Rozdział 19: Noc cudów

Zenit skrajnych uczuć

Rozdział 19: Noc cudów

Uczucie: Strach, złość, zaufanie

Tydzień później wszyscy wiedzieli o trzech odkryciach Hermiony i Draco. 

Zarówno chłopak jak i dziewczyna prosili McGonagall o dyskrecję. Nie uśmiechało im się tłumaczenie setkom zszokowanym uczniom, że owe odkrycia nie miały nic wspólnego ze współpracą, ale z czystym fartem. Mimo wszystko, pani dyrektor wywiązała się z obietnicy. A więc dlaczego wszyscy wiedzieli? Rozwiązanie było nadzwyczaj proste – była to sprawka sióstr Greengrass. Usłyszały one fragment rozmowy McGonagall z profesor Levis, która niegdyś zajmowała się podobnymi odkryciami. Później wszystko poszło jak z płatka. Greengrassówny powiedziały o nowinie Tracey Davids, Tracey przekazała to Romildzie Vane, Romilda zaraz poleciała z wiadomością do koleżanek z Ravenclawu, później Krukonki pobiegły do Puchonek i… Och…

Wszystko stało się tak szybko, że sama Hermiona nie spodziewała się takiego obrotu sytuacji. Rankiem wszystko było normalnie, wieczorem natomiast wszyscy zaczęli wytykać ją palcami, nie przejmując się tym, że dziewczyna wszystko widzi.

Zarówno szatynka jak i blondyn dowiedzieli się, o co wszystkim chodziło, w niedzielę rano, kiedy przeczytali w Proroku Codziennym artykuł z pierwszej strony.

Niezwykłe odkrycia w Hogwarcie!

Większość czarodziei zapewne słyszała o Pięciu Legendarnych Miejscach w Hogwarcie. Sześć lat temu zrobiło się głośno, kiedy Harry Potter – uczęszczający wówczas do klasy drugiej – odkrył Komnatę Tajemnic i tym samym uratował jedną z uczennic Hogwartu. Eksperci sądzili, że Komnata Tajemnic jest jedynym z Legendarnych Miejsc, które istniało naprawdę. Nic bardziej mylnego!

Okazało się również, że kolejne trzy z nich nie były wymyślone, ale faktycznie istnieją!

Wszystko zaczęło się na początku października, kiedy to w Zakazanym Lesie zaginęły dwie pierwszoklasistki. Prefekci Hogwartu zostali wysłani wtedy na ich poszukiwania. Wtedy przypadkowo – bądź też nie – została odkryta Szkółka Merlina. Została ona gruntownie przebadana przez specjalistów z Urzędu Odkryć Magicznych, którego szefową była ówczesna nauczycielka Transmutacji w Hogwarcie, Elizabeth Levis. Szkółka ma zostać otwarta w lipcu bieżącego roku, kiedy to zostanie wytyczona ścieżka prowadząca do niej oraz wszystkie zabytkowe rzeczy zostaną zabezpieczone odpowiednimi zaklęciami.

Podobnie ma się sprawa z Wyspą Zakochanych, okrytą w ubiegłe Boże Narodzenie i Wielką Biblioteką Założycieli Hogwartu odkrytą zaledwie tydzień temu! Badania na obu z nich są nadal w trakcie (zaklęcia chroniące Wyspę częściowo osłabiono, ale nadal potrzebna jest osoba zakochana, aby się na nią dostać) jednak już teraz wiadomo, że te miejsca są prawdziwe!

Wszyscy są zdziwieni takim obrotem sprawy. W ciągu niecałego roku odkryto trzy z pięciu Legendarnych Miejsc, których szukano całe tysiąclecie! Co ciekawe, wszystkie z nich odnalezione zostały przez jeden duet – Draco Malfoya i Hermionę Granger. Jak to się stało, że były Śmierciożerca i członek najstarszej czystokrwistej rodziny współpracuje z dziewczyną mugolskiego pochodzenia?  Czy relacje między nimi poprawiły się aż za dobrze? Czyżby Malfoy zaczął tolerować mugolaków i nawet pokochał przyjaciółkę swojego szkolnego wroga? I czy rzeczywiście skrucha, którą okazał podczas procesu, była prawdziwa?

Oraz najważniejsze – czy wspólnie odkryją ostatnie z Legendarnych Miejsc – Drugą Stronę Jeziora? Miejmy nadzieję, że tak!

R. Skeeter

Hermiona, która na śniadaniu zawsze pojawiała się jako jedna z pierwszych, wyszła prędko z Wielkiej Sali. Była wściekła. Chociaż ona i tak była w lepszej sytuacji niż Draco. Chłopak, który zaspał na śniadanie, wpadł do Wielkiej Sali niczym wicher. Zanim jeszcze usiadł, na talerz nałożył sobie dwie przypadkowe kanapki. Wgryzł się w jedną z nich i dopiero wtedy klapnął ciężko na miejsce obok Zabiniego. Włosy miał rozczochrane, ubrania pogięte i źle założone. To nie umknęło uwadze czarnoskórego.

– Zaspałeś – stwierdził, patrząc na gazetę.

– Tak, zaspałem – sapnął blondyn, między gryzami.

– A Granger nie ma na śniadaniu.

– Super, zrób transparent z takim napisem, bo przecież każdego to interesuje.

– A czemu masz pogięte ubrania?

– Diable, zaspałem, a jak wstałem dosłownie pięć minut temu założyłem na siebie to co miałem pod ręką. Nie patrzyłem czy to jest pogięte. No, a teraz mi lepiej powiedz, czego usiłujesz się ode mnie dowiedzieć.

– Dobrze, nie będę obijał w bawełnę. Chodzisz z Granger? – spytał wprost.

– Blaise… – upomniała go Pansy, a potem pstryknęła palcami przed oczami zdziwionego Malfoya. Ten natychmiast ugryzł kanapkę i ją przełknął, powiedział:

– Nie. I nie wiem, gdzie znalazłeś podstawy, żeby tak myśleć, bo…

– Och, czyli jednak nie chodzisz z Granger? – wtrąciła Tracey Davids. – Szkoda, postawiłam na was dwa galeony.

– Ludzie, postradaliście zmysły? Co wam odwala? – Nie wytrzymał. Wszyscy patrzyli się na niego, jak na jakiegoś - za przeproszeniem - idiotę, twierdząc, że chodził z Hermioną Granger. Niedorzeczność!

– Umiemy myśleć, Draco – stwierdziła Astoria, po czym podała mu Proroka Codziennego.

Zdegustowany chłopak wziął od niej gazetę i zaczął ją czytać, w międzyczasie jedząc kanapkę. Początkowo jego mina nie wyrażała żadnych uczuć. Dopiero potem kanapka, którą jadł, zawisła w drodze do otwartych szeroko ust. Chłopak zmarszczył brwi i szybko doczytał resztę artykułu.

– Głupi babsztyl, zawsze wie, jak udupić człowieka – powiedział tylko, wstając ze swojego miejsca. Wyszedł dumnym krokiem z Wielkiej Sali, odprowadzony setkami par oczu. Musiał wykorzystać te kilkanaście minut, które zostały mu do lekcji, żeby zastanowić się, co zrobić z tym, co się stało.

.*.*.*.*.*.*.*.*.

Przez niemal cały dzień sprawa Legendarnych Miejsc i „związku” Draco i Hermiony była tematem numer jeden.

Sami zainteresowani przeklinali Ritę Skeeter. Draco wciąż rozmyślał, jak podłożyć jej mugolską trutkę na szczury, będąc w tym czasie w Hogwarcie, aby mieć alibi, a Hermiona w wolnych chwilach ćwiczyła zaklęcia na insekty, mając na uwadze to, że Rita w swej zwierzęcej postaci była żukiem.

Para musiała odpowiadać na idiotyczne pytania reszty uczniów, co było dosyć krępujące. Najczęściej słyszanymi odzywkami były: „Malfoy, nie wiedziałem, że tak szybko zmieniłeś zdanie co do pochodzenia czarodziei”, „Nie wyglądasz na wielce zakochanego, Malfoy”, „Draco, czemu mi nie powiedziałeś, że jesteś z Granger?”, „Szczęścia, blondasku”, czy „Twój ojciec pewnie się przekręca w celi”. Hermiona też nie miała łatwo, gdyż rzesze dziewczyn ciągle ją dręczyło – „Jak usidliłaś Malfoya?”, „Co zrobiłaś, że zmienił swoje przekonania?”, czy „Zazdroszczę ci… To taki przystojniak!”.

Lecz wszystko do czasu.

Hermiona pękła na kolacji. Kiedy Lavender Brown kolejny raz podchodziła do niej, by ponownie zacząć wypytywać ją o artykuł, dziewczyna nie wytrzymała.

– Nie, Lavender, nadal nic ci nie powiem, bo nie mam o czym! – zaczęła Hermiona, kiedy dziewczyna stanęła nad nią.

– Spokojnie, nikomu nic nie powiem, nawet Parvati…

– Oczywiście, że nie, bo nic nie będziesz wiedzieć, ponieważ nie masz o czym – powiedziała kolejny raz panna Granger, mając nadzieję, że chociaż tym razem dziewczyna jej odpuści.

– Ale…

– NIE MA ŻADNEGO „ALE”, LAVENDER! NIE BYŁAM, NIE JESTEM I NIE BĘDĘ DZIEWCZYNĄ MALFOYA! – Kiedy to wykrzyczała, wszystkie spojrzenie zwróciły się ku niej. Skorzystała więc z okazji, jaką dał jej los na wyprostowanie tej chorej sytuacji. Wstała ze swojego miejsca i zabrała głos: – Nie wiem, czemu Skeeter się tak ubzdurało, ale nie obchodzi mnie to. Miałam natomiast nadzieję, że jednak nie uwierzycie w te bzdury. Ba! Ja byłam święcie przekonana, że to zignorujecie! Przecież to brzmi niedorzecznie, nie mówiąc już o tym, że nie mogłoby się wydarzyć. Nie mam nic do Malfoya, a on nic do mnie. Tyle. A jednak to nie jest takie proste do zrozumienia. Cóż, nie obchodzi mnie, czy będziecie wierzyć w tą durną bajeczkę z Proroka, ale jeśli uwierzycie, to chociaż nie dajcie mi tego odczuć…

– Jeśli już, to nam, Granger, nie tylko tobie – przerwał jej Malfoy. – I możesz zakończyć swój durny monolog, każdy zrozumiał, o co ci chodzi. – Posłał jej złośliwy uśmiech, na co ona zarumieniła się ze złości.

Jednak najważniejsze było to, że w końcu doczekali się spokoju. Uwierzyli im.

.*.*.*.*.*.*.*.

Hermiona od tygodnia uczyła się do owutemów.

Praktycznie każdą wolną chwilę spędzała w bibliotece. Jeżeli nie czytała dodatkowych lektur lub nie odrabiała prac domowych, to pisała próbne owutemy, stworzone z pytań z poprzednich lat, które sprawdzała jej pani Pince. W ogóle w ostatnim czasie zbliżyła się do bibliotekarki. Siedziała w bibliotece dużo częściej niż poprzednio – nic więc dziwnego, że przyzwyczaiły się do swojego towarzystwa.

Jednak na początku marca – a dokładnie trzeciego, w sobotę – Hermiona zwolniła swoje tempo. Wstała o ludzkiej porze, spędziła trochę czasu w Wieży Gryfindoru, zjadła normalne posiłki. Dopiero wieczorem wróciła do Wieży Prefektów, gdzie także nie poszła do swojego pokoju czytać, a postanowiła pogadać z innymi.

– Ja cię kręcę… Hermiona wyszła z pieczary pełnej książek. Cóż to się wydarzyło, iż tak się stało? – spytała z szerokim uśmiechem Ramona.

– A coś musiało się stać? – spytała z delikatnym uśmiechem. Wszyscy uwierzyli, że jest z nią dobrze.

No, dobrze, nie wszyscy. Tylko Draco, siedzący z boku grupy, w fotelu, zauważył, że w oczach dziewczyny błyszczały smutne ogniki. Widział, że starała się to ukryć, jednak bezskutecznie. Nie mógł zrozumieć czemu tylko on był w stanie je zauważyć. Stwierdził jednak, że w tym nie ma nic złego, bo i tak zawsze był bardziej spostrzegawczy od swoich rówieśników. Chłopak chwycił zatem książkę, którą czytał i kontynuował to zajęcie. Dwie godziny później chłopak poszedł do swojego pokoju, gdzie umył się i położył do łóżka. Czytał książkę, jednak musiał przeczytać kilkukrotnie, by zrozumieć jego znaczenie. Pewna sprawa zajmowała jego myśli.

Smutna Granger.

Niby nie obchodził go los tej dziewczyny, ale… No właśnie – „ale”. Jeszcze kilka miesięcy temu wisiałoby mu, czy dziewczyna jest smutna, szczęśliwa, zakochana, załamana lub po prostu martwa. Nie obchodziłby go jej los.

Czemu więc dziś go obchodził?

Wolał o tym nie myśleć. Rzeczywiście, w tym roku szkolnym wiele połączyło jego i ją. Jednak to były najzwyklejsze w świecie przypadki.

A to, że interesowało go samopoczucie Hermiony Granger to nie mógł być przypadek.

A przynajmniej tak sądził.

.*.*.*.*.*.*.

Była północ, a ona nie mogła zasnąć.

Siedziała w swojej ulubionej koszulce nocnej na dywaniku w salonie i oglądała, jak płomień trawił kilka kawałków drewna. W dłoniach dzierżyła stary numer Proroka Codziennego, który jeszcze kilka dni temu wywołał niemałe zamieszanie. Odrywała małe kawałki gazety, w palcach zwinnie rolowała je w kulki i wrzucała do ognia, który natychmiast jest niszczył. Robiła to machinalnie, była zbyt zamyślona na kontrolowanie ruchów.

W myślach cały czas wspominała rodziców. Trzeciego marca była ich dwudziesta rocznica ślubu. Nie było jej dane nawet złożyć im życzeń!

Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza.

Tak bardzo tęskniła za rodzicami. Zrobiłaby wszystko, żeby mogła ponownie ich przytulić, powiedzieć, że ich kocha. W duchu kpiła z momentów, kiedy nienawidziła swoich rodziców tylko i wyłącznie za to, że czegoś jej zabronili… W momencie, kiedy ścierała ową samotną łzę, usłyszała znajomy głos.

– Co tu robisz o tej porze, Granger? Nie powinnaś być w dormitorium i spać? – Odwróciła się do rozmówcy.

– Mogłabym powiedzieć to samo, Malfoy – stwierdziła, wzruszając ramionami. Chłopak uniósł brew, po czym rzekł:

– Ja przyszedłem się napić. – Uniósł w górę szklankę z wodą, którą chwilę później wypił. – A ty?

– Nie sądzę, żeby cię to interesowało.

– A widzisz, jednak spytałem.

– Siedzę i wspominam – powiedziała, jakby to miało sprawić, że chłopak poszedłby znów do swojego pokoju, zostawiając ją w spokoju.

– Zgaduję, że wspominasz rodziców, zgadza się? – Ostawił szklankę. – Inaczej nie płakałabyś.

Zdziwiło ją, że tak dobrze ją rozszyfrował. Nie miała pojęcia, skąd mógł ją tak dobrze znać i wiedzieć, co jest jej słabym punktem. Rzeczywiście, bardzo tęskniła za rodzicami. I kiedy to powiedział, kolejna łza spłynęła po jej policzku.

– Hej, Granger… – chłopak wydał z siebie zduszony głos, gdy zobaczył, że znów płacze. – Spokojnie, jeszcze na pewno ich spotkasz.

– A co, jeśli nie zdołam ich ponownie znaleźć? – Oderwała całą stronę od gazety, zrobiła z niej wielką kulkę i z dużym zamachem wrzuciła ją do ognia. – Całe życie będę miała wyrzuty sumienia, całe życie będę się zastanawiała, czy jeszcze żyją. Ja… ja tak nie potrafię.

– Racja – stwierdził chłopak, wzruszając ramionami. Kilka sekund później usiadł obok Hermiony, bo wiedział, że to będzie dłuższa rozmowa niż się spodziewał. – A teraz posłuchaj mnie uważnie, bo mogę tego już nigdy nie powtórzyć. – W odpowiedzi potakująco kiwnęła głową. – Nie możesz myśleć w ten sposób. Nie możesz mieć wyrzutów sumienia za to, że ich uratowałaś. Dzięki tobie mają szansę żyć normalnie, oczywiście pod innym nazwiskiem, ale żyją. To się liczy. A za kilka lat, kiedy twoje życie będzie w miarę stabilne, znów polecisz do Australii, tak jak to zrobiłaś w tamte wakacje i odnajdziesz ich. Zwrócisz im pamięć i wszyscy będą szczęśliwi. A ja… ja nie mogę tego zrobić. Nie mam rodziców. Dobrze wiesz, że moja matka zmarła kilka dni po wojnie, a ojciec… – Przerwał na moment, patrząc na palący się ogień. Miał zaciśniętą szczękę, to były trudne wspomnienia dla niego. – A mój ojciec grzeje celę w Azkabanie. Cudem uniknąłem jego losu. Ale wiesz, Granger, nie mam ochoty o tym mówić.

– Jeśli chcesz, to mów. Ja się przed tobą otworzyłam.

– Że niby otworzyłaś się przede mną, Granger? Ty tylko nie zaprzeczyłaś, że chodzi o twoich rodziców. A pamiętasz, jak powiedziałem ci o Katie? Tak naprawdę to ja otworzyłem się przed tobą. – Hermiona podniosła na niego wzrok, unosząc prawą brew. – Wiem, że ty jesteś czysta jak łza i nie masz mrocznych sekretów... No właśnie, mrocznych. Jakieś sekrety na pewno masz, jednak nie sądzę, żebyś mi się zwierzyła. I całkowicie cię rozumiem. Jednak komuś powinnaś powiedzieć o tym, co cię gryzie, a będzie ci lżej – powiedział, uśmiechając się delikatnie. Następnie wstał, chcąc zostawić dziewczynę samą.

– Malfoy, zostań – poprosiła cicho Hermiona.

Popatrzyła chłopakowi w oczy, jakby chciała pokazać, że jej prośba jest szczera i prawdziwa. Draco widząc minę panny Granger, zgodził się na jej prośbę. Ponownie usiadł obok niej, na podłodze przy kominku. Cieszył się, że Gryfonka wybrała akurat taką lokalizację na zwierzenia, ponieważ od kominka biło przyjemne ciepło, co podobało się Draco, ubranemu w letnią piżamę. Kiedy już siedział na podłodze, posłał Hermionie pełne przyjacielskości spojrzenie, chcąc dodać jej otuchy. W tej chwili nie istniały poprzednie lata, które – mimo zgody i wybaczenia, na które oboje się zgodzili niedaleki czas temu – nadal istniały w ich pamięci, nie dając się wymazać. Właśnie w tamtej chwili ich zgoda była odznaczona bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

– Opowiadaj – powiedział tylko.

I rzeczywiście opowiedziała mu wiele – cały swój wyjazd do Australii. Nie pominęła żadnej sceny, która miała miejsce na obcym kontynencie. Wspomniała o każdym przeszukanym mieście, o tym, jak pytała wielu ludzi o rodziców. Chłopak słuchał jej i z szokiem stwierdził, że jej współczuł. Ona słuchając historii jego i Katie współczuła jemu. On czuł to samo. Rozumiał jej tęsknotę za rodzicami – pomimo tego, że jego ojciec był zimnym człowiekiem, to nadal był jego ojcem i kochał go bez względu na wszystko.

– Nie poddam się, znajdę ich, choćby to zajęło całe moje życie – rzekła walecznym tonem. – I ponownie zacznę już niedługo.

– Co masz na myśli? – spytał Draco.

– No, dobra, powiem ci, jeśli obiecasz, że nikomu się nie wygadasz – stwierdziła po chwili zastanowienia.

– Dobrze, obiecuję.

– Zaraz po zakończeniu roku szkolnego wyjeżdżam do Australii, żeby znowu poszukać rodziców. Tyle, że nie będę musiała już wracać do szkoły, więc zostanę tam tyle, ile potrzeba – przyznała.

– A twoi przyjaciele wiedzą?

– Cóż… No jeszcze nie. Ale dowiedzą się w odpowiednim czasie.

– Ale czemu nie powiesz im tego teraz? – Pokręcił głową. On na jej miejscu powiedziałby Pansy i Diabełkowi o swoich planach. No i myślał, że Granger ufała swoim przyjaciołom, a tu taka niespodzianka.

– Będą chcieli przemówić mi do rozumu, żebym z tym zaczekała. Stwierdzą, że będę musiała najpierw zapewnić sobie pracę i dobry byt, żeby dopiero potem tam polecieć. A ja chcę mieć to już za sobą i zwrócić moim rodzicom wolność.

– W sumie racja.

– No widzisz.

– Granger, wiesz, że będziesz musiała im kiedyś powiedzieć? Bo nie uciekniesz do Australii bez słowa wyjaśnienia, ty tak nie robisz.

– Oczywiście, że im powiem! Jeszcze nie dziś, nie jutro, nie za tydzień, nie za miesiąc, ale dowiedzą się.

Wtedy nastała cisza. Hermiona rozważała w głowie różnie scenariusze reakcji jej przyjaciół na nową wiadomość o wyjeździe, a Draco po prostu myślał o wszystkim i o niczym. W pewnej chwili poczuł, że dziewczyna oparła się o jego ramię. Spojrzał na pannę Granger, zdziwiony jej odruchem. Spała. Chłopak westchnął, ale wstał tak, żeby jej nie obudzić. Wziął ją na ręce i zaniósł do jej pokoju. Pierwszy raz był w mieszkaniu Gryfona i musiał stwierdzić, że nie było ono najgorsze. I – ku zaskoczeniu Draco – okazało się, że Granger nie ma takiego porządku w pokoju, jakiego się po niej spodziewał. Blondyn położył właścicielkę pokoju, przykrył ją kołdrą i wyszedł z jej lokum.

– Kogoż ja tu widzę? – Usłyszał znajomy głos za plecami, kiedy zamykał drzwi. Powoli odwrócił się. – Cześć, Malfoy – przywitała się Ramona, w pełni ubrana. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to, że był środek nocy.

– Cześć, Clive – odpowiedział z uniesioną brwią, patrząc na jej minę. Ona jawnie śmiała mu się w twarz! Tak nie można!

– Spokojnie, nie spinaj się tak, blondasku…

– Nie nazywaj mnie blondaskiem… – rzekł groźnie.

– Dobra, dobra. – Uniosła ręce w geście poddania się. – Ale wiesz, nie musisz się denerwować, ja naprawdę jestem dyskretna. Wiesz, nikomu ani mru, mru, buzia na kłódkę, kluczyk w jeziorze. – Puściła mu oczko.

– Czekaj, co ty masz na myśli?

– To, że jestem blondynką, nie znaczy, że jestem głupia. Doskonale wiesz, co mam na myśli.

– Nie, nie wiem, dlatego się pytam – powiedział, coraz bardziej zdenerwowany tą wymianą zdań.

– Z tobą jak z dzieckiem – wyszeptała, chociaż Draco i tak wszystko idealnie słyszał. – Nie wygadam innym, że kręcisz z Granger, ale w ten zazwyczaj nieujawniany sposób, dobra? – Widać było, że zarówno ta rozmowa, jak i reakcje Malfoya bawiły ją.

– Prościej – zażądał blondyn. Nienawidził tej zawiłości, której zazwyczaj używały kobiety. Jakby nie mogły powiedzieć czegokolwiek wprost.

– Nie powiem innym, że ty z Hermioną… No… Ten tego… – Pokiwała brwiami w sugestywny sposób. Draco, widząc to, roześmiał się, opierając dłonie o uda, jakby to miało pomóc mu w uspokojeniu się. Ale nie, nie pomogło.

– Jak Merlina kocham, nie wytrzymam – mruknął, kiedy był w miarę spokojny. – Clive, Granger zasnęła w salonie i ja po prostu zaniosłem ją do jej pokoju. Nic nas nie łączy.

– Cóż… – Nie wiedziała, jak z tego wybrnąć. – Każdy się myli, ja też mogę. Ale jeżeli będzie coś między tobą, a Hermioną, to nikomu nic nie powiem.

– Dzięki za informację, ale muszę cię zmartwić, bo nawet, gdyby doszło do romansu między mną, a Granger, to byłabyś ostatnią osobą, która by o tym wiedziała.

– Jak sobie chcesz. – Wzruszyła ramionami. – A teraz żegnam się z panem, mam do załatwienia kilka spraw.

I tak zakończyła się jakże fascynująca rozmowa.

.*.*.*.*.*.

Każdy jej krok odbijał się przerażająco głośnym echem. Chciała przejść niezauważona, a w głuchej ciszy wydawało się to być niemożliwe.

Była zdenerwowana, tylko nie wiedziała dlaczego. Wydawało się być to dla niej dziwne, ale… Och, to po prostu było dziwne i tyle! Wiedziała, że musi odejść, koniecznie, w tej chwili! Nie, nie bała się, ale była zaniepokojona… I to także było dla niej zagadką.

W pewnym momencie usłyszała kroki za sobą. Wstąpił w nią niepokój, nie chciała tego spotkania! Nie chciała z nim rozmawiać, widzieć go… Po prostu nie miała na to ochoty.

– Granger! – Usłyszała jego wołanie. – Granger, stój! Słyszysz?

Był coraz bliżej. Dwa jej kroki, odpowiadały jego jednemu. Nic więc dziwnego, że za chwilę złapał ją za ramię, obracając ją przodem do siebie. Jej zacięta mina wiele mu powiedziała, jednak – z charakterystyczną dla siebie wrednością – musiał ją o wszystko wypytać. Musiała to z siebie wydusić, chociaż wiedział, że będzie trudno – jak zawsze, kiedy chodzi o nią.

– Dlaczego się nie zatrzymałaś? – spytał, ale nie odpowiedziała. – Musimy pogadać.

– Nic nie musimy, Malfoy – odpowiedziała.

– Dlaczego mnie unikasz? Żałujesz tego, co wydarzyło się wczoraj? – Spojrzał jej w oczy. Pokręciła głową, na co on westchnął. – A więc o co chodzi?

Nie wiedziała, co mogła mu powiedzieć. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, zastanawiała się nad tym, jak uniknąć odpowiedzi. Jednak w pewnej chwili miała to gdzieś. A wszystko to dlatego, że jakimś cudem przybliżali się do siebie – nie myśleli o tym, że najprawdopodobniej będą tego żałować. To był tylko impuls.

Ich wargi połączyły się.

W tym czasie prawdziwa Hermiona obudziła się.

.*.*.*.*.

– Coś jeszcze podać, proszę pana?

– Nie… – W jego głosie słychać było zawahanie. – Albo… Tak, poproszę jeszcze dwie kremówki, jeśli jeszcze je masz – powiedział z uśmiechem, kiedy przełknął ostatni kęs ciasta. Skrzat odwzajemnił jego uśmiech po czym z zadowoleniem rzekł:

– Oczywiście, proszę pana! To przyjemność panu pomagać!

– Och, Pracusiu, przyjemnością jest jeść twoje kremówki – zaśmiał się Ron, głaszcząc się po brzuchu. Wtedy skrzat, szczęśliwy z zadowolenia Weasleya, niemal pobiegł po kolejne ciastka.

Ron pił swój ulubiony sok dyniowy, kiedy portret uchylił się, a do pomieszczenia ktoś wszedł. Chłopak spanikował, bowiem był pewny, że to któryś z nauczycieli. Trochę niezręcznie jest siedzieć z jakimkolwiek nauczycielem w kuchni w nocy. Chłopak powoli obrócił głowę w bok, jednak nie mogł dostrzec postaci, gdyż ta idealnie stała za nim.

Przerąbane, no normalnie przerąbane – pomyślał rudzielec, przełykając głośno ślinę. Wtedy usłyszał za sobą melodyjny śmiech.

– Ron, nie masz się czego bać! To tylko ja… – Odwrócił się przodem do postaci. – Cześć – powiedziała Ramona, szeroko się uśmiechając. – Widzę, że nie tylko ja najbardziej głodna jestem w nocy. – Popatrzyła na kilka brudnych talerzy, leżących na stosiku na stole.

– Cześć – wydukał Ron, rumieniąc się mocno przy tym. Ramona, widząc to, prawie się roześmiała.

– Co jadłeś? – spytała uprzejmie, zanim usiadła obok niego.

– Czego to ja nie jadłem! – powiedział mimowolnie. Kiedy zorientował się, że wypowiedź jednak wyszła z jego ust, zaczerwienił się jeszcze bardziej… O ile to możliwe.

– Zabawny jesteś, ale nie musisz się tak denerwować. Nie zjem cię, wolę kanapki. – Po tych słowach Ron rzeczywiście się rozluźnił.

– No, spoko, spoko – ponownie wydukał, kiwając głową.

– Um… A więc co u ciebie, opowiadaj – poprosiła blondynka.

Resztę czasu spędzili razem, pałaszując różne smaczne rzeczy i rozmawiając na różnorakie tematy.

.*.*.*.

Kiedy Hermiona obudziła się następnego dnia, towarzyszyły jej dziwne uczucia. Coś, jakby połączenie niedowierzania z zdziwieniem i pewną dozą tajemnicy wraz ze złością. Nie mogła śnić o tym, że całowała się z Malfoyem! Nie mogła śnić aż tak realistycznie! Ten sen nie mógł jej się spodobać…

Dziewczyna była tym zaintrygowana. Sen przecież nazywany był marzeniem sennym… Często pokazywał to, czego ludzie pragnęli – jawnie, bądź podświadomie – czego się obawiali, albo co ich prześladowało. Z tych trzech opcji, ostatnia odpadała, druga była nierealna, a pierwsza po prostu niemożliwa. Albo niemożliwa tylko w sensie teoretycznym. Czy w takim razie była szansa na to, że podświadomie chciała tego pocałunku…?

Nie!

Nie było takiej możliwości, to pewne. Malfoy kojarzył jej się ze wszystkim co złe – nawet po ich pakcie. Tolerowali się, czasem – tylko pod wpływem impulsów – zwierzali się sobie, ale pocałunek to było coś zbyt poważnego, jak na ich relację. Chociaż to dziwne uczucie pozostało.

Dręczyło ją wspomnienie o tym śnie – do tego stopnia, że myliła go z rzeczywistością. Szczególnie, kiedy Malfoy był w pobliżu, rumieniła się i unikała go. W Wielkiej Sali podsiadła Rona, aby tylko siedzieć tyłem do stołu Slytherinu. Jej dziwne zachowanie nie uszło uwadze nie tylko Malfoya, ale także jej przyjaciół.

– Hermiona, co się z tobą dzieje? Od wczoraj jesteś jakaś dziwna. Wiem, że wczoraj była rocznica ślubu twoich rodziców, ale nie możesz być wiecznie smutna. Masz być taka jak zawsze – nakazał jej z delikatnym uśmiechem Harry.

– Właśnie. Tyle czasu wszystko było dobrze, nie możesz dopuścić do tego, żeby znów ci się pogorszyło – dodała Ginny.

– Zjedz ciastko, będzie co lepiej – zaproponował Ron.

– Nic mi nie jest! – wydusiła. – Po prostu powtarzałam materiał. I myślę, że wy też powinniście zacząć, jest marzec, za dwa miesiące owutemy. Nie wiem, kiedy wy zaczniecie się uczyć.

– Tydzień przed owutemami – zakpiła Ginny.

– Właśnie!

– Oj, nie denerwuj się Hermiono, tylko pamiętaj, że dzisiaj trening, a jutro mecz z Krukonami – rzekł Harry, wiedząc, że nie może pozwolić dziewczynie, by kontynuowała swojej gadki o nauce.

– Wiem, pamiętam. I wy też musicie pamiętać, za kilka minut zaczyna się lekcja i musicie się pospieszyć. – Wstała ze swojego miejsca, wzięła torbę z książkami i wyszła z Wielkiej Sali.

.*.*.

Draco interesowało zachowanie Hermiony. Z jednej strony wiedział, co czuje – przecież sam jej unikał, kiedy wyznał jej prawdę o Katie. Chodził wściekły, dopóki nie uświadomił sobie, że przecież to Granger, dziewczyna, która jest uczciwa do bólu. Z drugiej strony jej nie rozumiał… Bała się go i było to widać. Kiedy nawiązał z nią kontakt wzrokowy, po chwili w jej oczach ujrzał niemal zwierzęcy strach. Powoli zaczynało go to irytować.

Może właśnie dlatego postanowił wszystko sobie z wyjaśnić z Hermioną? Tylko, że dla niego to było konieczne, a dla niej kłopotliwe.

.*.

Hej, Granger, musimy pogadać. Zostań chwilę pod salą po lekcji.

D. Malfoy

– Niech to szlag – wyszeptała mimowolnie Hermiona. Przed chwilą mała kulka uderzyła ją w twarz. Jak widać, to wiadomość od siedzącego kilka miejsc dalej Malfoya. Postanowiła go spławić.

Nie mam czasu, Malfoy. Mam inne rzeczy do roboty.

H.G.

Co na przykład? Jak posiedzisz w bibliotece pięć minut krócej, nic Ci się nie stanie. I tak zdasz owutemy najlepiej z nas wszystkich, nie musisz nas bardziej pogrążać. Masz poczekać.

M.

Twoje niedoczekanie! Będę miała takie wyniki, jakie będę chciała – niezależnie od tego, co mi powiesz.

H.

Granger, to nie zmienia faktu, że proszę Cię o pięć minut rozmowy. Tylko pięć!

M.

Nie odczuwam potrzeby rozmowy z Tobą.

H.

Właśnie dlatego chcę z Tobą pogadać. Widzimy się za chwilę.

M.

Kiedy przeczytała jego ostatnią wiadomość, zadzwonił dzwonek. Machinalnie odwróciła się w jego stronę. Draco zauważył jej gest i kiwnął w jej stronę, jakby myślał, że rzeczywiście zamierza zostać. Jego niedoczekanie! Spakowała się najszybciej, jak tylko potrafiła i wyszła z sali jako pierwsza. Malfoy wtedy wyczuł jej zamiary, dlatego sam także się pospieszył. Niestety, nie dane mu było ewakuować się tak szybko, jak ona i musiał się przedzierać między uczniami. Będąc na korytarzu, zobaczył dziewczynę na jego drugim końcu.

A właśnie, że dowiem się, czemu mnie unikasz, niewdzięcznico – pomyślał.

– Granger, zaczekaj na mnie! – Jak na złość jeszcze bardziej przyspieszyła kroku i skręciła w lewo.

Ku zaskoczeniu uczniów, blondyn zaczął biec. Nie rozumieli całej tej sytuacji, jaka rozgrywała się między Ślizgonem, a Gryfonką. Najpierw w gazecie było napisane, że byli w związku – czemu zaprzeczyli, a potem Malfoy chciał koniecznie zatrzymać Granger. To się kupy nie trzymało.

W tym samym czasie Hermiona chciała jak najszybciej zniknąć z miejsca, w którym się znajdowała. I wcale nie pomogły jej odgłosy kroków za nią. Ta sytuacja tak łudząco podobna do mary, która śniła jej się poprzedniej nocy.

– Granger, czekaj! – Przyspieszyła, a Draco ponownie zaczął biec. Teraz już była pewna, że sen wypełnia się, i to zaczęło ją przerażać. Kilkanaście sekund później poczuła jego dłoń na swoim ramieniu. Chłopak sprawnie obrócił ją przodem do siebie. Hermionę dopadł wstyd, dlatego też spuściła głowę. Nie chciała patrzeć mu w oczy, bo przeczuwała, że był zły. Jednak jego wredna strona nie pozwoliła niczego jej ułatwić, dlatego podniósł jej podbródek. – Ja zawsze dostaję, to czego chcę, pamiętaj – powiedział na wstępie, z delikatnością w głosie wskazującą na to, że nie był zły. – A teraz mnie posłuchasz. Nie musisz się denerwować naszą wczorajszą rozmową, ani mnie unikać. Nikomu niczego nie powiem, obiecuję.

– Tu nie to chodzi – przyznała cicho.

– A więc o co?

I co, miała mu powiedzieć? Unikała go pół dnia, żeby nie odkrył jej wstydliwego sekretu, a on tak po prostu pytał, co się stało.

Jego wzrok hipnotyzował ją. Nie wiedziała, ile czasu minęło – wiedziała tylko, że nie chciała przestać patrzeć w jego piękne, niebieskie oczy. Mogłaby obserwować je wieki, a i tak ten widok nie znudziłby się jej.

Nie wiedział, czy minęły wieki, ale przerwał kontakt wzrokowy, a swoje oczy przeniósł na jej usta. Dopiero w tamtej chwili docenił to, jakie piękne miała wargi. Coś w nim drgnęło. Ponownie przeniósł wzrok na oczy Hermiony – zobaczył w nich coś na kształt przyzwolenia. Potem już tylko pochylał się nad nią, wiedząc, co chce osiągnąć. Wiedząc, że musi to osiągnąć.

I tak też się stało. Pocałował ją, a ona odwzajemniła ten gest. Wtedy zapomnieli, kim są, że się nienawidzą… Chociaż czy można nazwać nienawiścią ich relację, kiedy wspierają siebie nawzajem, lub kiedy razem dokonywali rzeczy, których czarodzieje nie mogli dokonać przez wieki? Czy w takim razie była to nienawiść?

Na tym etapie już od dawna nie. A ten pocałunek tylko to potwierdził.

Hermiona czuła się, jakby oszalała, kiedy Draco ją obejmował i pieścił jej wargi swoimi. Był genialny w tym, co robił! Gdyby nie potrzebowali powietrza, prawdopodobnie dużo później oderwaliby się od siebie. I dużo później dowiedzieliby się, że byli obserwowani.

– Nie było mnie w Hogwarcie zaledwie kilka miesięcy, a tu takie rzeczy się porobiły! To było do przewidzenia, że ominie mnie to co ciekawsze – powiedziała owa osoba, kiedy Draco oparł swoje czoło o czoło Gryfonki. Oboje jednak szybko spojrzeli na postać będącą zaledwie kilkanaście metrów od nich. Kiedy uświadomili sobie, kto to jest, ich oczy otworzyły się w jawnym przerażeniu.

Przerąbane – pomyśleli zgodnie. I mieli rację... Niestety.

Czytaj dalej ➨

______________________

Cześć!

Miało rozdziału nie być zbyt szybko, ale jak widać, choroba w pewien sposób mi służy.

Kto czekał na całusa? :D Wiem, że pewnie kilka osób by się znalazło (nie, wcale nie jestem w tym gronie...). Powoli płyniemy w wody Dramione, ale nie będzie łatwo, już to mówię :)

Jeszcze nie wiem, kiedy będzie kolejny rozdział, ale w razie czego, to informuję w przepowiedniach (ktoś tam zagląda?).

Miłej resztki weekendu!

Pozdrawiam serdecznie,

Feltson