skupiony na swej pracy. Pannie Parkinson trochę smutno było przerywać mu pracę – w końcu trudno zobaczyć go robiącego coś konkretnego! Mimo wszystko uznała, że nie może odwlekać tej rozmowy.

– Cześć, Draco – odezwała się, zamykając drzwi. Do tej pory były otwarte, a ona stała w progu. Kiedy blondyn odwrócił się na krześle, weszła do pokoju. Usiadła na jego łóżku po turecku. Rozejrzała się po idealnie czystym pokoju, jakby po raz pierwszy w życiu widziała taki porządek.

– Nie martw się, zaklęcia – ubiegł ją Draco. Wiedział, o co chciała spytać. Rzucił pióro na biurko, odchylił się na krześle. Spojrzał na przyjaciółkę z uśmiechem. – Pytaj, wiem, że w środku się gotujesz.

– Pudło, Draco, tym razem nie pytam, tylko stwierdzam fakty – powiedziała, kiwając głową. – Wiem, że jesteś zły na Blaise’a, bo czuję to samo, ale musisz być dla niego bardziej wyrozumiały. – Na te słowa Draco uniósł brew. Westchnął cicho.

– Pansy, gdzie tu jest sprawiedliwość? – spytał na początek. – Raz się cmoknąłem z Granger, to kiedy tylko mnie zobaczyłaś, naskoczyłaś na mnie. A on ma dziewczynę, a ty każesz mi się nie złościć…

– Draco, zaczekaj – przerwała mu. – Tylko, że związek Amber i Blaise’a był formalnością. Naprawdę nie widziałeś tych wszystkich spojrzeń, uśmiechów? Ty i Hermiona to co innego, w życiu nie powiedziałabym, że się pocałujecie… – Zamilkła na chwilę, widząc minę Draco. – Jesteście kwita – stwierdziła cicho.

Malfoyowi zrobiło się… głupio. Naprawdę nie zauważył, że coś między panną Parker, a Diabłem coś iskrzyło. Jego złość na przyjaciela momentalnie opadła, a on poczuł się winny. Rozmawiali ze sobą normalnie, wszystko było tak, jak zawsze, ale… No właśnie, było jakieś „ale” – po prostu nie mógł nie zauważyć zakochania przyjaciela! Nie wiedział, czemu tak się stało, ale żałował, że do tego doszło.

Porozmawiał z Pansy jeszcze z pół godziny, po czym dziewczyna stwierdziła, że także ma lekcje do odrobienia. Draco dokończył esej z Eliksirów, stwierdzając, że nie ma ochoty na dalsze pisanie,bo dręczyły go te wszystkie myśli i miał zły humor.

Tak więc postanowił, że pójdzie do biblioteki. Może sama wycieczka radości mu nie sprawi, ale kiedy weźmie jakąś nudną książkę i nad nią zaśnie, wtedy humor mu wróci. Za każdym razem, kiedy się wysypiał, jego humor był o wiele lepszy… I jak postanowił, tak zrobił. Wchodząc do szkolnej biblioteki, poczuł charakterystyczny zapach starego pergaminu z delikatną nutką kurzu. Skrzywił nos i chwilę później kichnął cicho. Potem zastanowił się, co najlepiej będzie mu się czytało. Doszedł do wniosku, że będzie to coś historycznego i to właśnie do tej części biblioteki poszedł. Kiedy wszedł w trzecią alejkę, zobaczył coś, co całkowicie go nie zdziwiło.

Jeszcze jej mi tu brakowało – pomyślał. Hermiona Granger właśnie pochylała się nad jedną z trzech otwartych książek. Dziewczyna miała zamiar ulokować swoje kręcone włosy za uchem, jednak na tyle straciła kontakt z rzeczywistością, że jej dłoń zatrzymała się w środku drogi. Draco podszedł bliżej Gryfonki, która najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy, że nie jest sama. Blondyn pochylił się nad nią i spojrzał na książkę.

– Jakie właściwości magiczne mogą mieć mugolskie przyprawy? – przeczytał na głos podtytuł artykułu, który właśnie czytała. Przestraszona zamknęła szybko książkę i odwróciła się do chłopaka. Ich twarze znalazły się niebezpiecznie blisko siebie, dlatego Draco zrobił krok do tyłu.

– Co ty tu robisz? – spytała po chwili.

– Prawdopodobnie przyszedłem tu poczytać – zaczął – ale tego nie mogłaś przewidzieć.

– Malfoy, to jest biblioteka, tu się przychodzi tylko poczytać.

– To czytaj, już ci nie przeszkadzam – rzekł z dłońmi uniesionymi w geście obrony.

A potem poszedł do innej alejki i zrealizował swój niecny plan.

.*.*.*.*.*.*.

Hermiona była zła na Harry’ego, że uniemożliwiał jej naukę do Owutemów. Była połowa marca, a jeżeli tak dalej pójdzie, to nigdy nie powtórzy całego materiału. Niemal codziennie po lekcjach zwoływał trening i ćwiczyli, dopóki Krukoni nie zarządzali udostępnienia boiska dla nich. W międzyczasie Slytherin także wpychał się zw kolejkę. Tylko Puchoni jakby odwlekali wszystko na później. Prawdę mówiąc, nic by ich już nie uratowało, gdyż przegrali mecz z Ravenclawem i prawdopodobnie nadal przeżywali tę porażkę… Możliwe także, że ćwiczyli w Pokoju Życzeń, ale tego na sto procent nikt nie mógł być pewny.

Także kiedy nadeszła sobota, ucieszyła się. Mecz między Gryffindorem, a Ravenclawem otwierał Miesiąc Meczy – przez cztery następne soboty miały odbyć się cztery mecze. Wiedziała, że przełom marca i kwietnia będzie trudny, ale z pewnością da radę. Gorzej będzie zagonić Harry’ego i Rona do nauki…

Kiedy weszła do Pokoju Wspólnego prefektów, panowała tam nerwowa atmosfera. Calvin, ubrany już w szatę gracza, na szybko polerował swoją miotłę, bo kompletnie zapomniał zrobić to wcześniej, Malfoy mu kibicował, Amber wraz z Zabinim siedziała na kanapie i tuliła się do swojego chłopaka. Dean robił sobie małą rozgrzewkę, Ramona liczyła mu pompki, a Pansy starała się uspokoić Draco, w międzyczasie prowadząc rozmowę z Calvinem. Hermiona zaczęła się denerwować, mecz zaczynał się za godzinę…

– Nadal nie mogę przyzwyczaić się do myśli, że jesteś graczem, Granger – rzucił Krukon, kiedy zobaczył, że dziewczyna zeszła do salonu. Była przebrana w swoją szatę do gry z numerem 1.

– Najwyższy czas – odpowiedziała, po czym podeszła do Deana. – Nie przemęczaj się – powiedziała po cichu do niego.

– Proszę cię, Hermiono, to dla mnie pikuś – rzekł uśmiechnięty chłopak.

– A potem na meczu będziesz zmęczony…

– Nie będę – oznajmił. – Ramona, ile naliczyłaś? – zwrócił się do panny Clive. Dziewczyna wyrwała się z chwilowego zamyślenia, spojrzała na chłopaka i przetarła powieki.

– Dużo, pogubiłam się – stwierdziła. Roześmiała się, gdy zobaczyła minę chłopaka. Także Dean nie mógł się powstrzymać i parsknął śmiechem. – Dobra, przyznawać się, komu kibicujecie? – spytała.

Zdania były bardzo podzielone. Najbardziej oczywiste było to, że Zabini będzie kibicował Krukonom, ze względu na to, że jego dziewczyna jest właśnie w tym domu. Draco, który pogodził się z Blaisem także postanowił kibicować uczniom Ravenclawu, właśnie ze względu na przyjaciela. Pansy stwierdziła, że Gryfoni grają lepiej niż przeciwnicy – a fakt, że nie lubiła kibicować na marne, zadecydował, że to właśnie ich postanowiła wspomóc duchowo. Ramona, na złość Calvinowi, podjęła taką samą decyzję, co panna Parkinson, natomiast Ernie ze względu na sympatię do Deana także wolał Gryffindor.

.*.*.*.*.*.

Siedziała na ławce, opierając czoło o dłonie. Słyszała podekscytowany głos małej Carmen, gadającej ciągle o tym, że na pewno im się uda. Jake ze Scottem przekomarzali się o to, kto jest lepszy. Harry dawał Deanowi ostatnie wskazówki, a Ginny ze wszystkiego się śmiała. Kiedy była zestresowana, śmiała się dosłownie ze wszystkiego. Rudowłosa usiadła obok niej, dusząc się przy tym śmiechem.

– Z czego ty się właściwie śmiejesz? – spytała Hermiona, patrząc na pannę Weasley z uniesioną brwią.

– Bo… Bo Jake powiedział, że… Och! – Każda przerwa była kolejną salwą śmiechu. – Że Scott to… Och! Tępy… szczyl! – Tym razem roześmiała się na cały głos. – Rozumiesz? Szczyl! Sz–czyl! 

– To nie jest śmieszne… – stwierdziła panna Granger.

– Posłuchaj: szczyl. Jak możesz się z tego nie śmiać? – Jej pytanie było na tyle głupie, iż Granger stwierdziła, że nie zamierza na nie odpowiadać.

– Dobra, drużyno, posłuchajcie – zaczął Harry, kiedy usłyszał, że Ogór zaczyna swój monolog, a uczniowie na trybunach zareagowali na jego przywitanie gromkim śmiechem. – Proszę grać tak jak na treningach, a rozniesiemy Krukonów. Nawet nie zdążą zauważyć, kiedy będziemy na prowadzeniu. Pamiętajcie tylko o jednym: musicie być pewni tego, co robicie, nie bać się.

Potem drużyna położyła swoje dłonie na ręce kapitana, krzycząc zgodnie „Za Gryffindor!”. Gracze zdążyli przygotować się do wylotu, kiedy usłyszeli powitanie Krukonów Ogóra. Hermiona spięła się, a Ginny momentalnie się uspokoiła. Odetchnięcie wystarczyło, by na kilka sekund poczuć się lepiej.

– Teraz czas na przedstawienie lepszej drużyny – zaczął Ogór.

– Collins! – krzyknęła pani dyrektor. Chciała, aby komentator był jak najbardziej bezstronny.

– Znaczy się, zapraszamy drużynę Gryfindoru na murawę! – zawołał ochoczo, po czym zaczął przedstawiać zawodników.

Hermiona wyleciała z szatni jako ostatnia. Tak jak na swoim pierwszym meczu, poczuła się pewniej, kiedy zobaczyła, ile Gryfoni mają kibiców. Jej uwagę na chwilę przykuł jeden, wielki transparent, mieniący się wszystkimi odcieniami czerwieni na złotym tle. Owy transparent był wyposażony w oryginalny tekst:

Chcę, by dziś Gryfoni wygrali,

Będziemy kciuki za Was trzymali,

Znicz musi być dla Pottera zapewniony

Bo postawiłam na Was trzy galeony!

Na twarzy panny Granger pojawił się uśmiech. Kijki trzymały Pansy i Ramona. Obie były szeroko uśmiechnięte i wesoło machały papierem. Obok uradowanej panny Parkinson siedział wyglądający na samotnego, Malfoy. Był skrzywiony, brodę oparł na dłoni, natomiast łokieć miał na kolanie. Hermiony nie dziwiło to, że chłopak może czuć się tak, a nie inaczej – z jego lewej strony stała Pansy kibicująca Gryffinodrowi, a po prawej Blaise, który cały czas tulił się do swojej nowej dziewczyny i szeptał jej ciągle coś do ucha. A blondyn był skazany tylko i wyłącznie na swoje towarzystwo, co samo w sobie było straszne. Kiedy Hermiona na niego spojrzała, akurat wtedy odwrócił wzrok w jej stronę. Skierował swoje czysto niebieskie oczy na brązowe tęczówki Hermiony. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby się nie uśmiechnął – bez cienia złośliwości, czy kpiny – i nie puścił jej oczka. Zdziwiona dziewczyna poleciała do bramek i postanowiła skupić się na grze. Przecież zwykły Malfoy nie mógł wyprowadzić jej z równowagi…

Nie zajęło jej dużo czasu, aby ochłonąć. Kiedy zobaczyła kafla pędzącego w jej stronę, od razu skupiła się na grze. Prawdopodobnie setne sekundy przesądziły o tym, że piłka nie wpadła do pętli, ponieważ panna Granger zaledwie musnęła palcami kafla, który sekundę później uderzył o krawędź bramki. Milimetry… Zły Terry Boot przeklął głośno.

– Hermiono, skup się – usłyszała za sobą głos Harry’ego.

– Jestem skupiona – powiedziała, po czym rzuciła kafla do Deana.

– W takim razie skup się bardziej – dodał, po czym odleciał.

Przez godzinę meczu nic się nie działo. Hermiona nie przepuściła ani jednej piłki – na szczęście wyrzuciła Malfoya ze swoich myśli. Tak naprawdę nie wiedziała, czemu tak zaprzątał jej głowę na początku gry. Przecież tylko puścił jej oczko i uśmiechnął się! Wyglądał zniewalająco bez cienia złośliwości w każdym ruchu, czy spojrzeniu… Ale dlaczego, do diabła, musiało ją to obchodzić? Nigdy nie interesował jej ani on, ani odcień jego oczu. Nigdy się do niej normalnie nie uśmiechnął. Prawdę mówiąc, był to dla niej pierwszy raz.

Kiedy Gryffindor strzelił ósmą bramkę, oprzytomniała. Draco znowu zajął jej myśli. To było bardziej niż niebezpieczne. Na szczęście zauważyła, że Boot ponownie pędzi w jej stronę z piłką w ręku. Och, na pewno nie da mu strzelić gola, niech nie robi sobie nadziei! Dziewczyna przygotowała się do obrony, niczym lwica, która miała właśnie zaatakować swoją ofiarę. Szybko podleciała do lewego słupka i odbiła kafla tylnym końcem swojej miotły. Terry ponownie się wściekł, a szatynka poczuła dumę.

– Granger! – usłyszała głośny, męski krzyk. O dziwo, należał on do… Malfoya.

Nie, muszę skupić się na meczu, nie na nim – pomyślała szybko.

– Hermiona, uważaj! – tym razem krzyknęła Ginny, która ze strachem w oczach spojrzała się w bok.

Hermiona przesunęła swój wzrok w tę samą stronę. Przed oczami mignęła jej czarna plama. Tłuczek właśnie pędził w jej stronę. Była tak wystraszona, że nie miała siły ruszyć się z miejsca. Niemal sekundę przed zderzeniem, usłyszała dwa głosy:

– Harry Potter złapał złotego znicza! – zawołał zadowolony Collins do mikrofonu.

– Impedimento! – krzyknął Draco Malfoy ze swoją krótką różdżką w ręku.

To było ostatnie, co zarejestrowała Hermiona. Potem był już tylko ból i ciemność.

.*.*.*.*.

– Nie wierzę, że to zrobiłeś. Nie… – W głosie było słychać zawahanie. – Każdy, ale nie ty! Dlaczego ty?

– Uwierz, sam sobie zadaję to pytanie i, uprzedzając wasze kolejne durne i bezsensowne pytania, nie znam na nie odpowiedzi. Tak czy inaczej, zrobiłem to i jakoś tego nie żałuję. – Nastała chwilowa cisza. – Chociaż… Nie, wiem, dlaczego to zrobiłem. Przypuszczam, że chciałem uratować  jej życie.

– Niemożliwe… – Ton tej wypowiedzi wskazywał na jawne zwątpienie w prawdziwość poprzednich słów.

– A jednak. – Złośliwy śmiech wypełnił salę. – Ty, patrz, nie jestem taki zły.

– I tak nadal nie wierzę w twoją zmianę. Zawsze będziesz tym samym dupkiem, co kiedyś. Może nie wywołujesz żadnych kłótni, może nie wyzywasz Hermiony od szlam, może nawet jesteś normalny w stosunku do nas. Brzmi to zabawnie, ale i tak w środku ciebie nadal jest gniazdo zła. Nie wiem dlaczego Hermiona zaufała ci i dopuściła do tego, co się stało… – Z pewnością miał na myśli pocałunek, który miał miejsce nie tak dawno.

– Och, jakie to miłe z twojej strony, że wymieniłeś tyle moich zalet. A to, co się stało z pewnością nie jest twoim interesem – odparł gładko.

– Malfoy, żebym cię nie musiał… – syknął cicho.

– Przepraszam, że ci przerywam braciszku, ale Hermiona się budzi – powiedziała Ginny.

Ron szybko podbiegł do łóżka przyjaciółki. Szatynka próbowała otworzyć powieki, jednak przychodziło jej to z trudem. Kiedy w końcu szeroko otworzyła oczy, mrugnęła kilka razy, aby wyostrzyć obraz. Chwilę później skupiła swój wzrok najpierw na Ronie, potem na Ginny. Rozejrzała się wkoło. Była w Skrzydle Szpitalnym, to pewne. Zarejestrowała także, że pod idealnie białą pościelą było jej gorąco, a głowa bolała ją tak mocno, że aż delikatnie się skrzywiła.

– Co się stało? – wychrypiała cicho. – I czemu tu jestem? – dodała, tym razem ciut głośniej.

– Ciszej – powiedziała Ginny. Nie miała ochoty, że Pomfrey zaraz ją wygoniła. – Boli cię coś? – spytała, uśmiechając się delikatnie. Właściwie, to w tej sytuacji owe pytanie można było uznać za retoryczne.

– Głowa. – Skrzywiła się. – A teraz powie mi któreś, co się stało? – Zapadła cisza.

– Cóż – odezwała się trzecia, nie dostrzeżona przez Hermionę, osoba. – O mało nie umarłaś, Granger – rzekł Malfoy, podchodząc bliżej. – Tłuczek uderzył cię w głowę, jeśli musisz wiedzieć – rzekł. Stał już przy jej łóżku. – I, uprzedzając twoje pytanie, to tak, możliwe, że przeżyłaś to uderzenie.

– Jak?

– Malfoy w ostatniej chwili spowolnił tłuczka – oznajmiła Ginny. – Inaczej… Um. Nie byłoby co zbierać z twojej głowy.

Zapadła chwilowa cisza. Hermiona myślała gorączkowo nad tym, co powiedzieć. Malfoy uratował jej życie… Dziwnie to brzmiało, ale to prawda. Szczególnie, że Ron rzucał blondynowi złośliwe spojrzenia. Widać było z daleka, że nie jest zadowolony z jego obecności tutaj. Szczerze mówiąc, to pannę Granger też zdziwiło to, że tutaj był. Zapewne przyszedł do Skrzydła, aby pochwalić się, iż to on ją ocalił. Cóż, mógł się szczycić swoim wyczynem – w końcu nie codziennie można kogoś uchronić przed śmiercią...

– Dziękuję – wyszeptała, uśmiechając się delikatnie. To było jedyne, na co mogła się wtedy zdobyć.

– Nie ma za co, Granger – odrzekł. Ku zdziwieniu wszystkich zebranych, także uraczył ją uśmiechem. Szczególnie Ronowi nie spodobał się ten gest.

– Gdzie jest Harry? – zadała pytanie szatynka. Ginny spojrzała na swojego brata, po czym westchnęła.

– Prawdopodobnie jest w Pokoju Wspólnym i ochrzania Scotta i Jake’a – wyjaśniła. – Jest na nich wściekły, o mało się na nich nie rzucił. Na szczęście nic im nie zrobił, ale mało brakowało. Wkurzył się, że pozwolili, aby tłuczek cię uderzył…

– Ale na pewno nic im nie zrobił?

Nie dane było jej usłyszeć odpowiedź, gdyż pani Pomfrey weszła do Skrzydła. Minę miała nietęgą. Zapewne zdenerwowała się, że nikt jej nie oznajmił, iż Hermiona się obudziła. Niosła w ręce tacę, na której leżało kilka fiolek z eliksirami. Kobieta szybko wygoniła trójkę uczniów i podała lekarstwa. Wypytała pacjentkę o jej dolegliwości, po czym stwierdziła, że musi odpocząć, więc zaaplikowała jej Eliksir Słodkiego Snu. Szatynka szybko zasnęła, budząc się dopiero następnego dnia.

.*.*.*.

Jak na uraz, którego doznała, Hermiona została wypuszczona ze Skrzydła Szpitalnego dosyć szybko – w poniedziałek poszła już na lekcje. Kiedy weszła do Wielkiej Sali, jej przyjaciele zdziwili się na jej widok. Bo czy nie było nic dziwnego w tym, że Poppy Pomfrey tak szybko wypuściła ją spod swoich opiekuńczych ramion? Z pewnością tak, chociaż i tak ucieszyli się, że przyjaciółka może być już z nimi.

Jak się później okazało, uraz Hermiony wcale nie był taki poważny, na jaki wyglądał. Gdyby wtedy nie zemdlała, prawdopodobnie nie musiałaby zostawać całą niedzielę. A wszystko to dzięki Malfoyowi… Dziewczyna nadal w to nie wierzyła, a jednak stało się. Kiedy nakładała na swój talerz jajecznicę, podeszli do niej Jake i Scott. Z daleko widać było skruchę, na co Hermionie zrobiło się cieplej na sercu.

– Hermiono… – zaczął niepewnie Jake Hill, patrząc się z fascynacją na podłogę. Za plecami wykręcał palce, denerwował się.

– No bo my chcieliśmy przeprosić, że nie upilnowaliśmy tych diabelskich piłek. Gdyby nie my, to to nigdy by się nie wydarzyło. Przepraszamy – dokończył Scott Harrison.

– Chłopaki, nie martwcie się, nie byłam na was zła. – W tym momencie obdarzyła Harry’ego złośliwym spojrzeniem, którego sama po sobie się nie spodziewała. – Ale dziękuję, że o mnie pomyśleliście. Bądź też Harry was zmusił, tego nie wiem.

– Nie żartuj! Oczywiście, że to była tylko nasza inicjatywa – prychnął Scott. Nie było w tym cienia kpiny, uniemożliwiającego uwierzenie w to twierdzenie.

– Wierzę – rzekła z delikatnym uśmiechem. Chłopcy odeszli, a szatynka odwróciła się przodem do Pottera z uniesioną brwią. W jej oczach błyskały iskry rozbawienia, ale nawet mimo to wyglądała na poważną.

– Nie patrz się tak na mnie! Naprawdę nie kazałem im cię przeprosić – rzekł Wybraniec z uniesionymi w geście poddania się, rękoma. Wtedy Ron skrzywił się, próbując ukryć śmiech. Znanej ze swojej spostrzegawczości Hermionie nie umknął ten gest, dlatego szybko przeniosła swe spojrzenie na Weasleya.

– Oj, tylko napomknąłem, że lubisz być przepraszana…

– Nie, nie lubię Ron. Po prostu tego wymaga kultura – stwierdziła, po czym dokończyła swoją jajecznicę. – Lecę jeszcze szybko do pokoju, bo nie miałam czasu się spakować, a i muszę przebrać się w szkolną szatę. Widzimy się pod salą od obrony – dodała, po czym wstała od stołu i wyszła z jadalni.

Kiedy była gotowa, wyszła ze swojego pokoju. Szybko zeszła na dół do salonu, który – o dziwo – nie był pusty. Draco stał przy biblioteczce i zawzięcie szukał jakiejś książki. Był zamyślony, na co wskazywały lekko rozchylone usta. Hermiona, która już jakiś czas siedziała z nim na transmutacji, zdążyła zauważyć, że za każdym razem, kiedy chłopak był skupiony, otwierał usta. Nie było to obrzydliwe, tak jak w przypadku Goyle’a, któremu było widać całą jamę ustną, bez specjalnego wpatrywania się tam – w przypadku Malfoya było to kilka milimetrów.

Och, nie ma ciekawszych rzeczy niż usta Malfoya – pomyślała dziewczyna ironicznie. – Mnie naprawdę szajba odbija na starość. – W tym czasie blondyn wyciągnął lekturę, której szukał. A okazała się nią być książka do obrony przed czarną magią. Najwidoczniej, kiedy pisał ostatnio zadany esej, musiał przez przypadek ją tu zostawić.

– Um, Malfoy – zaczęła cicho Hermiona. Ślizgon odwrócił się powoli w jej stronę.

– Granger? Czego ode mnie chcesz? – spytał z uniesioną brwią w akcie zdziwienia. Dziewczyna przełknęła ślinę i odetchnęła lekko.

– Chciałabym jeszcze raz podziękować – rzekła pewnie, machinalnie prostując plecy. Czekała na jego reakcję.

– Dziękowałaś mi już za to – stwierdził po kilku sekundach ciszy.

– Wiem – westchnęła. – Ale prawdopodobnie nie byłoby mnie tu, gdyby nie ty…

– Nie przesadzaj – przerwał jej. – Z pewnością odratowaliby twoje zwłoki. Jeśli nie tu, to w Mungu – rzekł z kpiącym uśmiechem. Zupełnie, jakby stary Draco wrócił.

– Możliwe – powiedziała na koniec Hermiona, po czym zostawiła blondyna samego wraz z jego uśmiechem.

.*.*.

Czas przelatywał im jak przez palce. Uczniowie nawet nie mogli zauważyć, kiedy eseje zadawane na następny tydzień musiały być pisane na tip–top, bo kończył się czas ich przygotowywania. Najmniej podobało się to tym, którzy uczęszczali na piąty bądź siódmy rok – maj zbliżał się nieubłaganie szybko, a Sumy i Owutemy wraz z nim. Biblioteka szkolna zaczęła przeżywać swój coroczny renesans. Wiele ksiąg było wypożyczanych, a wszystkie stoliki zawsze pozajmowane. Oblężenie było na tyle duże, że nawet utrzymanie ciszy było trudne, mimo że uczniowie szeptali.

Jednak w sobotę biblioteka była prawie pusta – jedyną osobą w niej była pani Pince narzekająca na książki pozostawiane w nieładzie w nieodpowiednich dla nich działach. Tego dnia odbywał się mecz między Slytherinem, a Hufflepuffem.

Na widowni – jak zawsze – było pełno uczniów. Zielono–żółte trybuny były wypełnione po brzegi, uczniowie zajmowali miejsca, a Ben Collins jak przed każdym meczem przyjmował zakłady. Kiedy na swoim zegarku zobaczył, że mecz zaraz powinien się zacząć, prędko popędził na swoje miejsce.

Hermiona w ostatniej chwili przyszła na mecz. Zaczytała się w swoim pokoju i nawet nie zauważyła, kiedy do meczu zostało zaledwie kilka minut. Cudem znalazła na pełnych trybunach Harry’ego, Rona i Ginny, którzy zajęli jej miejsce. Usiadła obok Rona i Amber, która także zajęła tam swoje miejsce. Jeszcze dalej w ich rzędzie siedziała Pansy i Ramona wraz z jakimś Puchonem z szóstej klasy, którego panna Granger nie znała. Nie trudno było się domyślić, że zarówno Pansy, jak i Amber będą kibicowały Slytherinowi. Hermiona osobiście trzymała kciuki za Hufflepuff, chociaż ich szanse na wygraną były niewielkie.

Mecz okazał się być dobry i obfity w faule. Wiadomo, gra toczyła się między sprawiedliwymi i przyjaznymi Puchonami, a przebiegłymi i dosyć wrednymi Ślizgonami – tylko naiwny myślałby, że w jakiś sposób nie oberwie się uczniom Hufflepuffu. Na szczęście Gryfonom udało się uniknąć cielesnych kontaktów ze Slytherinem, ale tylko dlatego, że mieli dobrą taktykę.

Gracze Hufflepuffu dostali wiele obrażeń. Jeden z nich – Hermiona nie kojarzyła jego imienia, był dwie klasy niżej – cały czas oblizywał krew z górnej, rozciętej wargi. Jeden ze ścigających został uderzony tłuczkiem w rękę, ledwo trzymał się miotły. Przy takim wyglądzie sprawy wygrana Ślizgonów była jedynie formalnością. W ten też sposób Puchoni zaprzepaścili swoją szansę na wygraną Pucharu.

Draco jako pierwszy wylądował na murawie, mocno trzymając złotą piłkę w dłoni. Uniósł rękę wysoko do góry, przypieczętowując zwycięstwo. Był z siebie dumny, chociaż to i tak nie mogło się równać z dumą, którą czułby, gdyby złapał znicza przed Potterem. Jednak dla niego wygrana to wygrana, każda liczyła się tak samo. Tylko satysfakcja była mniejsza.

Teraz był czas, by świętować zwycięstwo. 

.*.

Był z siebie niewyobrażalnie zadowolony. To, czego dokonał będzie pamiętane do końca życia przez bohaterów jego manipulacji. Że też ani jedno, ani drugie nie skapnęło się, co się święci. Idioci, nie ma co!

Tajemnicza postać z uśmiechem spojrzała na swoje dzieło i po cichu wyszła z pomieszczenia, zacierając ręce. Na twarz gościa wpłynął ogromny uśmiech. Oni zakpili z niego, on zakpi z nich.

Kolejny dzień… Och, to będzie coś wspaniałego, to pewne! Jeszcze nigdy nie wpadł na coś podobnego. Zemsta będzie słodka i cudowna!

Oczywiście zależy dla kogo.

Czytaj dalej ➨

______________________

Cześć!

Szczerze, to myślałam, że dzisiaj, mimo obietnicy, nie uda mi się opublikować rozdziału. Końcówkę dopisywałam rano (tak, przez przypadek opublikowałam, zamiast zapisać... Głupia ja!) ale dałam radę! :D

Chciałabym życzyć wszystkim Wesołych Świąt, dużo zdrowia, szczęścia, dla piszących – od groma weny i czasu, natomiast dla czytających – wspaniałych i emocjonujących opowiadań, oraz spełnienia marzeń i lotu w kosmos (bo kto nie chciałby tam polecieć?)

Teraz biegnę do swoich Krzyżaków... :(

Pozdrawiam! :D

Feltson