Rozdział 10: Dobranoc, Malfoy

Zenit skrajnych uczuć

Rozdział 10: Dobranoc, Malfoy

Uczucie: Satysfakcja, zadowolenie, spełnienie

Z dedykacją dla:

* Agaty - za to, że czekała na ten rozdział bardzo długo, a jego projekt znała na długo przed opublikowaniem "Zenitu...". Za to, że komentuje treść opowiadania, patrząc mi prosto w oczy.

* Hariet - za to, że jej komentarze rozweselały mnie, dzięki czemu w rozdziale zostało zachowane jako - takie poczucie humoru (a raczej głupi humor autorki). 

* Wszystkich czytających i, przede wszystkim, Komentujących - za to, że motywowali mnie do napisania rozdziału jak najszybciej. W tym szalonym zawirowaniu to było dla mnie bardzo ważne.

Dziękuję.

– To co z tym robimy? – spytała Pansy, oddając pergamin Hermionie. Była już pewna, że to jej przyjaciele byli tymi nierozważnymi żartownisiami. A skoro oni tak z nią postąpili, to… Cóż, zemści się – w końcu jej dom to Slytherin. Nie potrafiłaby zostawić tego w spokoju.

– Jak to: co? Mścimy się! – odpowiedziała Ramona, jakby to było oczywiste.

– Już my im damy. Niech do końca życia nas zapamiętają! – Amber zabrała głos.

– Poczekajcie! – zawołała Hermiona. – Musimy to wszystko dobrze zaplanować, nie możemy działać pochopnie. No wiecie, tak jak oni… – dodała ciszej.

– I mamy jeszcze jeden problem – zauważyła Pansy. – Bo jeśli to wszystko ma być idealne… Bo ma takie być i tu się zgodzicie, to jak my zdobędziemy wszystkie potrzebne nam rzeczy?

– George – powiedziała tylko Ginny. – On nam na pewno pomoże. A jak się dowie, po co to nam, to jeszcze coś doradzi. Tylko musimy mu wysłać list.

– Ja proponuję, żebyśmy dziś wieczorem pomyślały nad naszą zemstą, a jutro, od razu po obiedzie, spotkamy się tu i wszystko omówimy. Zgoda?

– Dobry pomysł, Hermiono – przyznała Amber. – W takim razie dobranoc. – Wstała i ruszyła w kierunku wyjścia. Panna Granger szybko zdjęła zaklęcie z drzwi. Reszta dziewczyn postąpiła tak samo, jak Krukonka.

– Ginny, jeśli chcesz się u mnie przenocować, to nie ma sprawy…

– Nie, dziękuję. Akurat Filcha się nie boję. Dobranoc.

– Dobranoc – odpowiedziała szatynka.

Potem rzuciła się w wir myśli na temat zemsty. Jak się okazało, ta noc była dla niej niezwykle kreatywna.

.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

Następnego dnia panna Granger chodziła zamyślona. To, co wymyśliła… Cóż, gdyby Malfoy zaserwował jej to, po prostu zabiłaby go. Bez żadnych skrupułów. Tak więc, gdy tylko podzieliła się tym pomysłem z koleżankami, były zachwycone.

– Hermiono to jest absolutnie cudowne! Nie uważasz jednak, że trochę… dziwne? Pierwszy raz o czymś takim słyszę... Chociaż oryginalność jest niewątpliwym plusem twojego pomysłu, to oszczędziłabym mu tego fragmentu z nocą – podzieliła się swoją opinią Amber.

– Gdybyśmy zrobiły to inaczej, wszystko straciłoby swój sens. A tak działamy czysto psychologicznie, więc to musi zostać niezmienione.

– Ja bym dodała te balony jeszcze pod drzwiami – stwierdziła cicho Ginny, po czym wszyscy spojrzeli na nią ze zwątpieniem. – No co? Jak szaleć, to szaleć!

Piętnaście minut później miały wszystko zaplanowane. Wiedziały, że jeśli im się uda, to chłopcy nigdy z nimi nie zadrą – nie ma szans. Dlatego Hermiona dała rudej pergamin i pióro z prostym poleceniem: Pisz. Panna Weasley pochwyciła pióro, ale miała problem pod tytułem: Co napisać? W końcu wyszła z opresji.

Drogi Braciszku!

Wiem, dawno się nie odzywałam, bo byłam na Ciebie obrażona. Swojej kochanej siostrzyczce robić taki żart? Niedopuszczalne! Omal się ze wstydu nie spaliłam!

Jednak znasz mnie na tyle dobrze, że wiesz, że nie piszę bez powodu. Otóż, pewna trójka pewnych głąbów doczepiła się do mnie, Hermiony i trzech naszych koleżanek. Uprzedzam Twoje pytania – nie znasz ich, ewentualnie z widzenia (choć znając Ciebie i Twoje nastawienie do ‘małolatów’, nie znasz ich nawet z widzenia. Chociaż… Malfoya znasz, prawda? Jak można go nie znać.... Postanowiłyśmy, że zemścimy się – innego wyjścia nie ma, nie damy sobą pomiatać (Ty, jako Weasley, coś o tym wiesz) i mamy problem. Nie, nie jest to brak pomysłu na kawały, bo takich mamy setki, a brak potrzebnych nam rzeczy. Będziemy Ci bardzo wdzięczne, jeśli na jutro załatwisz nam:

– Dobra, to co jest nam potrzebne? – spytała Ginny, gdy skończyła pisać część prywatną listu.

– Czekaj, podyktuję ci – powiedziała Hermiona. Po chwili w wiadomości pojawiło kilka nowych pozycji.

– kilka butelek Eliksiru Słodkiego Snu

– co najmniej 7 opakowań mugolskich balonów na wodę

– 10 butelek mugolskiego ketchupu (w dużych butelkach)

– Eliksir Niezłego Odoru

– kilka butelek Eliksiru Utrwalającego

– butelkę Eliksiru Zwodząco–Oszukującego z Twojego sklepu

– Czekaj moja kolej, mam genialny pomysł – oznajmiła Ramona, po czym zaczęła dyktować swoje rzeczy.

– 2 sztuczne, wypchane koty

– 2 duże słoiki majonezu

– Eliksir Wakacyjnych Przypadłości

– Eliksir Puszący

– Serio? Majonez? – Ginny miała skrzywioną minę. Koty ją obeszły, ale majonez? To naprawdę było dziwne.

– Serio? Nie chcesz mieć zabawy? – przedrzeźniała ją Puchonka.

– Eh, Ramono, to retorycznie pytanie – zaśmiała się Ruda.

Mam nadzieję, że na jutro uda Ci się to załatwić, gdyż zależy nam na czasie – od jutra zaczynamy. Liczymy na Ciebie, braciszku.

Ginny

PS Napisz, ile mamy Ci oddać.

.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

Następnego dnia przy śniadaniu Ginny wyczekiwała sowiej poczty. Miała szczerą nadzieję, że George weźmie jej prośbę na poważnie i nie wystawi jej. Oczywiście, miały plan B – w końcu Hermiona nie "wystartowałaby" bez odpowiedniego przygotowania się do tego – jednak nie był on tak efektowny, jak plan A. 

W końcu się doczekała. W środku śniadania, gdy Hermiona planowała, co i kiedy muszą zrobić, sowa Georga wleciała do Wielkiej Sali. Do nogi miała przywiązaną wielką paczkę, przez co zwróciła na siebie uwagę wielu osób. Gdy odwiązywała przesyłkę wraz z panną Granger, wiele uczniów przyglądało im się z zaciekawieniem.

– Szczerze mówiąc, to miałam nadzieję, że ją zmniejszy – szepnęła ruda, tak, że tylko przyjaciółka ją usłyszała. W między czasie zauważyła, jak Ramona puszcza jej oczko.

– Ginny, co to jest? – spytał zaciekawiony Ron.

– Oj, to nic, mama wysłała nam toffi – skłamała, dzięki czemu wszyscy, co przyglądali jej się z zaciekawieniem, wrócili do jedzenia.

– Ooo, daj jednego.

– Nie teraz, Ron, po śniadaniu – powiedziała cicho, odwiązując list przeczepiony do kartonu. Kiedy to wykonała, odłożyła paczkę na podłogę i zaczęła czytać wiadomość.

Kochana Siostrzyczko!

Sam mój genialny kawał obejmował jedynie Wasz genialny ubiór i spóźnienie na pociąg. A artykuł w Proroku był tylko potwierdzeniem mojego geniuszu… i Waszego braku wyczucia stylu.

Kiedy przeczytałem, czego ode mnie oczekujesz… Siostrzyczko, jestem z ciebie dumny. Naprawdę. Tylko w Tobie mam wsparcie, gdyż reszta tej wielkiej i poważnej rodziny po prostu poleciałaby na skargę do McPostrachu. W Tobie mam bratnią duszę, Fred byłby z Ciebie dumny.

Co do zamówienia, to jest ono dość… kontrowersyjne. Zaintrygowałyście mnie, nie wiem, co kombinujecie. Mam nadzieję, że się tego dowiem – także postarajcie się, bo liczę na przyjemną lekturę do poduszki o cierpieniu trzech głąbów, którzy zadzierają z niewłaściwymi osobami. Zaszalejcie, niech krew się poleje (żartuję, nie chcę, żebyście trafiły przez nich do Azkabanu), niech zapamiętają Was do końca życia.

Nie musicie nic mi oddawać, przyjemność (wydawania na takie cele) leży po mojej stronie.

George

PS Nie mogłem się powstrzymać, więc dałem Wam kilka gadżetów ze sklepu. Wykorzystajcie je mądrze.

– Mój brat jest geniuszem – stwierdziła Ginny, uśmiechając się z zadowoleniem.

– Och, dziękuję – odpowiedział Ron, któremu zrobiło się ciepło na sercu.

– Nie o tobie mówiłam – stwierdziła ruda, na co Hermiona uśmiechnęła się pobłażająco.

Pięć minut później dziewczyny weszły do łazienki na drugim piętrze. Tam czekała na nich reszta. Hermiona zabezpieczyła drzwi zaklęciem, tak, że nikt nie mógł ani wejść, ani wyjść z pomieszczenia. Koleżanki wspólnie otworzyły pudełko. Było tam wszystko, czego sobie zażyczyły. Panna Granger wygrzebała z kartonu fiolkę Eliksiru Zwodząco–Oszukującego i Utrwalającego. Jeden z nich podała Amber, a drugi Pansy.

– Dobra, teraz posłuchajcie. Mamy teraz historię magii, więc to nam ułatwia sprawę, nawet bardzo. Amber, – zwróciła się do Krukonki – ty musisz wylać eliksir pierwsza, pamiętaj.

– Poczekaj, a to nie jest doustne?

– Nie, nie jest. Inaczej musiałybyśmy czekać do obiadu – odpowiedziała Hermiona, uśmiechając się delikatnie. –A ty, Ramono, wylejesz na niego eliksir dopiero, gdy skończę. Ty masz Eliksir Utrwalający, więc pamiętaj, że jesteś po mnie.

– Dobrze, zapamiętam, aż tak roztargniona nie jestem – rzekła panna Clive lekko obrażonym tonem.

– Nie mogę się doczekać… – stwierdziła Ginny, gdy wychodziły z toalety.

– Wiedz, że trochę będziesz mogła popatrzeć na nasze dzieło – przyznała prefekt naczelna, ruszając w prawo.

Pół godziny później, gdy lekcja trwała w najlepsze, a niektórzy już prawie spali, Amber, która siedziała za Calvinem, wyjęła fiolkę. Dłonią dała znak pannie Granger, która przestała robić w tym momencie notatki. Gdy Krukonka wylała eliksir na śpiącego chłopaka, Hermiona wyjęła różdżkę i zaczęła transmutować jego ubrania. Zaczęła od butów – po kilku sekundach na ich miejscu znalazło się obuwie, który nosi każdy szanujący się clown. Potem wydłużyła jego skarpety i zabarwiła je na czerwono. Następnie zmieniła szatę szkolną na żółtą, neonową kurteczkę, która od razu rzucała się w oczy. Czarne spodnie stały się niebieskimi legginsami z błyszczącego materiału, a biała koszula była czarnym podkoszulkiem, który bardziej wyglądał jak siatka na motyle z dużymi oczkami, a nie bluzka. Do głowy wpadł jej genialny pomysł, dlatego odpowiednim zaklęciem wydłużyła włosy chłopaka. Sięgały mu do łopatek. Ostatnim urokiem był Alia Capillus – zaklęcie, którego użyła Carmen na Malfoyu, gdy odkryli Szkółkę Merlina.

– Ramono, teraz – szepnęła Hermiona, odchylając się do tyłu.

– Wingardium Leviosa – mruknęła Puchonka, dzięki czemu fiolka z Eliksirem Utrwalającym uniosła się. Kiedy była nad Calvinem, dziewczyna przychyliła różdżkę, a tym samym szklane naczynko. Jego zawartość znalazła się Krukonie.

Wszystko poszło zgodnie z planem. Udało się.

.*.*.*.*.*.*.*.*.

– I co was tak śmieszy? – spytał Calvin, gdy siadał przy stole Ravenclawu na przerwie obiadowej.

– Ty tak serio, czy tylko udajesz? – spytał jakiś chłopak, którego Carver znał tylko z widzenia. – Nieźle się wystroiłeś.

Calvin spojrzał na siebie. Wyglądał normalnie, tak jak zwykle. Miał na sobie szkolną szatę. Nic nadzwyczajnego. Mimo to, kiedy wyszedł z historii magii, każdy się z niego śmiał. Powoli miał już tego dosyć, ale nie mógł nic na to poradzić, bo nikt nie zamierzał mu powiedzieć, co z nim nie tak. Zarobił cztery szlabany i stracił czterdzieści punktów tylko dlatego, że nauczyciele stwierdzili, że nie wygląda normalnie, o co się z nimi kłócił. Do tej pory z żadnym nie wygrał, a  gdy szedł do Wieży Prefektów, zaczepił go Malfoy.

– Hej.

– Czego chcesz?

– Autografu, moja modowa inspiracjo. Jutro tak samo się ubiorę, jesteś cudny, Carver – zakpił Draco, śmiejąc się przy tym niekontrolowanie.

– Odejdź Malfoy, bo zrobię ci krzywdę – mruknął Krukon. – Co wy się wszyscy na mnie uwzięliście? Mam na sobie zwykłą szkolną szatę, a wy do mnie z tekstem „fajna kurteczka”, czy „niezły fryz, Carver”. Ludzie, to jest naprawdę wkurzające…

– Wiesz, chyba nie przeglądałeś się w lustrze.

– Jasne, że się przeglądałem i to nie raz!

– Laluś, właśnie się przyznałeś, że ciągle przeglądasz się w lustrze.

– Wracając do tematu. Ja jestem ubrany normalnie, Malfoy, i nie wmówisz mi, że nie.

– Chyba jesteś ślepy.

– Albo nie widzi tego, co my. – Usłyszeli dziewczęcy głos. Gdy odwrócili się, zobaczyli Lunę Lovegood. Dziewczyna uśmiechnęła się tylko, po czym odeszła.

– Ty… To ma sens – zauważył Malfoy z uznaniem dla dziewczyny. – Tylko jest jeden problem, Carver. Niby jak to się stało?

Pół godziny później siedzieli w pokoju Zabiniego i on także myślał nad tym, co mogło spowodować, że Calvin nie widzi zmian w swoim wyglądzie. Oczywiście, gdy tylko do niego przyszli, nie zapomniał o pochwaleniu Krukona za strój, za co omal nie oberwał w głowę. Siedział, popijając sok dyniowy i zastanawiał się nad problemem. Wiedział, że znał rzecz o działaniu podobnym do tego. Wystarczyło, że znalazła się na rzeczy, bądź żywym stworzeniu, a owe stworzenie nie widziało zmian w swoim wyglądzie. Tak, był pewny, że spotkał się z czymś takim. Tylko gdzie i kiedy to było? Wtedy naprawdę odczuwał skutki faktu, że myśli tylko w wakacje.

Czekaj… Wakacje! Tak, to jest odpowiedź na jedno z jego pytań. W wakacje spotkał się z czymś podobnym. Tylko co to było?

– Bingo, chłopcy. Ja wiem, co to jest – zaśmiał się Blaise. – Ja wiem, a wy nie wiecie! Merlinie, jakie cudowne uczucie…

– Dobra, mówisz nam, co to jest, czy mam wykraść Slugornowi Veritaserum? – syknął Carver.

– Hej, nie ma takiej potrzeby. To jest Eliksir Zwodząco–Oszukujący. I uprzedzając twoje pytania, żeby eliksir przestał działać, musisz wejść pod prysznic. Wtedy ten okrutny czar, zwodzący twoje zezowate oczy, spłynie.

– Tylko tyle?

– Tak, tylko tyle.

– Że też sam tego nie odkryłem...

– Widocznie się nie myjesz – stwierdził kąśliwie Blaise.

– Dobra, to gdzie masz łazienkę? – spytał. Zabini wskazał mu drzwi znajdujące się po prawo. Krukon otworzył je, wszedł pod prysznic i natychmiast odkręcił wodę. Stał tak przez kilka sekund, po czym wyszedł i wysuszył się odpowiednim zaklęciem, gdyż ubrania, które miał na sobie, stały się ciężkie. Następnie odwrócił się, gdyż stał tyłem do lustra.

– O W MORDĘ! – krzyknął. Dopiero teraz zauważył jak wygląda. Usłyszał śmiech dochodzący z pokoju.

– Przynajmniej wiemy, że ty wiesz, jak wyglądasz – zaśmiał się Draco. W tym czasie Carver wyszedł z łazienki. – Ale nie martw się, może kiedyś jakaś ślepa kobieta pokocha cię szczerą miłością.

– Bardzo. Śmieszne. Malfoy. – Szatyn spróbował zdjąć kurtkę. – Kurde, ani drgnie…

– Cóż, może się do ciebie przywiązała?

– Trafna uwaga, Diabełku.

Calvin spojrzał na nich. Dzięki Bogu spojrzenie nie mogło zabijać, bo inaczej dwóch uczniów Slytherinu zginęłaby śmiercią tragiczną.

.*.*.*.*.*.*.*.

– Więc co teraz robimy?

– Cóż, musimy brać się do dalszej roboty.

– Porozdzielasz zadania?

– Wiecie… – zaczęła Hermiona. – W sumie, to nie od nas zależy powodzenie tej akcji, a od Pansy. Wszystko leży w jej rękach.

– A więc, co mam robić?

Hermiona zaczęła jej to tłumaczyć, od początku do końca, dopóki Pansy prawie nie znała jej słów na pamięć. Będzie musiała bardzo uważać, żeby niczego nie pomylić. Prawdę mówiąc, to tylko jednej rzeczy nie musiała robić, gdyż wyręczała ją w tym panna Granger. Szkoda, że to było tylko na samym końcu. Gdy panna Parkinson wszystko już wiedziała, wyszła z pokoju Gryfonki i Wieży Prefektów, ruszając w stronę lochów. Na korytarzu na trzecim piętrze, minęła się z Calvinem i Draco. Widząc Krukona, prawie się roześmiała. Zdusiła w sobie ten odruch, żeby nie urazić chłopaka. Bądź, co bądź, ale oni nie śmiali się, gdy żartowali, między innymi, z niej – a przynajmniej robili to, gdy nie mogła tego zobaczyć. Gdy weszła do Pokoju Wspólnego, od razu przywitała się z nią Astoria Greengrass. Chwilę z nią porozmawiała, po czym poszła do Blaise’a.

– Hej, Diabełku – przywitała się, gdy chłopak ją wpuścił.

– Cześć, Dygotko – odpowiedział Zabini, ignorując fakt, że dziewczyna nienawidzi tego przezwiska. – Co cię do mnie sprowadza?

– A nie mogę odwiedzić swojego przyjaciela? – spytała, siadając na nieużywanym łóżku, które kiedyś należało do Draco. – Dobra, mam sprawę – przyznała.

– Wiedziałem – mruknął. – Ale mów, jaką masz sprawę, wysłucham cię – rzekł poważnym tonem z grobową miną, czym rozbawił dziewczynę.

– Pamiętasz jeszcze czasy drugiej klasy, kiedy to nie radziłam sobie z Zielarstwem, a dokładniej z roślinami zwanymi tentakulami?

– Och, oczywiście, że tak. Jak mógłbym nie pamiętać czegoś, w czym byłem lepszy od ciebie – zaśmiał się chłopak.

– A jak wiesz, teraz powtarzamy klasę drugą, a ja nadal tego nie ogarniam. Pomógłbyś mi?  – zapytała z nadzieją w oczach.

– A mogę wiedzieć, czemu nie poprosiłaś o to Draco?

– Wiesz, jaki on jest cierpliwy. W ogóle. To pomożesz mi czy nie?

– Oczywiście, to dla mnie przyjemność – powiedział tym samym tonem, co poprzednio. – Ale teraz spadam na kolację. Jestem tak głodny, że gdybyś nie była moją przyjaciółką, nie wyszłabyś stąd w jednym kawałku.

– Ale ja miałam intuicję, gdy w młodości dobierałam sobie przyjaciół – stwierdziła. Swoją wypowiedzią nawiązywała do faktu, że jej przyjaciele podle z niej zakpili. Owszem, mogli żartować, ale nie z niej!

– Prawda, lepiej nie mogłaś wybrać – dodał Diabeł, gdy wyszli z jego pokoju.

– Wiesz, ja jeszcze wpadnę do Tracey, chciała się ze mną zobaczyć – rzuciła Pansy, ruszając w drugą stronę.

– Nie ma sprawy. – Blaise pomachał jej ręką. Panna Parkinson schowała się za rogiem. Niestety nieszczęście uśmiechnęło się do niej szeroko. Gdy Zabini przechodził przez dziurę prowadzącą na korytarz, dołączyła się do niego wspomniana dziewczyna. – O, Tracey, cześć. Idziesz może na kolację? – Usłyszała Dygotka stojąc za rogiem. – A, to możemy iść razem. Wiesz… – Widocznie obraz wrócił na swoje stare miejsce, gdyż nie dosłyszała dalszej części monologu Diabła.

– Chyba mnie Merlin kocha, skoro jeszcze się nie skapnął – szepnęła, wychodząc z ukrycia. Podeszła do drzwi pokoju przyjaciela, otworzyła je i szybko weszła do środka. Następnie przywołała swoją torbę z pokoju. Znajdowały się w niej wszystkie potrzebne jej rzeczy.

Zablokowała drzwi zaklęciem, żeby przypadkiem ktoś nie wszedł i szybko wzięła się za robotę. Weszła do łazienki i od razu pochwyciła żel pod prysznic, dolewając do niego Eliksir Wakacyjnych Przypadłości. Potem dobrała się do jego szamponu, dodając tam Eliksir Puszący. Następnie do jego ulubionych butów włożyła majonez z dodatkiem kleju (nie wiedziała, skąd Ramona ma mugolską „Kropelkę”, ale to już szczegół). Trochę specyfiku znalazło się poza butami, ale nie zwróciła na to uwagi, bo nie miała na to czasu. Wyszła z pokoju Diabła, mając nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem.

.*.*.*.*.*.*.

Gdy Blaise wszedł do Wielkiej Sali, Calvin kończył jeść kolację. Jego strój budził kontrowersje, dlatego chłopak próbował zwracać na siebie jak najmniej uwagi. Nieudolnie, ale jednak. Na jego szczęście zaczynał się weekend, dzięki czemu mógł spędzić dwa dni na wynalezienie sposobu, jak się przebrać.  I gdy Zabini siadał na swoim miejscu, Draco już tam był, śmiejąc się z Krukona.

– Wiesz, ta kurtka jest niezniszczalna. W akcie desperacji Calvin próbował ją podpalić – oznajmił Malfoy, nakładając przy tym pieczone ziemniaczki.

– A Sztańską Pożogę próbował?

– Cóż, aż tak zdesperowany nie jest – zaśmiał się Draco. – Um, Diable, nie wiesz może, gdzie jest Pansy? – spytał kilka minut później Malfoy, rozglądając się po Wielkiej Sali. Dziewczyna już dawno powinna przyjść na posiłek.

– Poszła do Davids, a co?

– Jesteś pewien? Bo mam dziwne wrażenie, że przyszedłeś na kolację właśnie z Davids. A skoro ona jest tu, Pansy tu nie ma, podczas, gdy powinna być z Davids, to coś nam tu nie pasuje.

– To ma sens. Ale wiesz, ja nigdy nie zrozumiem dziewczyn – mruknął Blaise. W tym czasie do jadalni weszła Pansy, która usłyszała ostatnie słowa Zabiniego.

– Jeśli chcesz, to mogę ci coś potłumaczyć, tylko nie wiem, czy coś zrozumiesz –stwierdziła panna Parkinson, siadając obok blondyna. Od razu nałożyła sobie zupę, przeczuwając, że ma mało czasu. Gdy Hermiona zrobi to, co ma do zrobienia, to nie naje się za dużo, bo po prostu nie będzie w stanie.

– Bardzo chętnie. Ciekaw jestem, co kobieta ma do powiedzenia na temat kobiet.

– Na przykład to, że kobiety są bardzo mściwe. Nie należy ich denerwować, ani zaczepiać, bo mogą oddać podwójnie, a po co to komu?  Mogę ci też powiedzieć, że kobiety są pamiętliwe i jak u którejś podpadniesz, to koniec. Albo, że zdradzona kobieta potrafi być tak okropnie wściekła, że lepiej się do niej w ogóle nie odzywać. No, a teraz smacznego wam życzę – mruknęła, zaczynając jeść kolację. Żałowała, że tak wymownie pokazała, że jest na nich zła z powodu tego, co jej zrobili. Na jej szczęście nie zrozumieli tej aluzji, dzięki czemu powodzenie dalszych planów było niemal gwarantowane.

W pewnym momencie poczuła niemiłą dla nosa woń. W świadomości zapaliła się jej kontrolka, mówiąca jej, że zaraz powinna wyjść z Wielkiej Sali. Dyskretnie zerknęła w górę. Znajdowała tam się mała fiolka, lewitowana przez Hermionę. Tak, wszystko pójdzie z planem, wiedziała o tym.

– Kurde, Goyle, mówiłem ci, że gazy puszcza się przed posiłkami, na pustym korytarzu lub w obecności Gryfonów. W takich warunkach nie da się jeść – mruknął Draco, zakrywając nos rękawem.

– Jak to nie ja! A poza tym robiłem kupę przed kolacją! – bronił się Gregory.

– Tak, krzycz głośniej, niech każdy o tym wie! Przecież to jest takie ciekawe! I mógłbyś się wyrażać kulturalniej. Ja do ciebie z grzecznym słowem gaz, zamiast bąk, a ty tak po prostu mówisz kupa. Nie dało się tego zamienić na klocek? – prawił mu Draco.

– Co?

– Ach, no tak, zapomniałem, że ty niczego nie ogarniasz – westchnął Malfoy, próbując coś zjeść. – Że też Crabbe musiał zabrać ze sobą na tamten świat twoją ostatnią szarą komórkę.

– No, Goyle dał czadu – wtrącił się Blaise, także zakrywając nos rękawem.

– Ja nie dam rady, przykro mi – powiedziała Pansy, wstając od stołu. – Diabełku, przyjdź do mnie za pół godziny – dodała i wyszła z Wielkiej Sali.

Po niej zrobił to Malfoy, a kilka minut po nim, Blaise. Szedł sam korytarzem, a woń z jadalni nadal odczuwalna była tak samo. Przeraziło go to – jeszcze trochę, a Goyle wszystkich pozabija, jak tak dalej pójdzie. Kiedy był już w lochach, nadal czuł ten obrzydliwy zapach. Jakiś impuls sprawił, że powąchał siebie samego.

Tak, to on tak śmierdział.

Nie wiedział, jak to mogło się stać – w końcu nie był Snapem i higiena osobista nie była mu obca. Mimo to śmierdział, jakby od miesiąca nie spotkał się z prysznicem. Przyspieszył swój krok, żeby przypadkiem nikogo nie spotkać. Pięć minut później, gdy wchodził do kabiny, niemal od razu pochwycił swój ulubiony żel pod prysznic. Musiał się spieszyć, w końcu był umówiony z Pansy. Kiedy spłukiwał żel, skóra piekła go niemożliwie. Bo niby skąd miał wiedzieć, że sama Dygotka dolała mu tam Eliksiru Wakacyjnych Przypadłości? Nie mógł się dotknąć. Skądś znał to uczucie. Poznał je, przypominając sobie Draco, który kiedyś spalił się na Słońcu. Przeklął głośno, patrząc na siebie. Mimo, że był czarnoskóry, to i tak było widać wielkie czerwone plamy. Szybko jednak zostawił tę sprawę w spokoju, bo zaczął myć włosy. Wychodząc z kabiny, zerknął w lustro. I dopiero wtedy się przeraził. Był cały czerwony i miał afro. Kolejne pięć minut później ubrał się w golf i długie spodnie, zakrywające ciało, a na włosy założył czapkę. Potem jeszcze włożył swoje ulubione trampki. Już miał wyjść, gdy poczuł, że w bucie miał coś… mokrego. Próbował zdjąć obuwie, jednak na darmo. I w tamtym momencie zauważył mieszankę majonezu i kleju. Ku swojej irytacji, poczuł także smród, który ostatecznie nie został zmyty z jego ciała.

Cholera – pomyślał tylko.

.*.*.*.*.*.

– Mam! – powiedziała Ramona, wchodząc do salonu. Tam czekały na nią dziewczyny. – Jesteście pewne, że nikt tu nie wejdzie?

– Och, pewnie. Ernie poszedł do biblioteki odrabiać lekcje, Dean jest w Wieży Gryffindoru, Malfoy pomaga Calvinowi pozbyć się jego wdzianka, a Zabini na pewno tu nie przyjdzie – wytłumaczyła uśmiechnięta Ginny, podając Puchonce list.

Droga Dygotko!

Niestety, nie mogę dziś do Ciebie wpaść. Wypadło mi coś innego. Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zła. Obiecuję, że w innym terminie Ci pomogę, ale dziś naprawdę nie mogę.

Diabeł

Ramona odłożyła list, śmiejąc się przy tym. Jak na razie wszystko im wychodziło. Zemsta w ich wykonaniu była idealna. Chłopcy zadarli z nieodpowiednimi osobami – to było pewne. Z wiedzą Hermiony, pomysłami Ginny, zawziętością Pansy, zdolnościami do planowania Amber i humorem Ramony nie mieli szans. Blondynka postawiła butelkę soku z dyni na stoliku i uklękła obok Ginny. Hermiona rozlała sok do czterech szklanek, klęcząc naprzeciwko czterech koleżanek – dzielił je tylko stolik, imitujący bar, a panna Granger udawała barmana. Do każdej porcji napoju dolała trochę eliksiru, a potem sprawdziła zegarek.

– Dobrze. Musicie pamiętać ile kropel eliksiru wam dolałam. – Palcem wskazała pannę Clive. – Ty masz pięć, Ginny ma cztery, Amber trzy, a Pansy dwie. Pamiętajcie o tym, to ważne.

– Dobra, to na znak pijemy razem – ogłosiła Amber. – Trzy… Czte… Ry!

Wspólnie opróżniły zawartość szklanek. Ich badanie miało na celu sprawdzić, ile kropel mogą dolać do soku Malfoya, żeby nie zasnął w Wielkiej Sali, a zdążył dojść do swojego pokoju. Tym razem ich kawał był inny – nie opierał się na wyglądzie, a na ludzkiej psychice.

Dziewczyny różnie zareagowały na sok z Eliksirem Słodkiego Snu. Pansy wypiła go i jak potem powiedziała, senność poczuła dopiero po godzinie. Amber od razu poczuła senność, choć zasnęła dopiero po upływie pół godziny. Ginny miała sytuację podobną do Krukonki, choć zaśnięcie nie zajęło jej pół godziny, a piętnaście minut. A Ramona… Ramona po wypiciu soku tylko uśmiechnęła się, a jej głowa opadła z hukiem na stolik.

.*.*.*.*.

Następnego dnia tylko jedna osoba spędzała czas z Blaisem – był nią Draco. Robił to bardzo niechętnie, gdyż smród pochodzący od Zabiniego był nie do zniesienia. Dlatego cały dzień nosił na nosie mugolski spinacz. Owszem, nos go trochę bolał, jednak po użyciu odpowiedniego zaklęcia nie czuł ani bólu, ani smrodu.

Był szczęśliwy, kiedy szedł na kolację. Dzień dobiegał końca, czas przebywania z Diabłem też, a dodatkowo wszyscy przy stole Slytherinu udostępnili im miejsce. Podczas, gdy inni gnieździli się na dwóch krańcach stołu, oni mieli cały środek dla siebie. Draco wypił szklankę soku, jak to zawsze czynił po zjedzeniu kolacji. Poczuł się dziwnie senny, chociaż była dopiero godzina dziewiętnasta. Ziewnął potężnie.

– Jestem padnięty – mruknął. Jego głos brzmiał, jakby miał katar, przez spinacz znajdujący się na nosie.

– Smoku, jest sobota.

– Wiem.

– No właśnie. Nie możesz iść spać w sobotę o DZIEWIĘTNASTEJ.

– Owszem, mogę i zaraz to uczynię – powiedział i wyszedł z Wielkiej Sali, ponownie przy tym ziewając. Zabini od razu pomyślał, że to pierwsze Halloween, którego nie spędzą na straszeniu pierwszoklasistów.

.*.*.*.

Godzinę później w pokoju Hermiony Granger panowało prawdziwe zamieszanie. Właścicielka mieszkania porównała je do bazarku w dzień targowy – wszędzie wszystkiego było pełno. Właśnie trwały przygotowania do wielkiego finału. Zemsta na Malfoyu. Najlepsze, co mogły wymyślić.

Tym razem każda z nich miała swoją rolę w planie. Ramona wraz z Pansy malowała Ginny, a Amber robiła jej fryzurę – chociaż Hermiona nazwałby to niszczeniem i puszeniem włosów.

A sama panna Granger przygotowała całą resztę. Na szczęście po pewnym czasie Pansy zainteresowała się nią, bo inaczej w życiu nie wyrobiłaby się.

.*.*.

Wybiła godzina jedenasta wieczorem, gdy drzwi do pokoju Draco Malfoya otworzyły się. Niczego nie świadomy chłopak spał, chociaż zażyty przez niego eliksir nadal działał. Nie wiedział, co działo się w jego pokoju, nie wiedział, co stanie się za chwilę, nie miał pojęcia, że to będzie jego najgorsze Halloween w życiu. A dowiedział się tego kilkanaście minut później.

Właśnie śniło mu się, że złapał znicza tuż przed nosem Pottera, gdy…

BUM! Gdy tylko huk dotarł do jego uszu, natychmiast rozchylił powieki i usiadł na łóżku. Po jego prawej stronie lewitował martwy i zakrwawiony kot. Rozbudzony blondyn od razu w ciągu sekundy wyskoczył z wyrka, stając w czymś mokrym. Przeniósł wzrok ze zwierzęcia na swoje stopy. Stał w kałuży krwi, a obok niego leżało kolejny martwy kot –również zakrwawiony. Przerażony chłopak zaczął się cofać, dopóki nie wpadł na ścianę. Nie rozumiał sytuacji, w której się znalazł, w ogóle nie potrafił myśleć. I gdy odetchnął, próbując się rozluźnić, poczuł chłód. Szybko zorientował się, że okno jest otwarte. Nie miał odwagi ruszyć się z miejsca, żeby je zamknąć. W tym momencie usłyszał donośny krzyk. Przekręcił głowę, chcąc zobaczyć, kto krzyczy. Na jego nieszczęście wtedy z szafy wybiegł potwór –dosłownie, to był potwór. Miał całą czarną twarz, czerwone włosy wyglądały, jakby piorun go trzasnął, a biała koszula nocna, w którą był ubrany, była cała we krwi – podobnie, jak jego ręce. Draco nie wytrzymał. Zaczął krzyczeć, biegnąc do drzwi. Nie zdążył ich otworzyć, przez co na nie wpadł. Wypadły z zawiasów, jednak Malfoy nie przejął się tym, tylko z krzykiem pobiegł do salonu.

Tak, udało im się. Znowu.

.*.

Kiedy dziewczyny weszły do pokoju Ślizgona, musiały bardzo uważać na to, co robiły. Chłopak nie mógł się obudzić, żeby cały plan nie poszedł na marne. Eliksir, który mu zaaplikowały, przestał działać. Podały mu go, żeby mieć pewność, że będzie spał u siebie – w końcu było Halloween i mógł mieć inne plany. A gdyby eliksir nie przestał działać, Malfoy nie obudziłby się. Dlatego nie pozostało im nic innego, niż uważać, aby nie zrobić hałasu. Gdyby chłopak nie spał, a plan zostałby zrealizowany, to… Cóż, zaśmiałby im się w twarz.

Wszystkie zrobiły co do nich należy. Amber i Ramona, które miały na sobie zaklęcie Cameleona, pomogły wejść Ginny do szafy blondyna, a Pansy wraz z Hermioną ubrudziły ketchupem koty i podłogę. Jednego z nich położyły obok łóżka, a drugiego zaczarowały tak, że lewitował w powietrzu. Następnie Pansy weszła na jedną miotłę, dwie pozostałe trzymała pod pachą i otworzyła okno, przez które wyleciała. W tym czasie Hermiona wzięła bęben i wlazła pod Pelerynę Niewidkę Harry’ego. Gdy była pewna, że wszystko jest gotowe, uderzyła  mocno w instrument.

Nie wiedziała, jakim cudem Malfoyowi zajęło dziesięć sekund, żeby stać pod ścianą, próbując się uspokoić. Po chwili Amber i Ramona otworzyły drzwi od szafy, a Ginny przebrana za seryjną morderczynię (przynajmniej w odczuciu Puchonki) wyskoczyła z mebla, śmiejąc się jak psychopata. Malfoy nie wytrzymał i wybiegł z pokoju, rozwalając przy okazji drzwi. Wtedy dziewczyny podbiegły do okna. Ginny wzięła jedną miotłę i od razu poleciała do Wieży Gryffindoru, Amber dosiadła się do Pansy, a Hermiona wraz z Ramoną wzięły ostatnią z mioteł. Gdy na niej siadały, panna Parkinson szybko posprzątała pokój kilkoma zaklęciami. Jedyne, co zostawiła, to popsute drzwi.

Resztę nocy Draco Malfoy spędził na kanapie w salonie, tępo wpatrując się sufit, gdyż bał się zasnąć. 

Czytaj dalej ➨

Przepraszam, ale musiałam wstawić tu ten GIF

Cześć, Kochani!

Wreszcie jestem z rozdziałem...

Nie jestem z niego zadowolona w 100%, ale za najgorszy nie jest. Rozdział 11 powinien pojawić się szybciej niż 10 - nie mam już prób, bo występ był wczoraj, więc mam więcej cennego czasu.

Wiecie, że ten rozdział przekracza kilka granic? 1/3 opowiadania, 40 000 słów i ponad 100 stron jest już za nami...

Pozdrawiam wszystkich serdecznie!

Feltson

Sto lat dla Hermiony, która wczoraj miała urodziny!