Rozdział 5: Sto lat niech żyje nam!

Zenit skrajnych uczuć

Rozdział 5: Sto lat niech żyje nam!

Uczucie: Zdziwienie, irytacja

Czarnoskóry chłopak leżał na łóżku i wpatrywał się w sufit. Od ponad godziny zastanawiał się nad prośbą dziewczyny. Czemu się zgodził? Nie tylko dlatego, że lubił zajmować się takimi sprawami, ale także dlatego, że uwielbiał tę dziewczynę. Zresztą, nadchodząca sobota i niedziela będzie bardzo pracowita, jak na niego. Zazwyczaj zajmował się tylko pracami domowymi i słodkim lenistwem. Jednak teraz będzie inaczej.

W tym samym czasie rudowłosa dziewczyna zastanawiała się nad współpracą, która na nią czekała. Na samą myśl o niej cieszyła się i trochę bała. Nie mogła być pewna, co z tego wszystkiego wyjdzie. Musiała jednak zaufać swojemu wspólnikowi, tak jak zrobiła to kiedyś. Bez jego pomocy cała ta akcja byłaby bezsensowna. Nie pozostało jej nic innego, jak pracować przez cały weekend.

.*.*.*.*.*.*.

W Pokoju Wspólnym Slytherinu siedziało kilka osób. Większość z nich nic nie robiła – kilku chłopców z piątego roku grało w pokera, siostry Greengrass wraz z Tracey Davids czytały magiczne pisemko modowe,  Milicenta Buldstorde i Teodor Nott odrabiali prace domowe, Vaisey z kolegami polerowali swoje miotły. W Pokoju panował spokój i  jako–taka cisza. Do czasu, kiedy Zabini nie wrócił ze śniadania.

–  Cześć wszystkim! Cześć Milicento! Cześć Greengrassówny! Cześć Davids! Cześć Vaisey! – krzyknął ucieszony. – I… cześć, Nott!

–  Czego chcesz? – zapytał cicho Teodor. Dobrze wiedział, że Blaise czegoś od niego chciał, inaczej by go nie zaczepiał.

–  Twej pomocy, Notcie–Kocie – zaczął Blaise. Następne zdanie wyszeptał konspiracyjnie, siadając obok kolegi i ignorując jego zdenerwowanie. Teodor nienawidził, gdy Zabini nazywał go Nottem–Kotem, ale każde zwrócenie mu na to uwagi sprawiało, że Blaise jeszcze chętniej używał tego określenia. – Potrzebuję eliksiru na kaca i eliksiru energetycznego. Na cito.

–  Znowu?

–  Co: znowu? Potrzebuję i koniec. – Pokreślił ostatnie słowo, klepiąc lewą dłoń prawą.

–  Dobra – westchnął po chwili – mów ile i na kiedy. – Nie miał innego wyjścia. Kiedyś odmówił Zabiniemu warzenia eliksiru, ale nie wytrzymał długo z tym postanowieniem. Blaise nie znał słowa nie i gdy tylko widział Teodora, natychmiast do niego podchodził i prosił o eliksiry. W końcu chłopak nie wytrzymał i dla świętego spokoju uwarzył mu to, co chciał. Później nie popełniał swojego błędu, chociaż kusiło go, żeby jeszcze raz spróbować.

–  Cztery kociołki eliksiru na kaca i dwa eliksiru energetycznego. Na wtorek najpóźniej. – Zabini rozsiadł się wygodniej w fotelu, oczekując na reakcję kolegi.

–  Zgłupiałeś już do reszty! Musisz ograniczyć tą Ognistą, bo tobie wyżera mózg, a mnie zabiera czas! – wydał z siebie zduszony krzyk. Zwrócił na siebie uwagę Milicenty, która właśnie robiła pracę na wróżbiarstwo.

–  To nie dla mnie, więc się uspokój – powiedział szybko Diabeł, podnosząc ręce w obronnym geście. Następnie wytłumaczył Nottowi, po co mu te eliksiry. Oczywiście, trochę było kłamstwa w tym, co powiedział, ponieważ dwa kociołki eliksiru na kaca były zarezerwowane tylko dla niego.

–  Trzeba było tak od razu! Załatw mi składniki, a uwarzę ci to jeszcze dziś.

.*.*.*.*.*.

–  A więc pomożecie mi czy nie? – spytała dziewczyna z nadzieją, patrząc w oczy koleżanek.

–  Oczywiście! Jestem pewna, że to spodoba się naszemu Ponurakowi! – odpowiedziała blondynka. Swoją wypowiedzią nawiązała do sytuacji, w której Gryfonka siedziała przy brzegu basenu i nie śmiała się z żadnego jej żartu na imprezie piżamowej. Przecież to jest NIEMOŻLIWE z jej poczuciem humoru, a Granger jednak tego dokonała.

–  Ponurak, też mi coś – mruknęła szatynka. – To, że ciągle się nie śmieje, ani nie zachowuje jak idiotka nie oznacza, że jest ponurakiem…

–  Ona nigdy się nie śmieje, ani nie zachowuje jak idiotka. Jest taka… normalna. Zbyt normalna. Potrzeba jej trochę szaleństwa!

Reszta dziewczyn potaknęła, wzdychając. 

.*.*.*.*.

Sobota była kolejnym dniem, któremu towarzyszyła piękna pogoda. Ciepłe powietrze przywitało uczniów Hogwartu. Tego dnia Hermiona siedziała cały czas w Wieży Gryffindoru. Zaniedbała swoich przyjaciół i przez to miała wyrzuty sumienia. Co ciekawe Harry i Ron nie mieli jej tego za złe. Wręcz przeciwnie, cieszyli się, że Hermiona nawiązuje nowe kontakty. Dziewczynę zdziwiła ich reakcja, ale nic nie odpowiedziała, tylko pomogła im w wypracowaniu z zaklęć.

Niedzielę szatynka również spędziła w towarzystwie swoich przyjaciół. Jak okazało się, nie zauważyli jej nieobecności tylko dlatego, że sami coś planowali. Nie chciała pytać wprost o co chodzi, ale czekała, aż sami jej się zwierzą. Niestety tak się nie stało. Mimo swojego delikatnego zawodu potrafiła dostrzec dziwne zachowanie koleżanek i kolegów z domu. Co i raz szeptali w jej obecności. Na początku pomyślała, że popada w paranoję. Starała się jednak nie zwracać na to uwagi, co wychodziło jej dobrze. W poniedziałek sytuacja nie zmieniła się na lepsze, a wręcz pogorszyła – takie zachowanie zauważyła u większej liczby osób, również tych z innych domów. Ginny natomiast chodziła dziwnie uśmiechnięta, co dodatkowo zaintrygowało dziewczynę.

–  Co cię tak cieszy? – spytała w końcu. Nie wytrzymała, ciekawość nad nią zwyciężyła. Musiała wiedzieć, o co im wszystkim chodzi.

–  Mnie? Nic. Po prostu mam dobry humor. To źle? – odpowiedziała tajemniczo rudowłosa. Hermionę nie usatysfakcjonowała ta odpowiedź, jednak nie dała tego po sobie poznać.

–  Oczywiście, że nie. Po prostu byłam ciekawa…

I tak temat się zakończył. Hermiona poszła pod salę, w której odbywały się lekcje starożytnych runów. Kolejna zagadka zaczęła zajmować jej myśli i choć wiedziała, że dobry humor przyjaciółki nie powinien jej dziwić, gdyż Ginny z natury była osobą radosną, to jednak to dziwne uczucie nadal ją nękało.

We wtorek Hermiona odkryła nurtującą ją tajemnicę.

.*.*.*.

Panna Granger swój dzień zaczęła od śniadania w Wielkiej Sali. Była dziwnie niewyspana i dlatego nalała sobie kubek kawy. Ron pochwalił ją, że nareszcie wyrobiła swój gust kulinarny, na co dziewczyna zmierzyła go morderczym spojrzeniem. Chłopak uśmiechnął się przepraszająco, a Hermiona dokończyła śniadanie oraz kawę. Nie lubiła tego napoju i nawet nie próbowała tego ukryć. Ron natomiast był w pewien sposób od niej uzależniony. Uwielbiał ją pić, kochał jej smak – między innymi dlatego nie rozumiał, jakim cudem Hermiona jej nie znosiła.

Przez wszystkie lekcje siedziała spokojnie i tak jak zwykle zgłaszała się, choć niemal cały czas zastanawiała się, czy przyjaciele o niej zapomnieli…  Nie, to przecież niemożliwe. W końcu to jej przyjaciele, nie mogli tak po prostu zapomnieć!

Po obiedzie i skończonych zajęciach chciała wrócić do swojego dormitorium i w spokoju odrobić prace domowe. Jednak zapomnieli. Była zła – w końcu kto by nie był? I kiedy myślała nad przemową, którą poczęstuje ich następnego dnia, spotkała Ginny.

–  Hermiona? Szukałam cię – zaczęła ruda z delikatnym uśmiechem.

–  O, cześć. Czemu mnie szukałaś? – odpowiedziała sucho, jednak panna Weasley nie przejęła się tym.

–  Pomożesz mi? – spytała z błagalnym błyskiem w oku.

–  Pewnie, w końcu od tego są przyjaciele. – Szatynka niechętnie ruszyła z przyjaciółką. Wolałaby być w tamtym momencie sama, jednak grała za zwłokę, bo może jednak nie zapomnieli…? Rudowłosa zaprowadziła dziewczynę do swojego dormitorium. Podeszła do biurka i chwyciła jakąś książkę. Następnie wyznała przyjaciółce, o co jej chodzi.

–  Nie wiem jak napisać to wypracowanie. – Podała podręcznik Hermionie.

–  Hmmm… To nie jest aż takie trudne, jak się wydaje. Daj mi pióro i pergamin.

Panna Granger jeszcze raz przeczytała temat pracy domowej Ginny. Animagia – wady i zalety. Szatynka przypomniała sobie potrzebny materiał niemal natychmiast. Zaczęła pisać i przy okazji wszystko tłumaczyła pannie Weasley. 

–  Proszę. – Po pewnym czasie podała pergamin dziewczynie. – Pamiętaj tylko, żeby przepisać to na czysto, bo inaczej obie będziemy miały problemy. – Wstała i wzięła swoją torbę.

–  Gdzie ty się wybierasz? – spytała Ginny. – Przecież nie zaciągnęłam cię tu tylko dlatego, że potrzebowałam pomocy! – Podeszła do szafy, otworzyła ją i wzięła coś do ręki. – Wszystkiego najlepszego, kochana! – Przytuliła się do Hermiony, której zmiękło serce. Złość, którą czuła, całkowicie minęła. – Życzę ci dużo zdrowia, szczęścia, pomyślności, wielkiej miłości, cudownych przyjaciół. – Po tych słowach zaśmiała się. – Co ja gadam? Przecież jestem cudowna… –  dodała żartobliwie. – Życzę ci także spełnienia marzeń i wszystkiego czego sobie tylko zapragniesz. – Pocałowała ją w policzek i podała prezent.

–  Dziękuję – powiedziała Hermiona i rozdarła papier. – Czy to…

–  Tak. To są ciuchy, w których będziesz wyglądać olśniewająco.

–  Gdzie ja to założę? – zdziwiła się. Nigdy nie chodziła w sukienkach, ostatni raz była w jednej na ślubie Billa i Fleur.

–  Nie wiem, musisz kombinować. – Ginny wzruszyła ramionami.

–  Ginny, ta sukienka jest piękna, ale niepraktyczna. I te szpilki… To nie mój styl – wyznała panna Granger oglądając prezenty, które dostała.

W paczce znajdowała się sukienka, sięgająca do połowy ud. Miała kolor biały i była na bardzo cienkich, niemal niewidocznych ramiączkach. Do talii, góra sukienki wyglądała na sztywną, choć w rzeczywistości tak nie było. Od talii spódnica wykonana była z bardzo delikatnego, prześwitującego materiału. Było go na tyle dużo, że nie widać było nóg, ale delikatność została zachowana. W paczce znajdowały się także białe buty z czarną podeszwą na sześciocentymetrowym obcasie.

–  Wiedziałam, że ci się spodobają – stwierdziła ruda z dumą w głosie. – Ale chyba jeszcze nie spojrzałaś, co masz jeszcze w tym cudownym pudełku. –  Panna Granger zdziwiła się. Dostała sukienkę i buty, które z pewnością nie były tanie, a Ginny dała jej coś jeszcze. Tym czymś okazała się być kosmetyczka po brzegi wypełniona kosmetykami. Tusze, błyszczyki, szminki, cienie do powiek i wiele innych. Hermiona była w szoku. Ginny dobrze wiedziała, że nie będzie tego używać, jednak stwierdziła, że każda kobieta musi mieć własną kosmetyczkę. Nawet, jeśli się nie maluje.

–  Wiesz, że ja tego nie użyję, prawda? – spytała niepewnie.

–  Wiem, ale mimo wszystko, chcę, żebyś to miała. Tak na wszelki wypadek. – Ginny uśmiechnęła się. – A teraz sprawię, że będziesz wyglądała jak bogini.

–  A po co? – zapytała panna Granger.

–  Chcę ci uświadomić, że możesz wyglądać lepiej, niż połowa Hogwartu. – Chwyciła szczotkę. – A poza tym założyłam się z Ramoną, czy dasz się w to ubrać. Już ja jej pokażę! 

Dwie godziny później Hermiona była gotowa. Dzięki Ginny wyglądała jak anioł. Dosłownie. Sukienka i buty, które dostała idealnie na nią pasowały. Bardzo ładnie kontrastowały z opalenizną, której dorobiła się w Australii. Jej makijaż był ledwie dostrzegalny i podkreślał jej urodę. Na włosy rzucono jej kilka zaklęć, przez co opadały na plecy miękkimi falami. Dziewczyna nadal nie rozumiała, dlaczego przyjaciółka ją tak wystroiła, ale nie sprzeciwiała się jej. Rudowłosa wymyśliła sobie, że musi pokazać Hermionę Ramonie, Amber i Pansy, gdyż, jak to określiła, kopary im opadną aż na parter, a szczególnie Ramonie. Gdy dotarły do portretu Cichej Charlotte – obrazu pilnującego Wieży Prefektów – rudowłosa jeszcze poprawiła kosmyk włosów przyjaciółce.

–  Wyglądasz bosko – powtórzyła.

–  Wiem, mówiłaś mi to już kilkanaście razy – mruknęła panna Granger. – Przyjaźń i nauka – zwróciła się do Charlotte. W odpowiedzi kobieta z portretu pokiwała głową. – Jak to hasło się nie zgadza? To niemożliwe…

Ginny podeszła do obrazu i w miejscu, gdzie znajdowało się ucho szepnęła: Niezła biba. Charlotte ustąpiła. Hasło zostało zmienione przez Pansy, o czym Hermiona nie została poinformowana.

–  Jak to jest, że ty znasz hasło, a ja nie? – powiedziała Hermiona, wchodząc do salonu skąpanego w ciemności. – Chyba spędzasz tu za dużo czasu…

–  NIESPODZIANKA! – krzyknęły osoby znajdujące się w pomieszczeniu, w tym samym czasie włączając światło.

Hermiona stała jak wryta. Jednak nie zapomnieli o niej i jej urodzinach. Już myślała, że Harry z Ronem byli tak zajęci swoją tajemnicą, że nie pamiętają o niej. Pomyliła się. Na stoliku stał duży tort ze świeczkami w kształcie cyfry "19". Cały salon wyglądał całkiem inaczej – wszędzie było pełno balonów, serpentyn i innych dekoracji. Jak się później okazało, Ginny musiała grać na zwłokę, żeby mieli czas to wszystko przygotować. 

–  STO LAT, STO LAT, NIECH ŻYJE, ŻYJE NAM – goście zaczęli śpiewać chórem. – STO LAT, STO LAT, NIECH ŻYJE, ŻYJE NAM. JESZCZE RAZ, JESZCZE RAZ, NIECH ŻYJE, ŻYJE NAM. NIECH ŻYJE NAM! A kto? HERMIONA! – Piosenkę zakończyły oklaski.

Mimo, że Hermiona była w tej chwili szczęśliwa, to nie potrafiła się uśmiechnąć. To było silniejsze od niej. Próbowała unieść kąciki ust, ale jedyne, co jej wyszło, to wymuszony półuśmieszek. Następne dziesięć minut przyjmowała życzenia i prezenty od koleżanek i kolegów z Gryffindoru i Gwardii Dumbledore’a.  Największą paczkę podarowali jej Harry i Ron. Panna Granger była ciekawa, co to jest, jednak postanowiła, że wszystkie prezenty obejrzy po imprezie. Gdy wszyscy już jej złożyli życzenia i zjedli tort, Ginny zabrała głos:

–  Dobra, zmieniamy ciuchy – powiedziała i przetransmutowała swoje ubranie w ładną, zieloną sukienkę za kolano. Inni goście postąpili tak samo jak ona. Hermiona nie rozumiała tej sytuacji.

–  Twoje urodziny są połączone z imprezą szkolną – wytłumaczyła jej Lavender. W tym czasie rudowłosa podbiegła do portretu i uchyliła go.

–  Wbijajcie – powiedziała.

Do salonu weszli Blaise Zabini, Draco Malfoy, Pansy Parkinson oraz duża część Slytherinu. Zaraz za nimi weszli jacyś Krukoni i Puchoni. Pansy niemal od razu podeszła do panny Granger i złożyła jej życzenia. Przeprosiła, że jej nie było wcześniej, ale miała pewne rzeczy do załatwienia. Jak się okazało, poszła po kolegów i koleżanki ze Slytherinu.

–  Macie? – spytała Ginny. Goście uśmiechnęli się i z kieszeni wyjęli zmniejszone butelki Ognistej Whisky. Następnie powiększyli je i postawili na stoliku.

–  Boże… Skąd wy to wszystko macie? – zapytała Hermiona z jawnym szokiem wymalowanym na twarzy. Rozglądała się po salonie, wszędzie było wszystkiego pełno.

–  Carver jest naszym bogiem – powiedział Blaise. – Wysłał list do starszego brata, żeby nam przysłał kilka butelek, więc mamy. A, Cegiełko – zwrócił się do dziewczyny – Ravenclaw zaraz przyniesie dodatkowe flaszki, Nott pobiegł po eliksiry, a Ramona z tą drugą…

–  … Amber – przerwała mu panna Weasley, przewracając oczami. 

–  No, z Amber poszły do skrzatów, żeby im powiedzieć, że już mogą znosić to jedzenie. – Kiwnął, po czym poszedł do Draco, który majstrował przy magicznym radiu. To on zajmował się muzyką, na której znał się całkiem dobrze.

–  Doskonale. Myślę, że o niczym nie zapomnieliśmy… –  szepnęła zadowolona.

–  A macie zgodę McGonagall? – zaciekawiła się panna Granger.

–  Oczywiście, już dawno. Za kogo nas masz? Za jakichś łamaczy prawa? Pfff… – zaśmiał się Zabini z daleka. Gdy zobaczył mordercze spojrzenie dziewczyny, szybko się uspokoił.

.*.*.

Trzy godziny później impreza rozkręciła się. Muzyka grała, chłopaki pili, dziewczyny plotkowały, a wiele osób bawiło się na parkiecie. Hermiona siedziała obok Parvati i Lavender i przysłuchiwała się ich zażartej dyskusji o paznokciach. Po pewnym czasie miała już dość, więc odeszła.

Ginny tańczyła z Harrym, a Ron pił z Seamusem i Deanem. Kiedy jej przyjaciele tak się zmienili? Nie miała pojęcia… Oczywiście, dorośli, ale pijący Ron i tańczący Harry? To nie mieściło jej się w głowie. W dodatku z każdym z nich zatańczyła kilka razy, a to naprawdę było dziwne... Podeszła do stolika, gdzie stało wiele butelek Ognistej Whisky i kilka kartonów soków – w większości pomarańczowych. Chwyciła jeden z nich i nalała sobie trochę soku do szklanki. Potem znalazła sobie wolny fotel i usiadła w nim. Ze spokojem obserwowała, jak inni tańczą.

–  I jak się bawisz? – usłyszała głos swojego przyjaciela.

–  Dobrze. Czemu pytasz? – Spojrzała na Harry’ego. Piosenka, do której tańczył z Ginny dobiegła końca, dlatego chłopak postanowił podejść do samotnej przyjaciółki.

–  Bo siedzisz tutaj tak sama i pijesz sok pomarańczowy, zamiast się bawić – stwierdził, siadając w fotelu obok. – Ja też nie lubię się bawić, ale od czasu do czasu nikomu to nie zaszkodzi.

–  Przecież wiesz, że nie umiem się bawić. I tak wielkim sukcesem dla mnie jest to, że nie płaczę. – Popatrzyła na Harry’ego. – Jestem dumna, że Quidditch mi to dał. Nadal tęsknię za wszystkimi. Za Lupinem, za Tonks, nawet za Snapem, czy McLaggenem.

–  Ja też… Ale jeśli chcesz, to wpiszę cię do drużyny. Widziałem jak grasz, jesteś genialna – zaproponował Potter. To co powiedział było szczerą prawdą, a chciał dla swojej przyjaciółki jak najlepiej. Była dla niego siostrą, którą zawsze chciał mieć. – Nawet z Ronem kupiliśmy ci własną miotłę, bo mamy nadzieję, że…

–  To dlatego ta paczka była duża!– Zrozumiała. – Bardzo wam dziękuję, ale… nie będę grała w drużynie, przykro mi, Harry. – Wygładziła swoją białą sukienkę. – Nie podołam presji, zestresuję się i nie będę grała tak, jak ty byś chciał.  

– Bujda, Hermiono. Ty jesteś we wszystkim najlepsza i ze wszystkim sobie poradzisz.

–  Harry, chodź tu na chwilę! – krzyknął Ron. – Wytłumacz tym matołom, o co mi chodzi!

–  Dobra, już idę! – odpowiedział czarnowłosy. – A ty – zwrócił się do dziewczyny – przemyśl swoją decyzję. Wiem, że byś sobie poradziła.

Dziewczyna odprowadziła go wzrokiem. Wiedziała, że Harry chciał dla niej jak najlepiej. Była świadoma tego, że sądził, że skoro sport wyleczył ją z płaczu, to także pomoże jej się podnieść. Jednak Hermiona czuła, że gdyby tak było, to efekty już byłoby widać. Niestety, Quidditch więcej jej nie pomoże, sama będzie musiała się z tym zmierzyć. Z takim postanowieniem chciała wrócić do swojego pokoju. Minęła wiele tańczących par i ludzi stojących na schodach.

Tak, jakby nie można było gdzie indziej stać – pomyślała z przekąsem. Jak się okazało na korytarzyku prowadzącym do sypialni znajdowało się kilkanaście osób. Z tego powodu trudno jej było dotrzeć do drzwi, a gdy jej już się udało, to musiała natrafić na Ginny.

–  Gdzie ty idziesz? – spytała ją ruda.

–  Eee… Do toalety – wyjąkała szatynka złapana na gorącym uczynku. – A, mogę wiedzieć, ile jeszcze będzie trwała ta impreza?

–  No nie wiem… Zależy – stwierdziła Ginny. – A coś się stało?

–  Bo widzisz… Jest tydzień roboczy. Jutro są lekcje, a niektórzy są tak pijani, że do piątku się nie wyleczą z kaca – wytłumaczyła panna Granger, patrząc z niesmakiem na jakiegoś Krukona, który szedł w stronę schodów przytulony do ściany z głupim uśmiechem.

–  Spokojnie, mamy eliksir energetyczny i na kaca. Poradzimy sobie. – Siostra Rona uśmiechnęła się. – A ciebie widzę za chwilę na dole, bo jak nie, to sama cię tam wywlokę – dodała i poszła.

Hermiona szybko weszła do pokoju. Sprawdziła godzinę – za kilka minut zaczynie się nowa doba, a ona nie może jeszcze iść spać. Rano będzie musiała załatwić sobie fiolkę eliksiru energetycznego, o którym mówiła Ruda, bo inaczej nawet obrzydliwa kawa jej nie pomoże. Zamiast wejść do łazienki, podeszła do kufra i zaczęła w nim grzebać. W większości znajdowały się tam książki, chociaż Hermiona trzymała tam też album ze zdjęciami z dzieciństwa – na wielu fotografiach znajdowali się jej rodzice. W końcu znalazła swoją ulubioną książkę – Historię Hogwartu – i zmieniła szpilki na białe balerinki, których używała dość rzadko. Wyszła z pokoju i zeszła do salonu. Ponownie usiadła w swoim fotelu, poprzednio idąc do niego tak, aby Ginny ją zobaczyła. Następnie otworzyła lekturę na swoim ulubionym rozdziale i zaczęła czytać.

Rozdział 15

Legendarne Miejsca w Hogwarcie

Jak powszechnie wiadomo, Hogwart jest bardzo tajemniczą szkołą, kryjącą wiele sekretów. Przez tysiąc lat wiele zdolnych czarownic i czarodziei zdołało odkryć część z nich, choć z pewnością nie wszystkie. Sprawa tychże sekretów jest o tyle ciekawa, że praktycznie wszystkie pozostawili nam czterej założyciele Hogwartu. Zdecydowanie najważniejszym odkryciem jest znalezienie w 1689 roku Pokoju Życzeń. Dokonał tego Vincent Hathaway – syn ówczesnego ministra magii, Rudolpha Hathawaya. Stwierdził, że pomógł mu wtedy „Zbiór legend Darwina Shallowa”. Przejęty odkryciem minister Hathaway powołał grupę o szlachetnej nazwie „Odkrywców Sekretów”, potocznie nazywanej OSem, a jej członków OSami. Zadaniem grupy było dokładne przeanalizowanie legend, jak i odkrycie innych ukrytych miejsc w Hogwarcie. Tak więc do roku 1692 „Odkrywcy Sekretów” studiowali księgę autorstwa Darwina Shallowa, co pozwoliło im ustalić, że takich ukrytych miejsc zostało zaledwie pięć. Dumni ze swojego sukcesu członkowie stowarzyszenia niemal natychmiast zaczęli poszukiwania. W ciągu przerwy letniej codziennie przeszukiwali Hogwart i Błonia, jednak wynik badań okazał się być negatywny. Dlatego pięć ukrytych miejsc nazwano symbolicznie Pięcioma Legendarnymi Miejscami w Hogwarcie. Do tej pory nie odkryto żadnego z nich. Poniżej spisano wszystkie informacje, które zdołano wyłowić ze „Zbioru legend Darwina Shallowa”.

Komnata Tajemnic

Legenda głosi, że Komnatę Tajemnic wybudował sam Salazar Slytherin. Wydarzenie to miało mieć miejsce po ucieczce, spowodowanej kłótnią z innymi założycielami Hogwartu. Spór dotyczył czarodziei mugolskiego pochodzenia. Slytherin podkreślał, że chce uczyć wyłącznie czystokrwistych  czarodziei, jednak Gryffindor, Ravenclaw i Hufflepuff nie podzielali jego zdania. Według legendy Komnata Tajemnic skrywa stwora posłusznego jedynie dziedzicowi Slytherina. Jego zadaniem ma być pozbawienie życia każdego czarodzieja mugolskiego pochodzenia.

Druga Strona Jeziora

Wielu czarodziei podchodziło do próby dostania się na Drugą Stronę Jeziora znajdującego się na błoniach szkoły – bezskutecznie. Jak dotąd każda próba kończyła się niepowodzeniem, a w skrajnych przypadkach śmiercią. W 1765 roku Rafael Dull wraz ze swoim przyjacielem Dominikiem Bitternem próbowali przelecieć na miotłach przez Zakazany Las. Do tej pory nie znaleziono ich ciał. Dlatego też inni próbowali dostać się tam przepływając jezioro, ale za każdym razem przeszkadzała w tym ściana skalna. Wielu z nich próbowało zaklęcia Bombarda, jednak nie zadziałało.

Wielka Biblioteka Założycieli Hogwartu

Wielka Biblioteka Założycieli Hogwartu podobno zawiera nie tylko książki należące do założycieli, ale także ich prywatne rzeczy czy ich zapiski. Jej znalezienie miałoby bardzo pozytywny wpływ na naszą wiedzę o Hogwarcie. Niestety, z legend niewiele wiemy o tym miejscu. Darwin Shallow sam niewiele wiedział na temat tego miejsca.

Wyspa Zakochanych

Według legend Wyspa Zakochanych znajduje się przy prawym brzegu jeziora znajdującego się na Błoniach szkoły. Podobno została kilkakrotnie odkryta, jednak nie ma na to niepodważalnych dowodów. ”Legenda o znikającym brzegu” wspomina o tym, że Wyspa ukazuje się tylko osobom zakochanym. Jest ona tak zaczarowana, że panuje tam wieczne lato, a na niej rośnie największa na świecie płacząca wierzba. Wyspa Zakochanych prawdopodobnie została stworzona przez zakochanych w sobie Godryka Gryffindora i Rowenę Ravenclaw, co zgadzało by się z Historią Hogwartu – m.in. potwierdza to fakt, że Wieża Gryffindoru i Ravenclawu znajdują się blisko siebie.

Szkółka Merlina

Jak powszechnie wiadomo Godryk Gryffindor, Rowena Ravenclaw, Helga Hufflepuff oraz Salazar Slytherin uwielbiali i szanowali Merlina. To on zainspirował ich do założenia własnej szkoły czarodziejskiej. Na pamiątkę budynek szkoły stoi na miejscu Szkółki Merlina, która według wielu źródeł znajduje się pod ziemią. Mimo to, nigdy nie potwierdzono, że znajduje się ona na terenie Hogwartu.

Hermiona czytając ten rozdział, miała przyjemne ciarki, które zawsze jej towarzyszyły przy studiowaniu tego tekstu. Bardzo chciała odkryć chociaż jedno z tych miejsc. Oczywiście, była w Komnacie Tajemnic, ale to dla niej za mało. Zdecydowanie chciała więcej. Czuła, że to niemal niemożliwe, ale nikt nie może zabronić jej marzyć. To była jej ostatnia myśl, zanim zasnęła w fotelu.

.*.

Następnego dnia dziewczynę obudziło wschodzące słońce. Początkowo nie chciała otworzyć oczu, jednak musiała to zrobić. Rozchyliła powieki i zmieniła pozycję na wygodniejszą. Kark bolał ją niemiłosiernie, gdyż spanie na fotelu nie jest ani wygodne, ani zalecane. Hermiona rozejrzała się po salonie, masując przy tym obolałe miejsce.

Gdy zobaczyła śpiących na podłodze uczniów, niemal natychmiast stwierdziła, że miała szczęście. Ślizgoni leżeli na podłodze przy schodach, a w dłoniach wciąż trzymali butelki z niedopitą Ognistą Whisky. Koleżanki z Gryffindoru siedziały oparte o ścianę, a niedaleko nich spały dziewczyny z Ravenclawu. Puchoni zajęli kanapę, a ponieważ było ich wielu, spali sobie na kolanach. Panna Granger wstała i poszła do swojego pokoju, żeby się odświeżyć. Wyraźnie czuła się niewyspana, więc w duchu zaczęła dziękować Ginny, że pomyślała z Zabinim o eliksirze energetycznym.

Szybko się umyła i ubrała w szatę szkolną. Do torby spakowała wszystkie książki, które były jej potrzebne. Szybko sprawdziła godzinę – było kilka minut po siódmej. Postanowiła, że musi obudzić kolegów i koleżanki z innych domów. Wyszła ze swojego pokoju, zamknęła drzwi i niemal natychmiast zaczęła krzyczeć.

–  Ludzie, wstawać! Halo, wstajemy! – budziła ich. – Wstajemy, trzeba się uczyć! – wrzeszczała w salonie, by następnie pójść na piętro chłopaków. – Wstawać!

Potem wróciła do salonu i szybko znalazła pudełko z eliksirami. Ten koloru czerwonego był energetyczny, a niebieski - na kaca. Panna Granger stanęła przy wyjściu z Wieży Prefektów. Gdy ktoś wychodził, dawała mu eliksiry. Gdy wszyscy, którzy się obudzili, wyszli, Hermiona zaczęła budzić pozostałych ludzi. Wszystko szło gładko, dopóki nie doszła do Zabiniego i Malfoya. Najpierw zaczęła delikatnie szturchać Blaise’a. Gdy ten rozchylił powieki, dziewczyna pokazała mu fiolkę z niebieskim eliksirem.

–  Oj, oj, oj, oj… –  wyjąkał chłopak, wyciągając rękę ku szkiełku. Jednak szatynka zabrała je poza jego zasięg. – Co ja zrobiłem…?

–  Mógłbyś czasem gadać do rzeczy – stwierdziła Gryfonka szturchając blondyna. – Malfoy, wstawaj, nie będę się z tobą cackać – rzekła niezbyt miłym tonem.

–  Taaaa mamooo… –  mruknął Draco, próbując całkowicie otworzyć oczy. Nie był świadom tego, że to Hermiona go budzi.

–  Granger, daj mi to… –  próbował negocjować Diabeł. Jednak, gdy to mu nie wyszło, spróbował ją oczarować, co także nie poskutkowało. – Oj, co to za blask uderzył mnie z twojej strony? – wyjąkał, grając przy tym romantyka. Która dziewczyna nie leci na romantyka? Nie znał takiej.

–  Zabini, słońce świeci za oknem, które jest za mną – wyjaśniła mu. – Wystarczyło powiedzieć proszę, a sprawa byłaby załatwiona.

–  Wiedziałem – skłamał, gdy wypił eliksir. – Tego mi było trzeba – przyznał z uśmiechem, gdyż poczuł się o niebo lepiej.

–  Chciałam ci podziękować. Miło mi, że zorganizowałeś imprezę poniekąd na moją cześć.

–  Nie ma za co. To Cegiełce musisz podziękować, a nie mi. To ona to wszystko wymyśliła – wyznał, po czym sam zaczął budzić swojego kumpla.

W tym czasie Hermiona wzięła torbę i poszła na śniadanie do Wielkiej Sali. Towarzyszyło jej dziwne uczucie… sympatii? Tak, poczuła sympatię do Zabiniego. Zdziwiło ją to tym bardziej, że nie znała go zbyt dobrze, a w dodatku był Ślizgonem. Mimo to, wiedziała, że Blaise był bardzo ciekawą i zabawną postacią, którą lubi każdy, kto zna ją lepiej.

Czytaj dalej ➨

____________________

Cześć!

Kolejny rozdział już za nami. Jak Wam się spodobał? Piszcie w komentarzach!

Cóż, teraz zacznie się "akcja główna", czyli wypełnione akcją rozdziały. W końcu pojawi się uczciwe Dramione. Nie mogę wiele zdradzić, ale szósty rozdział będzie ciekawy - obiecuję! Niestety, będzie także dłuższy, niż poprzednie, dlatego nie pojawi się tak szybko, jak poprzednie.

Chciałabym także podziękować za takie duże zainteresowanie miniaturką "Serce chce, czego chce". W ciągu (zaledwie) 9 dni wbiliście na niej 200 wyświetleń. Póki co to rekord tego bloga - serdecznie dziękuję!

Feltson

Ps. Wszystkiego najlepszego dla Harry'ego, Neville'a i królowej Rowling! 

Sto lat niech żyją nam!