Rozdział 17: Walentynkowy poradnik survivalowy, czyli jak przeżyć i nie zwariować?

Zenit skrajnych uczuć

Rozdział 17: Walentynkowy poradnik survivalowy, czyli jak przeżyć i nie zwariować?

Uczucie: Ignorancja, zdziwienie, zmęczenie

Hermiona Granger nie lubiła Walentynek. Nie obchodziła tego święta, ale nie miała nic przeciwko, żeby inni to robili – było jej to jak najbardziej obojętne.

Jako, że sama nie świętowała, a innym nie chciała psuć zabawy, ułożyła swój prywatny poradnik survivalowy na ten dzień. Chociaż słowo poradnik, to za dużo powiedziane – był to plan dnia, który miał jej ułatwić przeżycie Walentynek bez zażywania insuliny. Układała go przez pięć dni – najczęściej robiła to w wolnych chwilach, a doskonaliła go ostatniego dnia, w piątek trzynastego. A dzień później wcieliła go w życie, będąc pewną, że wszystko wypali.

Punkt 1 – Zaspać na śniadanie.

Może się wydawać, że ten pomysł jest po prostu głupi – bo niby jak zaspanie na śniadanie ma pomóc Hermionie przeżyć Walentynki bez zachorowania na cukrzycę? Otóż, jeśli nie zna się Hermiony, to się tego nie wie. Panna Granger zawsze unikała bycia niedospaną, ponieważ wtedy była ledwo żywa – nie reagowała na żadne bodźce ze świata zewnętrznego. Była praktycznie wyłączona z życia.

Jakież było zdziwienie zebranych w Wielkiej Sali, kiedy Hermiona wpadła do jadalni przed końcem śniadania. Od razu widać było, że przed chwilą wstała z łóżka – ubrania, które miała na sobie źle na niej leżały; włosy, mimo, że uczesane, żyły własnym życiem; a jej oczy mimowolnie zamykały się. Szybko usiadła na swoim stałym miejscu, chwyciła miskę z czekoladowymi płatkami oraz mleko.

– Wszystko dobrze, Hermiono? – spytała cicho Ginny, patrząc na poczynania przyjaciółki. – Hermiono? – Szatynka nie reagowała. – Hermiono, obudź się! – Rudowłosa pstryknęła palcami przed jej twarzą.

– Przecież nie śpię – mruknęła panna Granger, po czym szybko zaczęła jeść śniadanie.

– Hermiono, wolniej, nie spóźnisz się na zajęcia – powiedział Harry. – Przecież dzisiaj jest sobota…

– Wiem, Harry, ale za chwilę mam dyżur z walentynkami w Wieży Gryffindoru. Umówiłam się z Deanem, że ja je rozdaję do trzynastej… – Ponownie włożyła łyżkę do ust.

– A jak ja tak szybko jem, to na mnie krzyczysz… – stwierdził Ron, patrząc, jak szatynka je.

– Ale to jest całkowicie inna sytuacja, Ronaldzie! – Zmroziła go spojrzeniem. – Ja się spieszę, bo mam obowiązki, a ty się spieszysz, bo boisz się, że nie zdążysz się najeść! A poza tym, ja nie gadam z pełnymi ustami, tak jak ty. To jest obrzydliwe!

– Ja też chcę z wami rozmawiać…

– Ron, w takim tempie będę musiała wziąć przykład z Malfoya, który uczy Goyle’a kultury – westchnęła szatynka, na co Ron roześmiał się.

– Żartujesz! Malfoy uczący Goyle’a kultury? Niezły żart, Hermiono! To tak, jakby Harry miał mnie uczyć eliksirów… – stwierdził rudowłosy, śmiejąc się wniebogłosy.

Osoby, które siedziały blisko Weasleya zmroziły go spojrzeniem, natomiast Hermiona, która zjadła śniadanie, wyszła z Wielkiej Sali, by zrealizować kolejne zadanie.

Punkt 2 – Wykonać swój obowiązek.

Hermiona nie chciała rozdawać walentynek – nawet jeśli miała robić to o wiele krócej niż Dean. Kiedy wpadła do dormitorium i szybko zaczęła przebierać się w ubranie Walentynkowego Listonosza. Założyła różowe rurki, różowy T–Shirt z dekoltem w serek i różowe, krótkie trampki. Potem zrobiła kucyka i założyła różową czapkę z daszkiem z wielkim, czerwonym sercem, a włosy przełożyła przez dziurę z tyłu. Potem zawiesiła na szyi karton z Walentynkami i miejscem do wrzucenia nowych, po czym poszła przejrzeć się w lustrze.

Wyglądam jak listonosz po wizycie w gabinecie Umbrigde – stwierdziła w myślach. – Jestem wielką, różową landryną! Przeklnę czymś Ramonę, Merlin mi świadkiem!

Dziewczyna szybko zdjęła pokrywę z części, w której były walentynki do rozdania. Całkiem sporo się tego zebrało, a znając systematyczność Gryfonów, będzie tego jeszcze więcej. Westchnęła ciężko. Już współczuła Deanowi, który miał dyżur od czternastej do dwudziestej. W dodatku ten strój… Tak, Gryfoni mieli przechlapane. Krukoni mieli stroje błękitne, Puchoni jasnożółte, Ślizgoni miętowe, a oczywiście ona musiała chodzić na różowo. Chociaż ona jeszcze mogła to przeżyć – była dziewczyną, a to się jeszcze rozumie, ale Thomas, facet z krwi i kości, ubrany w coś tak cukierkowego, nie będzie wyglądał dobrze.

Dziewczyna wyszła z pokoju i zeszła do salonu. Oczywiście, siedzieli w nim wszyscy prefekci, bo niby, jak mogłoby być inaczej? Jedyne, czego pragnęła, to przejść niezauważoną – już wtedy była pewna, że na korytarzach kręciło się mnóstwo uczniów.

– Hermiona, jak ty słodko wyglądasz! – zawołała Pansy, uśmiechając się.

– Ta, nie dziękuję… – mruknęła niechętnie.

– Granger, zawsze wiedziałem, że ukrywasz się ze swoim gustem, bo tak naprawdę uwielbiasz się ubierać, jak Umbrigde – zaśmiał się Draco, oceniając ją od stóp do głów. Kiedy ich spojrzenia spotkały się, dziewczyna zmrużyła oczy, zmarszczyła nos, lekko przechyliła głowę w bok i wywaliła język. – A już chciałem powiedzieć, że w tym stroju mógłbym stwierdzić, że wyglądasz… hmmm… dobrze. Niestety, nie jestem aż tak dobrym kłamcą.

– Nie potrzebuję twoich komplementów, Malfoy. – Wyprostowała się dumnie. – A tak poza tym, to chętnie zobaczę cię w twoim miętowym wdzianku. Wprost nie mogę się doczekać.

– Przykro mi, Granger nie doczekasz się. – Hermionie zrzedła mina. – Greengrass mnie zastępuje.

– Ale to ty jesteś prefektem i… – Chciała powiedzieć, że to jego obowiązek, ale blondyn przerwał jej gestem dłoni.

– Greengrass wisiała mi przysługę za korki na początku roku. Stwierdziła, że ten układ jest dla niej korzystny, bo będzie mogła obejrzeć wszystkie liściki miłosne, zanim zrobią to adresaci. Myślę więc, że nie ma w tym nic dziwnego.

– Malfoy… – Jej ton wyrażał jawny szok. – Ty myślisz? – Nie wytrzymała i roześmiała się.

– Hermiono, powodzenia w rozdawaniu walentynek – wtrącił się Ernie, dając jej delikatnie do zrozumienia, że powinna już iść.

– Masz rację. A więc idę do paszczy smoka…

– Granger, jesteś za gruba, żeby się tam zmieścić – zawołał za nią Malfoy. Hermiona z początku nie zrozumiała jego odpowiedzi. Dopiero, gdy przypomniała sobie, że chłopak na przezwisko „Smok”, prychnęła. Jednak przestała się tym przejmować, ponieważ nadszedł czas na kolejny punkt.

Punkt 3 – Nie zwracać uwagi na innych.

Ten punkt zdecydowanie był najtrudniejszy – głównie dlatego, że musiała rozdawać walentynki. Zanim jeszcze weszła do Wieży Gryffindoru, podzieliła je sobie na adresatów, co zdecydowanie ułatwiało jej zadanie – jakież było jej zdziwienie, kiedy znalazła cztery adresowane do siebie. Postanowiła, że otworzy je dopiero po swoim dyżurze. Westchnęła ciężko, po czym weszła do Pokoju Wspólnego Gryfonów.

Zrobiła tym swego rodzaju zamieszanie, gdyż każdy oczekiwał swojej przesyłki. Gdy Lavender ją zobaczyła, pisnęła zadowolona. Wciąż miała nadzieję na to, że Ron do niej wróci. Jednak nie wiedziała, że Weasley tego nie chce i dla własnego bezpieczeństwa wolał jej tego nie uświadamiać.

Czterdzieści minut później Hermiona była pewna, że mózg jej wyparował, a sama trafi na oddział psychiatryczny w Mungu. Lavender, która dostała pięć walentynek cały czas piszczała zachwycona. Panna Granger, krótko mówiąc, miała jej dość i w duchu błagała, żeby zegar wybił godzinę trzynastą. Mimo, że próbowała ją ignorować, to nie udawało jej się to. Nawet myślała jak podać jej Klejące Karmelki, które podarował jej Malfoy na Boże Narodzenie. Szybko jednak przypomniała sobie, że to Malfoy – wredna i podstępna żmija. W życiu nie dałby jej czegoś z własnej woli – no, chyba, że zawierałoby to odpowiednią ilość trucizny. A Hermiona nie chciała nie chciała zamienić Lavender Brown w Lavender–Denata. Dlatego wolała być cicho, wykonując swój obowiązek – przyjmowanie i rozdawanie kartek oraz liścików.

Kiedy w końcu wybiła trzynasta, Hermiona z prędkością światła wyszła z Wieży Gryffindoru. Wyjęła kartki, które włożyli jej uczniowie podzieliła je domami, aby móc je przekazać innym prefektom. Najwięcej było dla Gryfonów i Krukonów. Drugie miejsce zajęli Ślizgoni z Draco na czele (zaledwie dwanaście walentynek było dla niego – a znając Gryfonów, połowa z nich to groźby), natomiast jedna przesyłka była dla Puchonki – Ramony. Panna Granger szybko poszła do Wieży Prefektów i przebrała się w normalne ubrania, czyli jeansy, czarne trampki oraz jasnozieloną bluzkę z rękawem ¾. Od razu odetchnęła głęboko, nie miała już żadnego różu na sobie i ta myśl była dla niej niezwykle kojąca. Następnie wzięła karton z przesyłkami i zeszła do salonu.

– Ramona, to do ciebie. – Podała pannie Clive kartkę. – To dla Krukonów. – Wcisnęła plik papierów Calvinowi. – Dean, to twoja działka. Już ci współczuję, Lavender jest nie do zniesienia – powiedziała, zawieszając mu karton na szyi. – A to do ciebie i reszty Ślizgonów, Malfoy – mruknęła, rzucając koperty na stolik. Usiadła na kanapie, rozkoszując się wolną chwilą.

– Granger, długo się trudziłaś pisaniem tego wszystkiego? – spytał, biorąc makulaturę do siebie i zaczął ją rozdzielać. Natomiast Hermiona, siedząca na kanapie z głową zwróconą ku sufitowi, spojrzała na niego.

– Oczywiście, nawet słowa do ciebie nie napisałam.

– O popatrz, to tak samo, jak ja – stwierdził szczerze. – A wy nie idziecie na obiad? Jest po pierwszej.

– Nie jestem głodny, ale pójdę. Może przydarzy się coś ciekawego? Na przykład jakieś ciekawe zerwanko, kto wie? – Calvin wzruszył ramionami. – Ktoś jeszcze idzie ze mną?

– Ja! – Ramona podniosła się z fotela i stanęła obok chłopaka.

– No, ja też. – Dean z ulgą zdjął karton z szyi.

– Poczekajcie na mnie! – zawołała Hermiona. – Gadanie Lavender wyssało ze mnie wszystko prócz apetytu – zaśmiała się.

– A Malfoy zaszczyci nas swoją obecnością? – spytał Calvin, zanim wyszedł.

– Nie – odpowiedział krótko, na co Krukon uniósł brew. – Są Walentynki – zaczął tłumaczyć blondyn – a w Walentynki nie chodzę na żadne posiłki. To jest taki mój system Anty–Amortencjowy – skończył z dumą w głosie.

– Malfoy, ty się dobrze czujesz? – Hermiona uśmiechnęła się do niego złośliwie. – Niby kto miałby ci podać Amortencję? Nie znam tak głupiej osoby, która byłaby zdolna to zrobić… A ty nadal się łudzisz... Biedny.

Kiedy poszła na obiad, nadszedł czas na kolejne, dosyć krótkie zadanie.

Punkt 4 – Przeżyć obiad.

To samo w sobie nie było trudne. Wystarczyło, żeby nie słyszała głosu panny Brown. Hermiona jadła szybko i zachłannie, przez co Ron ponownie się z niej śmiał.

– Mam sprawy do załatwienia, Ronaldzie – rzekła sucho, wstając od stołu.

– A co? Na randkę idziesz? – zakpił.

– Może? – spytała z jadem z głosie. – Cześć – zwróciła się do Harry’ego i Ginny. – Żegnam – rzuciła w stronę Rona, po czym wyszła z Wielkiej Sali.

– Czemu ona się tak na mnie złości, przecież nic jej nie zrobiłem! – stwierdził Ron, po czym ugryzł kurczaka. Ginny z całego serca starała się, żeby nie zauważył jej miny, wyrażającej co najmniej wielką kpinę.

I wtedy nadszedł na czas na zadanie piąte – najważniejsze, najciekawsze i najskuteczniejsze, jeżeli chodzi o Walentynki. Zadanie, na które czekała cały marny dzień. Zadanie, które jako jedyne sprawiło, że chciała się uśmiechać.

Punkt 5 – Iść do biblioteki.

Co jest skuteczniejszym straszakiem na zakochanych niż biblioteka? Trzeba przyznać, że prawdopodobnie nie ma takiej rzeczy. Zanim Hermiona ruszyła do królestwa pani Pince, poszła jeszcze do swojego pokoju, by wziąć wypożyczoną książkę, którą już przeczytała. Weszła szybko do pomieszczenia i chwytała lekturę, kiedy jej uwagę coś przyciągnęło – a były to cztery nieprzeczytane walentynki, leżące na biurku. Odłożyła podręcznik i chwyciła pierwszą kartkę.

Niemal od razu poznała pismo Harry’ego. I domyśliła się, że pisząc to, starał się kaligrafować – bezskutecznie, chociaż sam fakt, że dała radę rozczytać jego gryzmoły był imponujący. Liścik miał charakter czysto przyjacielski. Zupełnie, jak dwie kolejne kartki, które otrzymała kolejno od Ginny i Rona.

Hermiona od razu mogła stwierdzić, że rodzeństwo pracowało razem. Oboje napisali wierszyki, które według szatynki były niezwykle zabawne, chociaż ten, który napisał rudowłosy podobał jej się bardziej.

Droga Hermiono, biblioteki królowo

Tyś jest wielką wielkością i mądrością!

I mogę wyznać wszystkim z dumą

Żeś ty właśnie mą najlepszą przyjaciółą!

Buziaki!
Ginny

Hermiona śmiała się wniebogłosy, czytając treść walentynki. Ginny wiedziała, jak poprawić jej humor w tak przerażająco słodki dzień. Jeszcze kilka razy przeleciała wzrokiem tekst, tylko, że potem śmiała się z błędu, jakim było napisanie słowa „przyjaciółą”. Cóż, prawdopodobnie panna Weasley nie była świadoma błędu, ale mimo wszystko było to urocze. Po chwili odłożyła kartkę, by wziąć kolejną, tę od Rona.

Śpiewasz ładnie, niczym jaskółka,

Umiesz jeździć na rowerze, co ma dwa kółka,

Twe włosy są, jak w lesie ściółka,

Genialna z Ciebie przyjaciółka!

Twe oczy lśnią, niczym żabie uda,

Nazywasz się Granger, Tobie wszystko się uda,

Do Ciebie należy świata korona,

Boś Ty jest Jean Hermiona!

Ron

Kiedy szatynka w końcu odłożyła kartkę, musiała otrzeć łzy w kącików oczu. Prawie popłakała się ze śmiechu! Tylko Ron potrafił doprowadzić ją do takiego stanu – tylko on mógł napisać coś tak okropnego. Pobił nawet własną siostrę… Gdy doszła do takiego wniosku, chwyciła czwartą, ostatnią już walentynkę. Hermiona musiała stwierdzić, że była śliczna. Nie miała koloru różowego ani czerwonego, jak większość, tylko była biała i pięknie ozdobiona – ale to dlatego, że została kupiona. Na dole, w prawym dolnym rogu, artystycznym pismem napisane zostało: Hermiona Granger, Gryffindor. Dziewczyna przyjrzała się lepiej literce G – już kiedyś ją widziała. Była pisana w charakterystyczny sposób – tak, jak uczono pisać dzieci w pierwszej klasie mugolskiej podstawówki, a nie drukowana, tak jak pisze się, kiedy jest się starszym. Zaintrygowana faktem, że zna to pismo, odwiązała czerwoną kokardkę, która była jedyną przeszkodą w odkryciu nadawcy kartki. Ku jej zaskoczeniu środek był pusty. Po prostu była tam biała kartka ze złotymi linijkami na dowolny tekst. Żadnej treści, żadnego podpisu, nawet głupiej daty. Nic.

Hermiona odłożyła walentynkę na biurko, a chwyciła lekturę, którą miała oddać do biblioteki. Kartkę uznała za zwykły żart.

.*.*.*.*.

– Um… Ron…

– Tak, Harry?

– Mógłbyś w końcu się od nas odczepić? – spytała jego własna siostra, która wyprzedziła Pottera. – Mam cię dosyć. Znajdź sobie dziewczynę. – Rudowłosy prychnął.

– Ale jesteście mili…

– Dziękuję. – Ginny wskazała mu wejście do Hogwartu. – A teraz won.

Brat obdarzył ją wściekłym spojrzeniem, ale zrobił, co mu kazała. Kiedy znalazł się poza zasięgiem słuchu, panna Weasley roześmiała się głośno, wtulając się w bok swojego chłopaka, a on objął ją ramieniem. Nie było jej zimno, jednak gdy to zrobiła, było jej się lepiej. Tak właśnie działał na nią Harry – kojąco.

– Widziałeś jego minę? – spytała, kiedy była już spokojna.

– Ginny, kochanie, nie musiałaś być taka bezpośrednia – stwierdził, ruszając z nią w stronę zamarzniętego jeziora.

– A właśnie, że musiałam. Inaczej nigdy by się od nas nie odczepił.

– Więc mogłaś zrobić to delikatniej…

– Nie, Harry, nie mogłam. – Zatrzymała się, stając przed nim. – Mój brat jest straszny. Nieważne czy jest singlem, czy ma dziewczynę. Z dwojga złego wolę, gdy ma dziewczynę. A to, że teraz jest sam, nie oznacza, że musi spędzać z nami każdą wolną chwilę. Są Walentynki, Harry, i chcę spędzić trochę czasu z tobą.

– W sumie, to masz rację. Hermiona też jest sama, a nie chodzi wiecznie za nami.

– Właśnie. Chociaż… Najpierw  znajdę dziewczynę Ronowi, a potem wezmę się za nią – stwierdziła dumnie. – Chociaż wątpię, że znajdzie się taka głupia, co by mojego brata chciała.

– Słonko, myślę, że nie powinnaś tego robić – powiedział cicho Harry. – Miłość sama przychodzi do człowieka w odpowiednim czasie. A znając Rona, to może to jeszcze trochę potrwać.

– Masz rację. – Dziewczyna westchnęła ciężko. – Jak już znajdzie się taka, która pokochałaby Rona i wyznałaby mu miłość, to on skapnąłby się tydzień później – zauważyła, na co Wybraniec odpowiedział jej śmiechem.

– A propos miłości – zaczął – to mam coś dla ciebie. – Uśmiechnął się do niej. Następnie chwycił jej dłoń i ruszył w stronę szkoły.

– Mam nadzieję, że nie idziemy do Rona, bo to nie miałoby nic wspólnego z miłością…

Potter spiorunował ją spojrzeniem i nic na to nie odpowiedział. Dziewczyna roześmiała się, widząc minę swojego chłopaka, ale nie skomentowała jej dla swojego bezpieczeństwa. Kiedy weszli do szkoły, czarnowłosy od razu ruszył w stronę schodów. Początkowo Ginny myślała, że wracają do Wieży Gryffindoru. Ku jej zdziwieniu, minęli portret Grubej Damy, a Harry ciągnął ją przed siebie. W końcu stanął przed ścianą, a dziewczyna zaczęła powoli wszystko rozumieć.

– Gotowa? – spytał cicho Harry.

– Tak – odpowiedziała pewnie.

.*.*.*.

Kiedy czujesz zapach pergaminu, wszystko jest lepsze.

Do takiego wniosku doszła Hermiona, kiedy przekroczyła próg biblioteki. Tak, jak przewidywała, było tu pusto. Żadnej żywej duszy. Tylko zaczytana Pince i ona.

Przywitała się z bibliotekarką, jednak ta nie odpowiedziała jej, gdyż znajdowała się w całkowicie innym świecie. Hermiona natomiast ruszyła ku działowi Mugoloznawstwa – jednego z jej ulubionych. Kto by pomyślał, że znajdują się tam powieści napisane przez mugoli? Prawdopodobnie nikt – głównie dlatego, że znajdują się na samym końcu czytelni. Dopóki chłopcy w ramach sławnego szlabanu nie musieli wszystkiego wysprzątać, było tam mnóstwo kurzu.

Kiedy dziewczyna przechodziła obok działu z księgami o Wróżbiarstwie, usłyszała cichy śmiech. Znała ten głos, była tego pewna. Zdziwiła ją jedna rzecz – żadna ze znanych jej osób nie siedziałaby dobrowolnie w bibliotece, w dodatku sobotę i Walentynki. Dlatego dziewczyna zaczęła szukać właściciela głosu. Była pewna, że nie należy on ani do Harry’ego, ani do Rona – rozpoznałaby ich od razu. Jednak chwilę później przekonała się, kto zaszczycił krainę książek swoją obecnością.

Przy stoliku, z nadgryzionym zielonym jabłkiem, siedział Draco Malfoy. Co chwilę wybuchał śmiechem. Hermiona zauważyła, że czytał kartki od naiwnych dziewczyn. Z daleka widać było, że ma dobry humor. Mimo to, szatynka nie zamierzała do niego podchodzić. Nie tylko go nie lubiła, ale także obrzydły jej ciągłe wymiany zdań z blondynem. Już miała odejść, kiedy chłopak odezwał się:

– Chodź, Granger, przecież cię nie ugryzę – stwierdził, odrywając wzrok od kartki. – Jestem zajęty jabłkiem. – Uniósł dłoń z owocem. Dziewczyna, która była Gryfonką (a to coś znaczy), zrobiła kilka pewnych kroków. Nie podeszła do niego, tylko stanęła w połowie drogi, żeby zachować bezpieczną odległość.

– Naprawdę bawi cię, co te naiwne dziewczyny do ciebie wypisują? – spytała, odruchowo przytulając do siebie książkę, którą miała oddać.

– Naiwne dziewczyny? Granger, proszę cię, w jakim ty świecie żyjesz? Większość wysłała mi Lucy, wiesz która, prawda? – Dziewczyna kiwnęła głową. Pamiętała, jak wpatrywała się w Malfoya, jak w młodego boga, kiedy ten wpadł do Wieży Gryffindoru na Sylwestra. – Z dziesięć dał mi Diabeł. O, na przykład tą. – Podniósł białą kopertę do góry, pokazując ją dziewczynie. Potem zaklęciem Wingardium Leviosa uniósł ją, przelewitował ją na środek drogi między nim, a nią i dopiero wtedy otworzył ją zaklęciem. Z koperty wyleciała jakaś dziwna substancja, która wylądowała na podłodze. Blondyn szybko sprzątnął ją zaklęciem. – Z twarzy nie zeszłaby tak szybko – powiedział.

– Skąd wiesz, które są od Zabiniego?

– Granger, za głupca mnie masz? – Kiwnęła potakująco głową, na co on teatralnie przewrócił oczami. – Nieważne. Przyjaźnię się za Diabełkiem szmat czasu. Wszystkie kartki, które on mi wysłał są pogięte i wymiętoszone.

– Aha – mruknęła tylko.

– Wiesz, cały czas zastanawiam się, którą ty mi wysłałaś. – Kiwnął w prawo, wskazując kartki z kpiącym uśmiechem.

– Szczerze? Żadną. I nie miej nadziei, że zmienię zdanie.

– Ale powinnaś naprawić ten karygodny błąd! – zawołał z uśmiechem Draco, po czym ugryzł jabłko.

– Jasne, chętnie wygraweruję ci jej treść na czole – stwierdziła. W głowie już miała pomysł na przerobienie drugiej zwrotki wiersza Rona, która idealnie pasowałaby do Malfoya.

Twe oczy lśnią, niczym żabie uda
Nazywasz się Malfoy, Tobie nic się nie uda,
Nie do Ciebie należy świata korona
Boś ty nie jest Granger Hermiona.

Idealny – pomyślała z uśmiechem, oceniając, czy tekst zmieściłby się na czole chłopaka. Jeśli postarałaby się, to zrobiłaby to bez problemu.

– Po twoim uśmiechu widzę, że już masz pomysł. Wal śmiało – zachęcił ją.

– Jeśli już musisz wiedzieć, to przerobiłam wiersz Rona. Wyrecytować?

– Nie, dzięki. I w tym roku odpuszczę ci walentynkę. Nie chcę mieć na czole niczego, co tworzył Weasley. Nawet pośrednio.

– Ach, to cudownie – powiedziała z udawanym zachwytem. – W takim razie życzę ci nudnej lektury, ja się zmywam – dodała, po czym odwróciła się i odeszła.

– Granger, czekaj! – zawołał Malfoy. Szybko rzucił zaklęcie pakujące, dzięki czemu wszystkie kartki znalazły się w torbie. Jedynie chwycił jej pasek i założył ją ramię, wstając z krzesła, którego nie przysunął do stolika. – Granger, słyszysz? – Dziewczyna dopiero wtedy zatrzymała się.

– Wiesz, jednego nie rozumiem – stwierdziła, kiedy chłopak stanął obok niej, gryząc owoc. – Uczysz Goyle’a kultury podczas, gdy sam jej nie masz. – Ruszyła w stronę działu mugoloznawstwa.

– Ja? Że niby ja nie mam kultury? – prychnął.

– Tak, ty, Malfoy, nikogo innego tu nie ma – rzekła, stając przed odpowiednim regałem. – Powiedział ci ktoś, że w bibliotece się nie krzyczy i nie je? – spytała, po czym odłożyła wypożyczoną książkę i zaczęła szukać kolejnej.

– Granger, czepiasz się. – Kiedy na niego spojrzała, po ogryzku nie było śladu, a Draco uśmiechnął się do niej kpiąco z uniesioną brwią. Co złego, to nie on, czyż nie?

– Może i się czepiam, ale co by było, gdybyś zniszczył książkę?

– No, złamałbym tobie serce, a potem, w zależności od zniszczeń, użyłbym zaklęcia Reparo bądź Chłoszczyść.

– Ignorant – mruknęła odchodząc kilka kroków. – Nie idź za mną, jeżeli masz zamiar psuć mi humor.

– Dobrze, w takim razie czas na plan B... Granger, chcę z tobą pogadać.

Hermiona, która była już, delikatnie mówiąc zdenerwowana, odwróciła się w jego stronę z założonymi rękoma. Wiedziała, że chłopak za wszelką cenę dąży do tego, aby była wściekła – jak zawsze, kiedy jest w pobliżu. I kiedy patrzył tak na nią bez cienia złości, tylko z jawnym zainteresowaniem w spojrzeniu, zaczęła przeczuwać, że coś jest nie tak. Nie musiała być Trelawney, by wiedzieć, że coś się kroi.

– O czym? – warknęła, kiedy cisza stała się zbyt gęsta i przytłaczająca.

– Pamiętasz nasz pakt o nieagresji? – spytał cicho neutralnym głosem. Zdziwił tym Gryfonkę, która uspokoiła się.

– Pamiętam – stwierdziła gładko, nie do końca rozumiejąc, o co mu chodzi. – Do czego pijesz, Malfoy?

– Mam walić prosto z mostu, czy mogę jeszcze kontynuować nudną przemowę? – spytał na pozór spokojnie, choć w jego oczach czaiły się ogniki rozbawienia.

– Prosto z mostu – powiedziała tylko, hamując potok słów, który chciał wyjść jej z ust.

– Dobrze. – Wyprostował się dumnie. – Chcę go przedłużyć do końca szkoły.

Hermiona była pewna, że w tamtym momencie jej szczęka znajdowała się w najniżej położonych lochach Hogwartu. Nie wiedziała, na ile zastygła w jawnym szoku, ale po chwili chłopak pstryknął palcami przed jej oczami, próbując przywrócić ją do świata normalnych.

.*.*.

– Różowe tutu – powiedziała pewnie dziewczyna do portretu Cichej Charlotte. Kiedy ta odsłoniła salon znajdujący się w Wieży Prefektów, weszła do pomieszczenia i rozejrzała się.

Żadnej żywej duszy. Jak zwykle, zresztą. Jak na początku roku dużo czasu spędzali razem, tak później to wszystko się rozmyło – szczególnie wśród chłopców. Dziewczyny chętnie razem spędzały czas, jednak im nie wyszło. Pierwszy opuścił ich Ernie, który wolał spędzać swój cenny czas wśród przyjaciół z Hufflepuffu. Drugi był Dean, który z czasem zaczął często chodzić do Wieży Gryffindoru. Jedynie Calvin i Draco trzymali się razem, a z czasem dołączył do nich Zabini.

Z początku nie lubiła Blaise’a, uważała go za chłopaka, który za wszelką cenę chce zwrócić na siebie uwagę – tak, jak Malfoy za młodu. Cały czas ją denerwował swoim zachowaniem, jednak z czasem to minęło. Wiedziała, że zmiana nie zaszła w nim, ale w niej samej. Nie była tak poważna, jak na początku roku, bardziej zrozumiała Ramonę, której szaleństwo towarzyszyło na co dzień.

Usiadła na swoim ulubionym fotelu, o który często musiała się kłócić z Draco. Zazwyczaj kończyło się to tak, że to ona go zajmowała, a on kontynuował wymianę zdań z Hermioną. Dokładnie w tej kolejności. Zaczynało się od głupiego fotela, stojącego najbliżej kominka, a kończyło na kłótni. To niemal codzienność.

Kiedy już zajęła fotel, zaczęła czytać – to było zboczenie zawodowe każdego Krukona i Hermiony Granger. Oczywiście, miłośnicy książek byli w innych domach, jednak nie kochali ich do takiego stopnia.

Pół godziny później, portret ponownie się uchylił.

– Cześć, Parker. – Usłyszała głos, po czym podniosła głowę.

– Mam na imię Amber, Zabini – mruknęła, odkładając książkę. – Co cię tu sprowadza?

– Jest Draco? – spytał z uśmiechem.

– Gdzieś na pewno jest. Niestety, nie jest to ta jaskinia – powiedziała żartobliwym tonem.

– A szkoda, bo mam dla niego trochę makulatury. – Podniósł do góry rękę w której trzymał kilka kopert.

– Nie wiedziałam, że Malfoy ma tyle fanek. W ogóle nie wiedziałam, że on ma jakieś fanki…

– Spotkałem Krukonkę, która czegoś nie wie… Cholera, muszę to sobie napisać w pamiętniczku… 

– Bardzo śmieszne, normalnie boki zrywać, Zabini.

– Oczywiście, przecież to żart w moim stylu – zaśmiał się, wchodząc w głąb salonu. Rozwalił się na kanapie, a papiery rzucił na stolik. – I co ja mam teraz z tym zrobić, co? – spytał, spoglądając na Amber, która bawiła się swoimi okularami.

– Możesz poczytać, co powypisywały te dziewczyny – powiedziała, kiwając w stronę sterty walentynek. – Malfoyowi niesamowicie poprawiło to humor.

– Zmuś mnie do tego – zaśmiał się gorzko. – To nie jest dzieło fanek Draco, tylko moje. Nie ma nikogo na tym świecie, kto by go kochał, dlatego ja muszę robić mu za tajemniczą wielbicielkę – oznajmił z dumą. – Jednak nie mogłem pozwolić, żeby tego dnia miał zbyt słodko... W środku jest od groma zielonego, cuchnącego śluzu. Jak się pojawi na twarzy, to nie idzie się tego pozbyć. Chociaż Draco nie powinno to przeszkadzać, ładnie mu w zieleni, a i do krawatu będzie mu pasować... Poza tym i tak wylewa na siebie litry tych duszących pachnidełek, co za różnica, jak zużyje tego trochę więcej? – W salonie rozniósł się jego śmiech.

– Jesteś wredny.

– Amber, kotku, Wredny to moje drugie imię. – Puścił oczko w jej stronę, na co się zarumieniła. – I mam do ciebie jeszcze jedno pytanie: dlaczego w Walentynki siedzisz sama?

– Tak wyszło…

– Och, to muszę temu zapobiec.

Wstał, na co serce dziewczyny zabiło mocniej. Nie mogła uwierzyć w to, że chłopak, który jej się podoba staje przed nią z wyciągniętą ręką i zabójczym uśmiechem na ustach.

– Chodź, nie możesz być sama w taki dzień – powiedział, po czym chwyciła jego dłoń.

– Czy to jest randka? – spytała, kiedy wstała.

– Może… – odparł tajemniczo.

.*.

– C–co? – wykrztusiła.

– Mam to powtórzyć? Dobrze. Chcę przedłużyć nasz pakt o nieagresji aż do wakacji – powiedział jak gdyby nigdy nic.

– Wow – mruknęła po chwili. – A mogę wiedzieć, co tobą kieruje, Malfoy?

– Naprawdę muszę mówić? – Jej mina nie wyrażała żadnych emocji, nie wliczając w to oczekiwania. – Dobrze, mam dość tych durnych kłótni. – Uniosła brew.

– Czyżbym się przesłyszała?

– Nie – mruknął po chwili. – Jak sama zauważyłaś, z Potterem i jego Włazityłkiem... Znaczy, z Weasleyem, nie kłócę się od września i pasuje mi to. Przyzwyczaiłem się do tego. A kiedy my także się nie kłóciliśmy, to… To także mi się spodobało. To jest fajniejsze niż denerwowanie cię, Granger, ale różnica nie jest wielka. I co się tak na mnie patrzysz, jak sroka w gnat?

– Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz?

– A chcesz we mnie wlać Veritaserum?

– Nie – westchnęła. – Kontynuuj.

– A więc – powiedział, akcentując te słowa. – Świadomość, że nie oberwę żadną klątwą jest cudowna, Granger. Czasem jesteś niepoczytalna i…

– Grabisz sobie, Malfoy.

– … i dlatego nie chcę być z tobą na ścieżce wojennej – dokończył, wyciągając dłoń w jej stronę. – To co, zgadzasz się?

– Tak, chociaż nadal w to nie wierzę…

Uścisnęła jego dłoń, patrząc mu w oczy. Nie kłamał, w dodatku robił to z własnej, nieprzymuszonej woli. Panna Granger, która była przerażona widokiem tak poważnego Malfoya w tak absurdalnej dla niej sytuacji, ruszyła po jakąkolwiek książkę. Pech chciał, że przewróciła się, a z kieszeni wypadła jej różdżka. Blondyn pomógł jej się podnieść, korzystając z sytuacji, by udowodnić Gryfonce, że był szczery.

– Nie wiesz, gdzie upadła moja różdżka? – spytała cicho.

– Nie – odpowiedział, rozglądając się. – Czekaj, tam jest! – Wskazał podłogę, przy regale.

Hermiona podeszła do miejsca, gdzie dwa regały łączyły się ze sobą. Szarpnęła różdżkę, jednak ta ani drgnęła. Na początku się przeraziła – szybko jednak zauważyła, że na wysokości twarzy Draco znajduje się szpara, przez którą będzie w stanie wyjąć różdżkę. Zaczęła więc przesuwać ją powoli do góry. Kiedy w końcu miała swoją własność w rękach, stało się coś dziwnego.

Regały rozsunęły, ukazując korytarz.

– O cholera… – Usłyszała głos Malfoya.

Czytaj dalej ➨

____________________

UWAGA!

Chciałabym podziękować osobie, która zgłosiła mojego bloga do konkursu na Blog Miesiąca na Katalogu Granger! Nie wiem, kim jesteś, ale mam nadzieję, że kiedyś się ujawnisz! :) ❤

A teraz chciałabym poprosić o głosy – oczywiście będzie mi miło, kiedy Wasz głos przeznaczycie na mojego bloga, ale teraz proszę ogólnie. Każda odpowiedź, każdy głos jest ważny nie tylko dla mnie i autorek dwóch innych blogów, ale także dla administratorek tego cudownego Katalogu!

Dlatego proszę, wchodźcie, głosujcie (najlepiej na mnie, ale, broń Boże, do niczego Was nie zmuszam! :D ).

KLIK!

A teraz sprawy organizacyjne:

Wiem, że dzisiaj miał być drabble, ale dostałam takiego kopa, że napisałam rozdział w tydzień. Nie zdarzyło się to od czasu wakacji, więc zadowolona jestem.

Druga część Walentynek i tajemniczy korytarz będą w kolejnym rozdziale! :D

Powoli zmierzamy w stronę Dramione – będzie więcej wątków, obiecuję!

Już nie zanudzam :*

Życzę wesołej końcówki weekendu/ferii! :D

Pozdrawiam serdecznie,

Feltson

Ps. I mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał! :D