Rozdział 1: Konsekwencje kolejnego kawału George'a Weasleya

Zenit skrajnych uczuć

Rozdział 1: Konsekwencje kolejnego kawału George'a Weasleya

Uczucie: Zdziwienie, zażenowanie

Stała na Błoniach Hogwartu w pięknej, jasnoróżowej sukience. Delikatny wiatr bawił się materiałem, a ona patrzyła w górę. Dzięki zachodzącemu słońcu kłęby chmur w dziwnych kształtach przybrały pomarańczowy kolor. Nagle poczuła czyjeś dłonie na swojej talii. Zamknęła oczy i głęboko wciągnęła powietrze nosem.

– To ty… – stwierdziła, poznając go po zapachu perfum.

– Tak, to ja – usłyszała głos, którego tak unikała.

– Odejdź – szepnęła, gdy poczuła pierwszą samotną łzę na policzku. – Odejdź, jak przedtem.

– Nie mogę… I nie chcę.

Nie odpowiedziała. Zachowywała się, jakby nadal była sama. Mało już wylała łez? Ranił ją wiele razy, a ona zawsze mu wybaczała, choć nie powinna. Miłość za każdym razem zwyciężała i tylko dlatego dawała im kolejne sposobności na bycie razem.

– Ostatnia szansa, o nic więcej nie proszę. Spójrz. – Otworzyła oczy na jego polecenie. Chmury ułożyły się w znak wieczności. – To chyba dobrze wró…

– Aaaa! – Tym razem otworzyła swoje prawdziwe oczy. Sen, to był tylko sen. Cóż, to było zbyt piękne i romantyczne, by było prawdziwe. Takie rzeczy nie dzieją się naprawdę, co nie oznaczało, że marzenie senne nie było przyjemne.

– Co się drzesz? – zwróciła swój zachrypnięty głos do niezwykle wrednej osoby potocznie zwanej Ginny, która właśnie się ubierała. – Uspokój się – mruknęła, przytulając poduszkę.

– Lepiej się zbieraj, bo... – Efektownie przerwała, by spojrzeć na zegarek. – ...za sześć minut odjeżdża Hogwart Ekspres. CHŁOPAKI, WSTAWAĆ, UBIERAĆ SIĘ, MIGIEM! – krzyczała panna Weasley. W tym czasie Hermiona zaczęła się ubierać, nie patrząc, co zakłada. Przekleństwa z sąsiedniego pokoju uświadomiły jej, że Harry i Ron też już nie śpią.

Gdy zostały im zaledwie cztery cenne minuty, czworo nastolatków wybiegło z dwóch pokoi w tym samym czasie. Kufry, które trzymali w rękach, uniemożliwiały im szybkie ewakuowanie się z Nory. Przepychali się na schodach, by przy drzwiach wyjściowych minąć zdziwioną panią Weasley. Na jej twarzy było wymalowane nieme pytanie „Co się tu dzieje?”, na które, niestety, nie otrzymała odpowiedzi. Zrozumiała sytuację dopiero, gdy spojrzała na zegarek.

– Trzy minuty – usłyszała głos męża.

– Dadzą radę, zdążą – stwierdziła patrząc na czwórkę uczniów biegnących do punktu aportacyjnego. Na samym początku była Ginny, a zaraz za nią gęsiego Hermiona, Ron i Harry. Gdy dotarli na miejsce, za pomocą teleportacji łącznej znaleźli się na peronie 9¾. Wpadli na kilku rodziców, ale wcale się tym nie przejęli, tylko zaczęli przedzierać się w tłumie. Zabrakło im dziesięć metrów do celu, gdy do ich uszu dotarł dźwięk gwizdka, a pociąg ruszył.

– Hej! – zawołał Neville w otwartych drzwiach pojazdu, gdy zobaczył Gryfonów. – Wrzucajcie swoje bagaże, szybko!

Nie trzeba było im dwa razy powtarzać. Pierwsza kufra pozbyła się Ginny, a potem Harry. Oni mieli dosyć łatwo, gdyż pociąg jechał wolno. Potem wsiadł Ron. Wskakując do pociągu uderzył się w czoło o górną futrynę drzwi, ale nie zwrócił na to większej uwagi, tylko pomógł Hermionie. Ona została jako ostatnia, ponieważ najlepiej opanowała sztukę teleportacji. Gdyby nie udało jej się wskoczyć do pojazdu, zawsze mogłaby teleportować się do Hogsmeade i stamtąd spokojnie pójść do szkoły. Ron wciągnął ją w ostatniej chwili, gdyż peron się skończył. Byli bardzo zdyszani, a obok nich leżały porozrzucane kufry.

– Nigdy… więcej… – wyrzuciła z siebie Hermiona, nie mogąc unormować oddechu. – Dzięki… Neville…

– Nie ma sprawy – uśmiechnął się. – To ja lecę – dodał i odszedł.

Jeszcze chwilę zostali na swoich miejscach, by choć troszkę odpocząć.

– Chodźcie, może znajdziemy jakiś wolny przedział – Ginny przerwała ciszę. Wzięła swój kufer i ruszyła przodem, a zaraz za nią reszta.

Uczniowie w pierwszym wagonie odprowadzili ich dziwnymi spojrzeniami, ale ci nie przejmowali się tym i szli dalej. W drugim wagonie do spojrzeń doszły szepty, ale Harry i reszta ponownie to zignorowali. Jak na ironię wszystkie przedziały były zajęte, ale powiadają, że do trzech razy sztuka. Trzeci wagon, w którym szukali „szczęścia” miał numer siódmy, a okazał się być niezwykle pechowym. Do spojrzeń i szeptów dołączyły chichoty, ale nastolatkowie znów pozostali wobec tego obojętni. A przynajmniej chcieli.

– Co to za pochód clownów? – usłyszeli i obrócili się o sto osiemdziesiąt stopni w tym samym czasie. – A, to wy. Niewiele się pomyliłem.

Przed nimi stał Draco Malfoy. Jego głos obudził ich skuteczniej, niż naginanie czasoprzestrzeni, aby tylko zdążyć na pociąg. Jego wzrok wędrował po ich ubraniach, a usta były, mimowolnie oczywiście, wykrzywione z obrzydzenia.

– Kupcie czasem magazyn modowy, albo wynajmijcie stylistkę – mruknął z kpiną. Zdziwieni Gryfoni spojrzeli po sobie.

– George… – powiedzieli zgodnie.

Poprzedniego dnia odwiedził ich wspomniany George – brat Rona. Mimo, że jego bliźniak zginął i bardzo za nim tęsknił, zachowywał się jak dawniej. Żartował czasem, że jeśli chce się spotkać Fredem, to idzie do lustra. Aby uczcić śmierć swojego brata, pracował całe wakacje nad projektami wymyślonymi przez jego bliźniaka oraz częściej robił kawały. Jego ostatnimi ofiarami byli Hermiona, Harry, Ron oraz Ginny. Jak już wiadomo, odwiedził ich poprzedniego dnia, gdy się pakowali. Mimo, że w pokojach mieli duży bałagan, to on zrobił im jeszcze większy – ba, wyłączył im budziki, jak szybko się domyślili i wymieszał im wszystkie ubrania.

Ich wygląd był obrazem nędzy i rozpaczy w podwójnym zestawie. Musieli przyznać Malfoyowi rację – rzeczywiście wyglądali, jakby właśnie wybiegli z cyrku. Ginny, która stała za swoimi starszymi przyjaciółmi, prawdopodobnie wyglądała najnormalniej. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie rozwiane włosy i… stary podkoszulek Charlie’ego ubrudzony smoczymi glutami. Pierwsze miejsce obroniła czarnymi leginsami i (kiedyś) białymi trampkami. Drugie miejsce zajęła Hermiona. Podobnie jak zwyciężczyni miała rozwiane włosy – tyle, że panna Granger miała naturalne puszyste włosy, co skończyło się tym, że wyglądały jak na eliksirach w szóstej klasie, kiedy jej mikstura wybuchła. Niebieska koszula w kratę była źle zapięta, a czarna ołówkowa spódnica w połączeniu z sandałkami wyglądała… Cóż, krótko mówiąc, wyglądała koszmarnie. Na brąz zasłużył Harry. Też „postawił” na sandały, tyle, że wzbogacił je w zielone bawełniane skarpety. Do tego miał na sobie jasne, przycięte spodnie i jeden z kasztanowych swetrów Rona. Biorąc pod uwagę, że pasował na niego, ustalił, że był z czasów piątej klasy. Za podium był Ron. Zdecydowanie zasłużył na czwarte miejsce, choć gdyby była możliwość ocenienia go niżej, to z pewnością tak by się stało. Założył na siebie zielony T–Shirt, który jeszcze w tamtym roku pasował jak ulał, ale wtedy był o kilka cali niższy. Na czubku nosa znajdował się pryszcz–gigant, o którym jeszcze nie wiedział. Na stopach miał adidasy – jeden biały, drugi niebieski. Jednak miały wspólną cechę – pasowały tylko na lewą stopę. A spodnie… Na widok spodni, które miał na sobie, Ginny zaczęła drgać dolna warga, a oczy, niemal niewidocznie, zaszkliły się.

Dlatego nie mogłem się w nie wcisnąć – pomyślał, gdy spojrzał na ulubione jeansy siostry zdobiące jego tyłek. Zaginęły dzień temu, ale właśnie zostały znalezione…  Chciał coś powiedzieć, wytłumaczyć się, ale wyprzedziła go rudowłosa dziewczyna.

– Zatrzymaj je sobie, już ich nie chcę. Fuu… – skomentowała sytuację. – Było powiedzieć, że ci się podobają, a nie mi je wykradać. Cały dzień ich szukałam… Cały dzień! A one były w twoim pokoju! Ile moich rzeczy jeszcze pożarł twój pokój?

– Ginny, ja ci upiorę te gacie – bronił się Ron.

– Te gacie?! To moje ulubione jeansy! – krzyknęła, ale w porę się opanowała i ściszyła głos, choć ton był równie groźny. – Dobrze o tym wiedziałeś. Poza tym pranie im nie pomoże, będą obcisłe jak worek na kartofle. – Zaczerwieniła się ze złości. Nie zwróciła uwagi na wpatrującą się w nich trójkę Ślizgonów i dwójkę Gryfonów.

– Oj, już nie złość się, Cegiełko – powiedział Blaise Zabini stojący za Malfoyem i puścił do niej oczko. Bardzo lubił denerwować tą dziewczynę i zawsze mu się to udawało.

– To ja pójdę znaleźć jakiś wolny przedział – mruknęła do przyjaciół, chcąc jak najszybciej odejść z tego miejsca, gdzie mogłaby zamordować dwóch osobników płci męskiej. Wyszła z przedziału, taszcząc swój kufer i w myślach licząc, aby się odstresować.

Gdy zniknęła z pola widzenia, zapadła cisza tak gęsta, że można by ją pokroić nożem w kostkę i podać na kolację w Wielkiej Sali z dodatkiem ostrego sosu. Pansy, której intuicja podpowiadała, że to cisza przed burzą, złapała blondyna za bark i delikatnie pociągnęła go to tyłu (a przynajmniej próbowała to zrobić).

– Co za przedstawienie. Krytycy byliby zachwyceni tą sztuką – zakpił Malfoy. – Zszokowało by ich tylko, że aktorami była czwórka niedorobionych clownów, zwanych potocznie Gryfonami. A ten dziki skok Granger… Żałuję tylko, że tego nie uchwyciłem. Zrobiłbym setki kopii i sprzedawał za sykla. Zrobiłbym interes życia – śmiał się w najlepsze.

– Bardzo śmieszne, Malfoy. Czyżby żart ci się wyostrzył? – zaatakowała Hermiona. Miała dość tego gada, choć widziała go niecałe pięć minut. Zawsze, gdy ją widział, kpił z niej, wyśmiewał ją i wyzywał. Obiecała sobie, że jego spotka to samo.

– Tak, ale to było już dawno. No dobra, to jakie plany macie na ten rok? W jakie tarapaty wpadniecie? – kontynuował, ignorując Pansy, która nadal próbowała go stamtąd odciągnąć, aby uniknąć problemów.

– Smoku, chodź. Odbębnimy to kiedy indziej – wtrącił Zabini, lecz nikt oprócz Pansy nie zwrócił na niego uwagi. Tylko oni widzieli nadciągające kłopoty. Dosłownie…

– Wiesz, Fretko, nie mamy konkretnych planów. Wiemy, że chciałbyś mieć takie przygody, jak my, ale w tej chwili nie przyjmujemy rekrutów. Więc dasz nam święty spokój, czy coś jeszcze chcesz? – Na twarzy Hermiony malował się spokój, choć zdradzały ją oczy ciskające piorunami. Tak bardzo chciała utrzeć nosa tej Fretce i była blisko celu.

– Edit. Ostatnim, czego pragnę, jest bycie w paczce Naczelnych Pechowców Hogwartu. Wyprzedziliście samego Longbottoma. Poza tym równie dobrze mógłbym od razu kupić sobie trumnę i się do niej wpakować. Na jedno by wyszło.

– Masz rację. Nie zdążyłbyś wyjąć różdżki, a byłbyś martwy. Dziwię się, że przeżyłeś wojnę… Ach, zapomniałabym. Uratowaliśmy ci dwa razy ten zawszony tyłek.

– Co ty możesz wiedzieć, Granger? Ty ani razu mi nie pomogłaś. Potter i Weasley tak, pomogli mi i to nawet nie raz. Ale ty? Ty tylko udajesz bohaterkę! Gdzie byłaś, gdy Potter i Weasley pomagali Wizengamotowi osądzać ludzi? Uciekłaś, jak tchórz. – Draco nie mógł zrozumieć toku myślenia Gryfonki. Najpierw Harry uratował go w Pokoju Życzeń, potem zrobił to Ron. Dodatkowo pomogli wielu niewinnym śmierciożercom. Dziwnie brzmi wyrażenie „niewinni śmierciożercy”, ale tacy istnieli. Niektórzy składali przysięgę pod działaniem Imperiusa. Do tej grupy należał między innymi Draco i Teodor Nott, choć tych czarodziei było więcej. Nie wiedział, że Granger była głównym pomysłodawcą „Drugiej szansy”.

– Ja nigdy nie uciekam. Pewnie nie uwierzysz, ale szukałam moich rodziców, którym usunęłam pamięć, by ich chronić – mówiła z ironią. – I nie uwierzysz przed kim. Przed śmierciożercami! – Malfoy doskonale wiedział, o czym mówiła. Prorok Codzienny niechcący dowiedział się o dramacie Hermiony i cały aż huczał o żalu, który przeżywała dziewczyna. Było to na kilka dni po tym, jak wyjechała. – Ale co ty możesz wiedzieć, Malfoy? Ty byłeś bezpieczny, siedziałeś w domu. W tym czasie my uciekaliśmy przed wszystkimi, koczowaliśmy w lesie całą zimę, mieszkając w namiocie, okradliśmy Umbrigde, włamaliśmy się do Gringotta, chłopcy nurkowali zimą w jeziorze skutym lodem, by wyciągnąć miecz Godryka Gryffindora, stoczyliśmy walkę w twoim domu, głodowaliśmy tak długo, że do tej pory możemy liczyć sobie żebra – powiedziała na jednym wydechu. – Jeśli myślałeś, że horkruksy mieliśmy podane na tacy, to bardzo się pomy…

– Dosyć, panno Granger – odezwała się Minerva McGonagall, która słuchała kłótni od momentu, w którym Zabini chciał ją zakończyć. – Mam dość waszych wszystkich bezsensownych kłótni. Jak są jakieś sprzeczki, to tylko miedzy wami. Chodźcie za mną.

Dyrektor ruszyła przodem, a za nią bardzo niechętnie kłótliwa szóstka. A raczej dwójka i ich przyjaciele. Wiedzieli, że McGonagall zrobi im kazanie w wagonie numer jeden – tym dla nauczycieli. Ale jak na razie musieli przejść przez sześć wagonów po brzegi wypełnionych uczniami – w tym stroju.

– Jak zwykle wzbudzamy sensację… Przysięgam, że już zawsze będę sprzątał swój pokój. A tym bardziej po wizycie George’a  – mruczał pod nosem Ron.

– A ja ci będę pomagał. Że też nie sprawdziliśmy, jakiego figla spłatał nam tym razem – zauważył Harry.

– Może dlatego, że myśleliśmy, że dorósł, podczas gdy zachowuje się gorzej, niż dzieciak – rzekła Hermiona.

Westchnęli głośno. Byli bałaganiarzami i nie lubili w sobie tej cechy. A George skorzystał z tego i trzeba podkreślić, że zrobił to bardzo umiejętnie. W drodze do przedziału nauczycielskiego Hermiona wymieniała złośliwe spojrzenia z Malfoyem. Mimo, że na wojnie pomógł im raz, gdy zostali schwytani, to i tak nie była mu za to wdzięczna, gdyż jego kłamstwo na nic się nie zdało. Dziewczyna nadal nienawidziła go tak, jak przedtem.

Kiedy dotarli do właściwego przedziału, wszyscy bez słowa usiedli. Twarz profesor McGonagall nie wyrażała żadnych emocji. Po prostu patrzyła na uczniów, jakby telepatycznie się z nimi kłóciła lub w głowie układała przemowę. Było tak cicho, że uczniowie niemal słyszeli bicie swoich serc.

– Macie mi coś do powiedzenia? – spytała spokojnie kobieta.

W odpowiedzi Hermiona popatrzyła za okno, Ron oglądał swoje dwa lewe adidasy, a Harry jedynie zamyślił się (lub takiego udawał). Natomiast Ślizgoni odważnie patrzyli na nauczycielkę, mając nadzieję, że to im pomoże.

– Już się nie kłócicie? – Wyczarowała sobie czerwony fotel, pasujący do siedzeń w przedziale. Przedział nie różnił się od uczniowskiego praktycznie niczym. No, może siedzenia były wygodniejsze, ale to szczegół. – No i co ja mam z wami zrobić? – spytała, pochylając się do przodu. – Przecież jesteście dobrymi dziećmi. Ach, no tak, przepraszam. Już nie jesteście dziećmi. Jednak… czy nie zauważyliście, że nienawiść między Slytherinem, a Gryffindorem ogranicza się do was? Uczniowie zaczęli się tolerować, ale wy nie… Inni profesorowie też narzekają na waszą relację. Wszyscy mamy dość waszych kłótni. I choć tego nie widzicie, to jesteście do siebie bardzo podobni – przerwała na chwilkę. – Nie dam wam szlabanu, ani nie odejmę wam punktów, ale… Do końca podróży będziecie razem. Mam nadzieję, że choć trochę się poznacie i przy tym zaczniecie się chociaż tolerować.

I zanim zdążyli zaprotestować, lub poprosić o szlaban, profesor McGonagall machnęła różdżką i znaleźli się w trzech przedziałach.

.*.*.*.*.

– Aaa…! – krzyknęły dziewczyny, gdy uświadomiły sobie, że są w innym przedziale, w dodatku same. Pansy pospiesznie podbiegła do drzwi i chwyciła za klamkę. Nic się nie stało, więc chciała rzucić jakiekolwiek zaklęcie, by otworzyć drzwi.

– To bez sensu – mruknęła Hermiona. – Nie przechytrzysz McGonagall. Zabezpieczyła je, więc ich nie otworzysz. – Ślizgonka nie zareagowała na słowa szatynki. Wyjęła różdżkę i nim Hermiona zdążyła cokolwiek zrobić, rzuciła na nią dwa niewerbalne zaklęcia.

– Teraz o niebo lepiej – pochwaliła się i z uśmiechem usiadła na fotelu po turecku. Przypominała w tym Lunę Lovegood. Natomiast Gryfonka spojrzała na siebie. Jej koszula była teraz dobrze zapięta, a czarna spódnica aktualnie była leginsami. Z oczami jak galeony podniosła wzrok.

– Dziękuję – wyjąkała w ciężkim szoku.

– Nie ma sprawy! Pansy – powiedziała i wyciągnęła dłoń do koleżanki siedzącej naprzeciwko, uśmiechając się przy tym przyjaźnie.

– Hermiona – odpowiedziała Granger, otwierając szerzej oczy, o ile to było możliwe. Niepewnie uścisnęła wyciągniętą dłoń. – Wybacz, że pytam, ale to prawda, czy sen?

Pansy zaśmiała się. Szczerze mówiąc, to spodziewała się takiej reakcji: niedowierzanie; szok; niepewność, czy to prawda; zakłopotanie. Ludzie byli tacy przewidywalni! Oczywiście, że nie wszyscy, ale zdecydowana większość tak.

– Hmmm… Obawiam się, że to prawda.

– Aha… Przepraszam, jeszcze pół godziny temu smacznie spałam. No, a potem wszystkie te wydarzenia… Czuję się jak w niskobudżetowej komedii.

– Nie ma sprawy – oznajmiła brunetka. – Merlinie, już drugi raz to mówię – zauważyła. – Dobra, nieważne. Chciałam cię przeprosić – przerwała na chwilę. – Tak, to prawda, nie musisz pytać. I tak, to za te siedem lat naszych kłótni. Możesz mi wierzyć lub nie, ale to dla nas też nie było łatwe. Zrozumiem, jeśli…

– Przepraszam. Wiesz, że to nie tylko wy nas obrażaliście. I… nikogo o nic nie obwiniam i nie będę. Cudze wybory to nie moja sprawa. – Pansy doskonale wiedziała, co chodzi Gryfonce.

– To może lepiej się poznamy? Co ty na to? – spytała Ślizgonka z uśmiechem. Hermiona dziwnie się czuła rozmawiając z kimś, z kim kłóciła się jeszcze kilka minut temu. Nie, błąd. Kłóciła się z Malfoyem, a Pansy zażenowana jego zachowaniem próbowała go odciągnąć. Że też nie zwróciła na to uwagi wcześniej… – Zrozumiem, jeśli wciąż masz uprzedzenia, mogę zacząć.

– Jeśli chcesz, to proszę.

– Dobrze. No więc, jestem Pansy, co już pewnie wiesz, ale wszyscy mówią na mnie Dygotka, choć tego nie lubię. Tiara Przydziału chciała mnie przydzielić do Gryffindoru lub Ravenclawu, ale na moją prośbę wysłała mnie do Slytherinu. Od zawsze przyjaźnię się ze Smokiem i Diabłem. Znaczy, z Draco i Blaisem. Miałam dwóch chłopaków, choć reszta szkoły twierdzi, że było ich co najmniej dwudziestu. – Zawstydzona lub zażenowana spuściła wzrok, ale szybko znów popatrzyła na Hermionę. Te wszystkie plotki o tym, że dziewczyna miała wielu chłopaków były wyssane z palca. A najprawdopodobniej z palca samej Tracey Davids. – Nienawidzę się malować, nienawidziłam udawania głupiej i tego, że grałam zakochaną w Draco. Zamknij buzię – powiedziała uprzejmie i uśmiechnęła się szeroko. – To był element gry, ale i tak bardzo tego nie lubiłam. Może kiedyś ci o tym opowiem. No więc dalej… Moim ulubionym przedmiotem są eliksiry i numerologia. Jestem mózgiem naszej paczki, bo jako jedyna mam za knuta rozumu i inteligencji. I zawsze chciałam cię poznać.

Zapadła krótka cisza. Hermiona, mimo uwagi Pansy, nie zamknęła ust. Miała wrażenie, że cała ta chora sytuacja to wymysł jej wyobraźni.

– Chciałaś mnie poznać? – wydukała.

– Tak. W gruncie rzeczy zawsze chciałam wiedzieć czemu się nienawidzimy. Draco kazał mi się z wami kłócić, więc tak robiłam. Przepraszam, nie powinnam ci tego mówić...

– Aha, a mogę mieć jeszcze jedno pytanie? – Ślizgonka dała jej nieme pozwolenie, więc kontynuowała. – Dlaczego Dygotka?

– No… – Pansy ukrywała rozbawienie. – Nie takiego pytania się spodziewałam, ale z chęcią ci na nie odpowiem. Otóż, każdy potomek mojej rodziny miał paskudną chorobę. Była ona zapoczątkowana klątwą rzuconą jeszcze przed wiekami. Jej skutkiem jest mimowolne trzęsienie się ciała. Czarodzieje nie znali lekarstw na tą chorobę, więc mój prapraprapraprapradziadek, Synylius, poszedł do mugolskiego uzdrowiciela…

– Lekarza – poprawiła ją odruchowo Hermiona.

–…lekarza. Ale on też pierwszy raz spotkał się z czymś takim. Tak więc wynaleziono nową chorobę, tak zwanego Parkinsona. Wiesz, od nazwiska prapraprapraprapradziadka. I stąd ksywka. Ja mam to szczęście, że nie choruję na to, bo… A, nie, nieważne.

– Wow. Pomysłowy pseudonim, muszę to przyznać. Masz sporo tajemnic – zauważyła, ściągając brwi, jednak szybko wróciła do poprzedniego stanu. – Dobrze, teraz moja kolej. Jestem Hermiona i nie mam ksywki. Tiara chciała mnie przydzielić do Ravenclawu, ale uznała, że mam więcej odwagi, niż rozumu. Z Harrym i Ronem przyjaźnię się od odwiedzin trolla w pierwszej klasie, kiedy mnie uratowali. Nienawidzę Wróżbiarstwa i moich włosów. Kocham książki, muzykę, transmutację i od pewnego czasu Quidditcha. Tak jak ty, jestem mózgiem naszej paczki. Wszyscy twierdzą, że wojna mnie zmieniła i sama też to odczuwam. A właściwie, to po co ci to powiedziałam? – zapytała samą siebie. Dziwnie się czuła normalnie rozmawiając z Parkinson. Zauważyła także, że ich dialog był zupełnie nienaturalny. Może to przez przesadne bycie miłym?

Pansy wzruszyła ramionami w odpowiedzi na jej pytanie.

.*.*.*.

– Aaa! – krzyknął Ron, gdy uświadomił sobie, że jest w innym przedziale, w dodatku z Zabinim. Pospiesznie podbiegł do drzwi i chwycił klamkę. Nic się nie stało, więc jego dłoń powędrowała do tylnej kieszeni spodni. Zwykle trzymał tam różdżkę, ale teraz jej tam nie było. W akcie desperacji zaczął walić pięściami w drzwi. Nie odniosło to większego, a wręcz żadnego, skutku. Poddając się, oparł się o wyjście.

– Co taki strachliwy jesteś, Weasley? Przecież nie gryzę… – odezwał się Diabeł, zniesmaczony zachowaniem rudego. Gdy zauważył, że ten trochę się rozluźnił, dodał pospiesznie z dwuznacznym uśmiechem. – Ja łykam w całości.

Reakcja była niemal natychmiastowa. Weasley zaczął kopać w drzwi i krzyczeć: „RATUNKU, ZAMKNĘLI MNIE TU Z PSYCHOPATĄ!”. Zabini w ogóle się tym nie przejął, tylko zaczął się śmiać. Może Ron się nie bał, ale nie chciał jechać całą drogę w jednym przedziale z NIM.

– Och, zamknij się, Weasley. Migreny dostanę. Piszczysz gorzej niż dziewczynka. Albo jak Astoria w szale zakupów – powiedział, a Ron pobladł. Zniżył swój głos do konspiracyjnego szeptu: – Nigdy nie umawiaj się z nią na randkę, bo i tak wylądujesz w centrum handlowym, lub w ciuchowym na Pokątnej.

Ron usiadł jak poprzednio, czyli naprzeciwko Ślizgona. Czuł się niekomfortowo w swoim stroju, ale też nie zamierzał się przy nim przebierać. Gdyby nie zapomniał różdżki  (i Świstoświnki też) to byłoby coś innego. Mógłby wysłać list, aby mama przysłała mu różdżkę.

Sytuacja nie była ciekawa. Duma i honor nie pozwalały mu na poproszenie kolegi o pomoc. Trudno, będzie musiał przeżyć. Tak więc zrezygnował ze zmiany ubrań. Aby schować swoje upokorzenie sięgnął do kufra po książkę. Wyjął pierwszą lepszą i trafił na „Quidittch na wieki”. Otworzył lekturę i udał, że czyta. Nie widział ironicznego uśmiechu Zabiniego, więc myślał, że ten dał mu spokój.

– Ech, Weasley, jesteś durniejszy niż myślałem. Albo Pomyluna nauczyła cię czytać do góry nogami, albo ukrywasz wstyd. – Odebrał mu książkę i wtedy kontynuował. – Jednak wstyd. Jesteś bardziej czerwony niż herb Gryffindoru. Znaj moją łaskę i się przebieraj. – Odwrócił się, a Ron skorzystał z tej szansy. – Uwierz mi, wolałbym, żeby inny rudzielec siedział tu w tych jeansach. No, ale skoro mam cię w zastępstwie, to nie chcę czuć się jak w psychiatryku.

Ron zaczerwienił się jeszcze bardziej, jeśli to w ogóle możliwe. Właśnie tak reagowało jego ciało, gdy był zły. Nietety nie mógł tego zmienić. Mruknął tylko „już” i znowu usiadł na swoim miejscu. W czarnych spodniach, zwykłej białej bluzce i białych adidasach czuł się o wiele lepiej.

– No, Weasley, wyglądasz jak człowiek. Tylko ten T–Shirt na tobie wisi.

– A, to przez te uczty na wojnie. Przecież w lesie jest tyle do jedzenia! Codziennie jedliśmy obiad z siedmiu dań… – odparł ironicznie Gryfon.

– Ironia ci nie wychodzi.

– Daruj sobie.

– Ja chciałem być miły, a ty mi nie dajesz. Wolę twoją siostrę – udał obrażonego.

Raz, dwa, trzy, nic mu nie zrobisz. Cztery, pięć, sześć, ignoruj go. Siedem, osiem, dziewięć, Hermiona miała rację, że to działa. Dziesięć – w myślach uspokoił się i zapewnił spokój do końca podróży. W duchu żałował, że wyszedł na głupka przy Ślizgonie.

.*.*.

W trzecim przedziale panowała idealna cisza. Mimo, że i Draco, i Harry nagle znaleźli się w innym przedziale, nie wystraszyli się – Malfoy spokojnie wstał i podszedł do drzwi. Chwycił klamkę, ale nic się nie stało. Wyciągnął różdżkę i spróbował Alohomory. Nie poskutkowało. Harry tylko siedział i patrząc za okno wyraził swoje zainteresowanie tą sytuacją, natomiast Draco nadal próbował się wydostać, mimo zabezpieczeń dyrektor McGonagall. Spróbował jeszcze kilku zaklęć, które niewiele dały. Pod wpływem chwili oddalił się na krok i kopnął w drzwi. Te, dzięki dużej sile, wyleciały z zawiasów. Zadowolony i uśmiechnięty blondyn spróbował wyjść, ale odbił się od niewidzialnej barierki. Wtedy się poddał i idąc w ślady Harry’ego, gapił się w okno do końca podróży, nie zwracając uwagi na popsute drzwi, które ledwo trzymały się w zawiasach.

.*.

Wielka Sala nic się nie zmieniła. Niemal wszystko było takie same – od ustawienia stołów, po zaczarowany sufit, a nawet świeczki. Mimo to, Hermiona wciąż miała wrażenie, że coś się zmieniło – i tu wcale nie chodziło o uczniów. Z walczących adeptów, będących na siódmym roku zginęło dziesięć osób – najwięcej z Hufflepuffu, który okazał się być bardzo walecznym domem. Z Gryffindoru brakowało tylko jednej osoby – Cormaca McLaggena.

– Nie macie wrażenia, że coś się zmieniło? – powiedziała Hermiona, siadając na ławce obok Ginny.

– Nie – odpowiedziała rudowłosa. – Gdzie wy byliście? Czekałam na was z Luną i Nevillem.

Trójka Gryfonów spojrzała po sobie. Krótko opowiedzieli, o tym, co się im przydarzyło i o zajściach w przedziałach.

– Serio? Parkinson była miła? Pewnie coś knuje – stwierdziła Ginny.

– Nie wydaje mi się – rzekła szatynka. – Niby co chciałaby tym uzyskać?

To był koniec ich rozmowy, gdyż profesor Flitwick – nowy wicedyrektor – wprowadził pierwszorocznych. W tym roku było ich zaskakująco dużo. Hermiona domyśliła się, że połowa z nich powtarza klasę, a druga połowa dopiero zaczyna edukację. I nie pomyliła się. Pierwszoroczni rozdzielili się na dwie grupy, gdy już dotarli do stołka z Tiarą Przydziału. Potem zaczęła się Ceremonia Przydziału. Zaskakująco dużo dzieci trafiło do Gryffindoru i Ravenclawu, najmniej do Slytherinu. Następnie dyrektor McGonagall przedstawiła nowego nauczyciela – profesora Spencera, który miał uczyć Obrony Przed Czarną Magią. Oznajmiła także, że nową opiekunką Gryffindoru jest profesor Vector. Gdy uczta się skończyła, Hermiona i Dean Thomas, który także został prefektem, odprowadzili uczniów do Pokoju Wspólnego.

Czytaj dalej ➡

___________________

Witajcie!

To mój pierwszy rozdział. Jestem z siebie bardzo dumna, że miałam odwagę zaprezentować swoją twórczość przed wami. Mam nadzieję, że spodobał wam się i zostaniecie ze mną na dłużej. 

Bardzo proszę was o komentarze. To jest ważne dla każdej młodej autorki i nie jestem wyjątkiem. Konstruktywna krytyka także jest mile widziana.

Do następnego razu!

Feltson

Ps. Przepraszam za błędy i wygląd bloga – tym drugim zamierzam się zająć w najbliższym czasie.