Miniaturka 5: Jak przepraszać Granger?

Miniaturka 5

Jak przepraszać Granger?

Inspiracja:

Justin Bieber – Sorry

3 strony

1,4 słów

„Musisz się wściekać na mnie za szczerość (...),
Pozwól mi, pozwól mi się zrehabilitować dziś wieczorem (...),
Tak, wiem, że cię zawiodłem,
Czy jest już za późno, by rzec 'przepraszam'?"

Urażenie Hermiony Granger nie jest trudną rzeczą. Jedno nieodpowiednie słowo i... PACH! Jesteś o krok od jej złości, a wybrnięcie z niewygodnej sytuacji to jak bieg przez pole pełne min – możesz pomylić się tylko raz. Jako Draco Malfoy – osoba, która mówi tylko to, co myśli – opanowałem do perfekcji sztukę przepraszania mojej dziewczyny.

A więc: jak przepraszać Granger?

O, o, o! To wcale nie tak proste zadanie, jakby się mogło wydawać, dlatego najlepiej wcale nie dopuszczać do sytuacji, kiedy jest się do tego zmuszonym. Naprawdę, wolałbym zatańczyć tango z którąś ze sklątek Hagrida niż przepraszać swoją dziewczynę... One w tej sytuacji wydawałyby się bardziej przyjazne... Ale z drugiej strony, ona zawsze wynagradza mi moje cierpienie... Dobra, jest remis – 1:1 – co nie oznacza, że to lubię.

Po pierwsze, zawsze muszę się najpierw domyślić, co ją zdenerwowało. Mogłoby się wydawać, że Granger nie jest taka jak inne. Gówno prawda, obraża się tak jak wszystkie – o ile nie gorzej. Rzadko się zdarza, że wiem, o co się zezłościła, dlatego niemal do perfekcji wyćwiczyłem w sobie zdolność do analizowania swoich zachowań.

Szczerze nienawidzę dochodzenia, co ją wkurzyło, ponieważ często są to rzeczy tak głupie, że trudno mi jest powstrzymać się od śmiechu!

– Wiesz, ta szopa na twojej głowie... – zacząłem kiedyś. Nie pozwoliła mi dopowiedzieć, że owa szopa wydaje mi się być słodka (co te zakochanie ze mną zrobiło...), tylko naskoczyła na mnie, jak malutki york na prężnego owczarka niemieckiego.

– Co ty masz do moich włosów? Pilnuj swoich, tleniony bęcwale! – I zaraz zniknęła z pola widzenia.

Ugh. Nienawidzę tego, ale dopóki nie znajdę powodu, dla którego sama sobie urodę niszczy, złoszcząc się na mnie, to nie mogę przejść dalej. To tak, jakbym raczkował, a potem zaczął biegać niczym sprinter, pomijając naukę chodzenia... To po prostu nie ma przyszłości.

Nienawidzę także tego, jak Granger pokazuje, że jest na mnie zła. Kiedy przechodzi obok mnie na korytarzu, prycha, warczy i minę ma nietęgą. Śmieszą mnie momenty, kiedy na posiłkach słodko uśmiecha się do Weasleya. Robi to, jakby chciała go uwieść lub coś w tym stylu. Mnie jednak całkowicie to nie martwi. Weasley już nie raz dostał w papaję za przystawianie się do Granger. Uświadomiłem mu, że jeżeli dotknie ją choćby kawałkiem swojego brudnego pazura, to może nie poznać się w lustrze do końca swego marnego życia.

Po drugie, muszę pokazać, że bez niej jestem niczym. To akurat lubię – nie ma większego rarytasu dla mistrza w sztuce kłamania, grania i udawania. Jestem pewien, że żaden facet nie mógłby udawać większego biedaka. W czasie, kiedy jest na mnie zła, chodzę z roztrzepanymi włosami (to Granger zmusza mnie do czesania się... Tylko nie rozumiem dlaczego – przecież oboje wiemy, że z artystycznym nieładem na głowie wyglądam dużo lepiej niż w statecznym uczesaniu), mam pogięte ubrania (tak to bywa, jak zakłada się pierwsze, lepsze ciuchy znalezione na krześle), mam podkrążone oczy (zazwyczaj jest to sprawka kaca po wieczorze spędzonym w towarzystwie Zabiniego...) i jestem nieogolony (to akurat czyste lenistwo). Według niej wyglądam jak obraz nędzy i rozpaczy... No, dobrze, jak bóstwo nie wyglądam, ale aż tak źle to chyba nie jest... Bądź, co bądź, na nią to działa. I dobrze. 

Po trzecie, zaczynam tęsknić. To jeden z tych szczerszych punktów. Naprawdę zaczynam tęsknić za tą niewdzięcznicą. To mnie mobilizuje do dalszego działania, żeby wreszcie się na mnie nie złościła i wszystko było tak jak dawniej.

Po czwarte, pokazuję jej, że żałuję i chciałbym być z nią w tej chwili. Rzucam jej spojrzenia pełne skruchy wywołane tęsknotą. Ona natomiast ich nie przerywa, jednak zawsze waha się, czy tego nie zrobić. Nie wie, czy torturować nas dłużej, czy może skończyć to wszystko. Do tej pory nigdy tego nie zrobiła, bo nie jest głupia i wie, że ucierpiałaby na tym tak samo jak ja. 

Najbardziej nie lubię, kiedy chcę pokazać Granger skruchę, a na obiad wchodzi ta Ryża Wiewióra, siostra Wieprzleja Przebrzydłego i dziewczyna Mizernego Bohatera... Znaczy, Weasleya i Pottera – Granger kazała mi nazywać ich po ludzku. Uprzedzając pytania: tak, o to także się obraziła, dlatego nazywam ich tak tylko w zaufanym gronie... Ale wracając do Wiewióry, to bardzo nie lubię, gdy się wchrzania w nie swoje sprawy – a robi to  absolutnie zawsze! Jeszcze się nie zdarzyło, żeby nie buntowała Granger przeciwko mnie. Kiedyś podsłuchałem, co o mnie gadała (jestem ze Slytherinu, więc myślę, że nikogo nie powinno dziwić moje zachowanie. Zdecydowanie gorzej by ze mną było, gdybym NIE PODSŁUCHIWAŁ).

– Nadal nie wiem, co widzisz w Malfoyu, ale skoro mu tak na tobie zależy, to niech jeszcze trochę pocierpi – powiedziała na wstępie, kiedy uznała, że są bezpieczne. Sraty–pierdaty, w Hogwarcie nawet ściany miały uszy... I nie zdziwiłbym się, gdy się okazało, że te uszy mają swoje własne uszy. Ot, prawdopodobnie stąd taki dobry system rozchodzenia się plotek.

– Ginny, ja wiem, co robię – powiedziała Granger. Mnie natomiast duma zaczęła rozpierać. Kocham w niej to, że ma własny rozum i żaden głupi Weasley nie umie zasiać w niej wątpliwości dotyczących mnie. Uczyła się od mistrza. – Draco wcale nie jest taki zły, jak wam się wydaje. A to, że się kłócimy to tylko dobry znak. W każdym udanym związku muszą być kłótnie. – Jestem pewien, że w tym momencie Ryża Wiewióra się skrzywiła, jak po zjedzeniu kilograma cytryn. Ja natomiast uśmiechałem się, jak głupi, mimo że powinienem być zły na Granger za to, że kazała mi zacząć tolerować jej przyjaciół, bo, jak to mi powiedziała, nie miała zamiaru wybierać między nami. To była jedna z naszych większych kłótni, ale ostatecznie zgodziłem się.

W każdym razie, ona zawsze próbowała pokrzyżować moje plany pogodzenia się z Hermioną. Zupełnie jakby miała nadzieję, że uda jej się rozbić nasz związek. Między nią, a Potterem jest tak pusto, że swój piegowaty kinol musi wtykać do nas. Moja wina, że Pan Wybraniec Wielki jest uosobieniem nudy? 

Ruda ma szczęście, że nie przyłazi do biblioteki, bo chyba bym ją wywlekł na zewnątrz za te rude kudły.

Po piąte, upokarzam się. To najgorsze, co mogę zrobić, ale właśnie to robię. Podchodzę do niej pierwszy. Zazwyczaj robię to dzień po naszej sprzeczce, wieczorem, tuż przed kolacją. Śmiało mogę powiedzieć, że w ten sposób gram Wiewiórze na jej piegowatym nosie, bo mało się nie gotuje, kiedy wchodzimy do Wielkiej Sali, trzymając się za ręce. Niczego bardziej nie lubię, jak patrzeć na te dwie rude paskudy i pana Obsmarkańca, kiedy im coś nie wychodzi.

Ale kiedy już do niej podejdę, Granger minę ma nietęgą. Zupełnie, jakby jej złość na mnie rosła z każdym krokiem. Jest jednak jedna granica. Kiedy ją przekraczam... Wtedy oboje miękniemy – ona, kiedy widzi skruchę w moich boskich, niebieskich oczach, a ja, gdy jej twarz łagodnieje. A potem już idzie jak z płatka.

Po szóste, przepraszam.

– Przepraszam, kochanie – zaczynam zawsze w ten sam sposób. – Wiem, że nie powinien... – Tu jest miejsce na wymienienie moich ostatnich grzechów. Wymieniałem tu naprawdę przeróżne rzeczy! Szczerze? Łatwiej byłoby powiedzieć, za co jej nie przepraszałem. – To już więcej się nie powtórzy. Przepraszam – kończę. Co ciekawe, większość naszych kłótni nie powtarza się, kłócimy się o różne rzeczy. 

W momencie, kiedy ją przepraszam, lubię jedno – efekt. Hermiona zawsze wybacza, wszytko. Wybaczyła mi, że przez siedem lat byłem przygłupem pokroju Weasleya i zachowywałem się źle w stosunku do niej. Wybaczyła mi, że nie toleruję jej przyjaciół i multum innych rzeczy. A w efekcie moich przeprosin kocham jedną rzecz: to, jak do mnie podchodzi, przytula się i mówi:

– Kocham cię.

Moje serce wtedy skacze po moich innych narządach jak po trampolinie. Wtedy uświadamiam sobie, po co cierpię i za każdym razem, kiedy się pokłócimy, przepraszam ją, zamiast to wszystko zakończyć. Kocham ją. Mimo wszystkich różnic i wad, które – chociaż na pierwszy rzut oka wydaje się być idealna – ma. 

– E tam, ja ciebie bardziej – odpowiadam, na co ona się uśmiecha i krótko mnie całuje.

Mogłoby się wydawać, że teraz powinien pojawić się napis „I żyli długo i szczęśliwie". Nie będzie tu go, bo najpewniej za kilka dni czeka mnie to samo.

Wiem jednak, że zrobię wszystko, żeby moja złośnica mi wybaczyła. Oto, co Hermiona Granger zrobiła z Dracona Malfoya. Ale nie żałuję. Nigdy w życiu.

No więc: jak przepraszać Granger?

W przypadku przyjaciół: normalnie, po ludzku. Ale w przypadku jej chłopaka: tak jak na wyżej załączonej instrukcji. Myślę jednak, że Tobie się ona nie przyda, gdyż prędko nie zostaniesz chłopakiem Granger. Ja jej nie odpuszczę tak łatwo! Ewentualnie możesz sobie tylko pomarzyć.

EDIT: Zmieniam zdanie, jednak wolę przepraszać Hermionę niż tańczyć tango ze sklątką Hagrida... Chociaż i tak najbardziej lubię, gdy to ona przeprasza mnie...

KONIEC.

Betowała VikiWiktoria

_________________

Cześć!

Ja podobała się miniaturka (tym razem krótka)? Jeszcze wczoraj to miał być drabble, ale wyszło, jak wyszło... :D Pierwszy raz pisałam tak spontanicznie...

Rozdział będzie za tydzień. Jego długość mnie przeraża, a prędkość pisania jeszcze bardziej...

Także do niedzieli!

Pozdrawiam,

Feltson ❤